स्वप्नातला गाव

       पुन्हा तेच माझं मला गाव हवं, निसर्गानं भर- भरभरून दिलेलं. आपुलकीनं जिव्हाळ्यानं गुण्यागोविंदानं एकत्र नांदणार. होणारा अन्याय पंचायती समोरं ( गा-हाण) मांडूनंच  सोडवणार. जातीपातीच्या राजकारणाला कधीच थारा न देणारं. दुस-यांच्या सुख दुःखात सहभागी होणारं. प्रगतीसाठी खाद्याला खांदा देणारं. मूठभर  पेरावं आणि पसाभर घ्यावं एवढी ताकद फक्त मातीचीचं हे जगाला ओरडून सांगणारं. पुन्हा तीच माणसं हवीत राकट, रांगडी, मातीशी इमान बाळगणारी, गुरं ढोरं, पोरं सोरं, मोठं खट्लं. तीच काळी आमटी अन् भात, बुक्की मारून कांदा फोडून खाणारा मराठमोळा गडी. पापड्या- कुरडायातंच समाधान माणनारा. डोईवर पाटी, पाटीत भाकरी, खांद्त्यायावर दुध हाय गाईचं, म्हणणारी. चंदनाच्या पाटावर सोन्याच्या ताटावर मोत्याचा घास तुला भरविते म्हणनारी स्वनाळू अर्धांगिनी.  असेल त्यातच सुख माणनारी. सुखासोबत दु:खही  वाटून खाणारी थोरांसहीत बाल गोपाळाची आई  मला दिसायला हवी. घरोघरची घर - घरं संपून घरास त्यांच्या घरपण हवं. तुडूंब भरलेला ओढा  ती खळखळ्रणारी  नदीत माय मावली धुणं धुतांना दिसायला हवी 

        आजीच्या मांडीवर तान्हुलं बाळ हसायला हवं. पुन्हा नव्यानं आजीबाईचा बटवा बोलायला हवा. शिकून सवरून शहाणी झालेली माणसं वॄध्दाश्रमात आणि चिमुकले बाळ पाळणाघरात नसायला हवे. जगणं आलं की भोगण आलंच म्हणणारी मानसिकता आता बदलायला हवी. सूर्याकडं बघून  बरोबर वेळ सांगणारी, पशू पक्ष्यांची भावना,  भाषाही ओळखणारी तरूणाई हवी. परिस्थीती बदलण्याची धमक ठेवणारी मनगटे हवी. संकटावर मात करण्यास आधुनिक  शेती करावयास हवी. तीन पिढ्यांचे प्रतीनिधी सोबत अंगणात  जेवतांना मला दिसायला हवे.  हतबल होवून   हातपाय खोड्णारी माणसं   म्हणजे गाभ्यात सुकणारी कणसंच  असतात त्यांच जिणं जणु अवघड ठिकाणचं दुःखणं, सांगताही येईना आणि सहनही होईना. रडत कुढत, चरफड्त कसही जगतात, अबोल राहून जीवनयात्रा अकाली सपवतात. वाटलं तोवर चालत राहतात. असह्य झालं की तिथंच थांबतात. धरणं बांधली, जंगली तोडली, चंद्रावरची वारीही झाली. एवढं मात्र नक्की की, राहून गेलं बांधणं समाजमन. फेसबुक, व्हाट्सं अप वर मित्र अमाप झाले . परंतु माळरानावर चिंचा बोरं खातांना. कैरिसोबत न्याहारी करणारे, तासंनतास नदीत डूंबणारे संवगडी मात्र हरवून गेले. 

   आता एक माऊसच्या क्लीकवर माझ्या गावाचं चित्र बदलायला हवं. आधुनिकतेचा स्विकार करून, शेतीपूरक व्यावसायाची सुरूवात पुन्हा  नव्या जोमाने सुरू होईल. पाणी आडवा, पाणी जिरवा योजना अंगीकारून, सरकारी मदतीविनाही श्रमदानात विकास घडवतील. शेतकरी माझा काळ्या आईची ओटी भरील. पुन्हा नव्याने हिरवं स्वप्न साकार करील. लेकीबाळी सुखानं नांदायला जाव्यात. आपलं दुःख शेजा-याने डीलिट करायला हवं. स्वतंच्या अंतःर्मनातलं सुख कौपी करून दुस-यांच्या मनात अलगद पेस्ट करायला हवं. दुस-यांच्या पायात रुतलेला काटा काढणारी मानसिकता पुन्हा नव्याने  एकमेकांत आता रुजवायला हवी. हेवेदावे, जातीभेद, गरीब-श्रीमंताची विसरून दरी कष्टाची भाकर गावातच मिळवू असाच माझा गावकरी हवा. सुजलाम- सुफलाम धरती बनवू चला गडयानो,  नकोच आता शहरातली वेठ्बिगारी, ह्यापेक्षा गावातली स्वाभीमानाची भाकरच बरी असं म्हणणारी असावी नवी पिढी.  पुन्हा मला तेच माझं गावं हवं  अगदी माझ्या स्वप्नातंल.