(୧୬)#ପାହାଡ#ସମ୍ବୋଧନମୂଳକ କବିତା

ଅନେକ ବର୍ଷରୁ ଛିଡ଼ା ହୋଇଛ ସେମିତି

      କିଛି ବି ବଦଳିନି ଏ ଦୁନିଆ ରେ ଯେମିତି ,

ଅୟୁତ ଯୁଗର ପାହାଡିଆ ରୂପ ରଙ୍ଗ

      ଅବା ହେଉ ତମକୁ ନେଇ ନିର୍ବାକ ନିୟତି ,

ବୈଶାଖ ଯେବେ ତତାଏ ତମ ସେଇ ଦେହ

     ଉତ୍ତାପରେ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଧରିଣ କେମିତିକା ରୁହ !

ଫିକା ଫିକା ଦିଶେ ତମ ସେ ସବୁଜ ଅଙ୍ଗ

       ପତ୍ରଝଡ଼ା ବୃକ୍ଷରେ, ନଣ୍ଡା ପରି ମନେ ହୁଅ ,

ଶ୍ରାବଣ ଆକାଶର ମୁକୁଳା ଛାତି ତଳେ

       ଦୂର ରାଇଜୁ ତମେ ସତେ ଲାଗ ଅପରୂପା

ତମ ଦେହରେ ସେ ସର୍ପିଳ ପାଦଚଲା ରାସ୍ତା

       ଏ ମନ ଗହରୀରେ ହୋଇ ରହିଯାଏ ଛପା ,

ଶାଣିତ ଅସ୍ତ୍ର ଶସ୍ତ୍ରେ ଲହୁ ଲୁହାଣ ହୁଅ

    ଯେବେ କେବେ ତମେ ମଣିଷର ଅତ୍ୟାଚାରରେ

ଝଡର କଂପନ ହୁଏ ତମ ଶରୀରରେ

        ଶଠତା ଓ କୃତଘ୍ନତାର କପଟ ଖେଳରେ ,

ଆଧୁନିକତାର ଦ୍ୱାହିରେ ତମେ ଯେ ଆଜି 

          ନିର୍ଯ୍ୟାତିତ ପ୍ରବଞ୍ଚିତ ବିଜ୍ଞାନର ଯଜ୍ଞରେ,

ଖଣ୍ତାଦାଢରେ ଚାଲିଛି ଦୁନିଆ ସତେକି

      ତମକୁ ଫିଙ୍ଗି ଦେଇ ଦୂରେ, ଧ୍ୱଂସର ପଥରେ ,

ତମକୁ ବାଦ୍ ଦେଇ ଜୀବନ ଅସମ୍ଭବ

       ଆଜିର ସମାଜ ନ ବୁଝି ପାରିଲେ ଏକଥା,

ଦିନେ ମଳିନ ପଡ଼ିବ ପୃଥିବୀରେ ସୁଖ

       ନିୟତିର ସେ ପ୍ରହାର ହେବ ନାହିଁ ଅନ୍ୟଥା ।