निरागस हास्य

अबोल नेहमी चेहरा

बोलता डोळे माझे ,

हरवून जातो पाहून

निरागस हास्य तुझे !

मी व्यक्त मनातच

तू मात्र बोलकी ,

वाटे मिळावी मज

तुझ्यावर मालकी !

साऱ्या चिंता मिटता

हसताना पाहिल्यावर ,

मन जाते माझे हर्षून

तुजसव राहिल्यावर !

हसल्यावर ती गोड

खळी जाते खोल ,

पाहून त्या खळीला

जातोय माझा तोल !

न कळावे तिला

माझ्या मनीचे बोल ,

म्हणून सदा राहतो 

स्वतःतच अबोल !