तुच ती...

सर्वात आधी पाहिलं तिला

तेव्हा वाटलं कुठेतरी पाहिल्यासारखं

पण नंतर कळलं ज्याला रोज बघतो

त्या चंद्रापेक्षाही कुणी असतं सुंदर

हल्ली वर्गात पाऊल ठेवताच

माझी नजर आधी तिलाच शोधते

ती एकच मुलगी वर्गात फक्त

जीन्सवरही टिकली लावते

पहिला दुसरा बेंच तसा

रोजच तिचा ठरलेला असतो

टिकली नाहीच तर कधीतरी मग

कुंकवाचा ठिपका तरी नक्कीच असतो

बोलायचं तर असतं तिच्याशी पण

हिम्मतच काहीकेल्या होत नाही

सगळे पर्याय संपल्यावर शेवटी

कवितेला पर्यायच उरत नाही

लिहायचं म्हटलं तिच्याबद्दल तरी

फक्त तिची स्माईल आठवते

तिच्या आठवणीत प्रत्येक ओळ मग

तिच्यासारखीच गोड लाजते

नंबर तिचा मिळवण्यासाठी तर

अख्खा ग्रुप मी पालथा घातलेला

शेवटी हातावरचा तीळ तिच्या

चुकून एका फोटोत दिसला

तो तीळ उजव्या हातावरचा

म्हणजें खरचं सौंदर्याची खूण आहे

जसा चंद्र असतोच मुळात सुंदर

म्हणूनच त्यावर डाग आहे

नाजूक गुलाबी ओठांसमोर

ते रंगही लिप्स्टिकचे फिके पडतात

तुझ्या नकळत डोळेही तुझे

मला सतत वर्गात खुणावत असतात

इवल्याश्या उंचीतली ती इवलीशी टिकली

सुंदर चेहरा खुलून दिसतो

रंग नसतात सगळेच सुंदर

पण तुला कोणताही उठूनच दिसतो

हरवून जातो मी तुझ्या सौंदर्यात

तरी भेट आपुली दुरूनच होते

नजर भिडते नजरेला पण

वाचा तरीही मुकीच असते

फक्त नजरेच्या शब्दांनी असा

मी कसा तुला ओळखू शकेन

बोलूया का भेटून दोघंच कधीतरी

म्हणजे आणखी व्यवस्थीत लिहू शकेन....