नॉस्टॅल्जिया

घर झोपडी होती जेव्हा

आठवते मी मला तेव्हा

 होते एकटीच मी लाजरी

कधी येत नसे सामोरी

आईचे ते पहाटे उठणे

सडा अन रांगोळी काढणे

 भूतकाळात मागे जाऊन

पहाते मी तिला जवळून

जात्यावरच्या ओव्या सुरातल्या

 होत्या मनाला त्या भावल्या

अर्थ नव्हता तेव्हा उमगला

आताशी तो पूर्ण समजला

 झोपडीत सर्व आनंदी राहत

तेव्हा सुखही शोधले दुःखात

ओढ आहे मनी अजूनही

आठवते मला ते सर्व काही