रास प्रीतीचा

येता सांज समयाची साद , मधुबनात गुंजती पाव्याचे स्वर |

पडता कर्णी अलगुजाची मंजुळ लय , राधेचा जीव होई कातर ||

निळ्या सावळ्या सख्यासंगे रासलीलेची पाहे राधाराणी वाट |

लगबगीने सख्या मग घालिती सुंदरीच्या शृंगाराचा थाटमाट ||

कुणी रचिती मेहंदी , तर कुणी निवडती वस्त्रे सुंदर |

क्षणाक्षणाला घटत जाई केशव अन् राधिकेच्या मिलनातले अंतर ||

लेऊनी कुंकुमरंगी वस्त्रे राधिका घाली आभूषणांना हात | 

परिधानताना प्रत्येक अलंकार , मोर नाचती मनात ||

नाजूक पायी रत्नजडित पैंजण करती किणकिण |

घुंगराची हरेक ताल विणत जाई कृष्णाच्या प्रेमाची विण ||

सुवर्णाचा गं मेखला बाई अलवार कटीवरी सजला | 

मिलनासाठी आतुर अनंताचा वेणू पुन्हा वाजला ||

नानाविध अंगुष्ठीका दोहो करांच्या बोटी सजल्या |

दोघांच्या सुरस मिलनकथा मग चौफेर गाजल्या ||

दोन्ही बाहुंवरी शोभती पाचूजडित बाजूबंद |

रासलीला पुन्हा एकदा रंगणार म्हणुनी पंचक्रोशी झाली धुंद ||

कंठी राधेच्या विराजला मौल्यवान तो लक्ष्मीहार |

केतकीसम रंगावरी खुलूनी आली लावण्याची बहार ||

नक्षीदार ती नथणी नासिकेचे सौंदर्य खुलवी |

खुलणारे सौंदर्य पाहुनी दर्पणी राधा प्रसन्नचित्ते मान डोलवी ||

राजीवापरी कोमल अधरी चढविली सख्यांनी हळूच मग लाली |

रासक्रिडेची मग ती ललना मनी योजना करिती झाली ||

मोहक नयनांत उमटली चित्त चोरणारी ती काजळ रेखा |

प्रियतमा दर्शना उतावीळ तो दामोदर मारी अधिरतेने हाका ||

भृकुटीमध्ये स्थान दिधले मग रेखीव त्या कुंकुमास |

सख्या म्हणती गे राधे , आज संकर्षण होई तुझा दास ||

काळाभोर विपुल केशसंभार सख्यांनी मग वेण्यांमध्ये गुंफला |

येता मिलनाचा क्षण समीप , राधेचा श्वास कंठी गुंतला ||

वेण्यांत असंख्य ते सुमनांचे स्थानापन्न झाले गजरे |

कृष्णाच्या राधिकेचे रूप मग अजूनच झाले साजिरे ||

बिंदी अन् चुनरीने मग हळूच पटकाविले माथ्यावरती स्थान |

कधी पाहू मी माझी सालंकृत ती राधा म्हणुनी वृद्धिंगत जाहली कन्ह्याची तहान ||

अखेर आला मिलनाचा तो क्षण ज्यासाठी थोपविले होते पंचप्राण |

न्याहाळीती एकमेकांस विभोरतेने विसरुनी अवघ्या वृंदावनाचे भान ||

रंगली मग ती रासक्रीडा राधा अन् कृष्णाच्या प्रेमरंगी |

न्हाता माधवाच्या प्रीत जळात , हर्षाचे तरंग मोहरुन उठले राधेच्या अंगी ||