फोपावलेत दुसऱ्याच्या जीवावर.

माझा कित्येक कविता चोरीला गेलेत.

चोरी करणाऱ्यांची मन मेलेत.

वाऱ्याने पडणारा चाफा.

मोगऱ्याचा सुगंधी गुंफा.

चोरुन चुरंडला..

चोरांना नाही समजली माझी व्येत्ता.

 शुंगाराने नटलेली कविता रंडकी झाली आता.

शब्दांना जिवंत संगीत देणारा.

खरा खलनायक म्हणजे कवी..

अंत पाहू नका त्याचा कधी.

अरे मेंदूला वेड लावून 

जोकून देतो स्वतःला शब्द आगीच्या भाटीत.

आणि दुष्काळत हि पिकवतो सडणीच पीक 

कधी गोटल्याल, असत रक्त रात्रीच्या थंडीत.

तर कधी वेडलेल असत मन लढत्या छावणीत 

शब्दाच्या कोड्यात डुबतो,

बेधुंद असा 

कवितेच्या शीर्षकाला आपला जीवन साथी समजतो

आणि लिहितो नसान मधी भरलेल काव्य 

सोपं आहे कवी बनण?

की कविता चोरन?

कवितेत त्याच्या शब्द भावना असतात,

शब्दांशी अनोखी जोडलेली नाती असतात.

हारून जात नाही कोणता ही कवी.

हिथे रोज बाजार भरतो बैलांचा.

दिसतो भाव वाढलेला गाढवांचा

नाती जपतात समूहाचे, कार्यकर्ते.

वाचण्या आधी कविता त्यांना समजते

तुमच्या सन्मानाचा गुलाम नाही कवी.

विसरून नका?

कवी अंधाराला मिटवणारा तेजस्वी रवी.

मनात खेळणारे शब्द..

पानावर उतरून केले त्यांना बंद.

मग रंगवले, थोडे सजवले.

घडवले मोकाट रान  हिरवे,

जिवंत भासवते,बिना मातीची,

बिना पाण्याची, काव्यशेती.