प्रिया आस...

ह्या उन्हानं करपून निघालेल्या जमिनीस भेटण्याची आस घेऊन तिचा प्रियकर "पाऊस" सरी होऊन आला.

दोन ऋतूंच्या तपानंतर तो तिला भेटला; त्यांच्या मिलनाने जमीन सुगंधीत झाली,

तर विजांनी फटाके फोडले, अधूनमधून वारा ही तिला साथ देत होता.

खरचं, पहिला पाऊस येतो, अन् सारं-सारं शांत करतो,

पहिला पाऊस 'गुलाबी चाहूल' त्यात हरवलेल्या 'क्षणांची काहुल'

मग त्याची आठवण का नाही येणार?

मी तर अजूनही त्याच्या विरहाच्या "वैशाखवणव्यात" जळतीये,

तो कधीतरी माझ्या 'प्रीतीच्या आसेने' येईल; याचीच मी, वाट पाहतीये.                  

अन्...

डोळ्यातल्या त्याच्या प्रीतीच्या पावसाला बरसण्यासाठी वाट मोकळी करतीये.

माझ्या 'प्रियास' कोण सांगेल हा निरोप?

ह्या पावसानं सारी सुष्टी विसावली तृप्त झालीये; 

पण...पण,

मी अजूनही त्याच्या मिलनासाठी अतृप्त राहिलीये...