मी एक पाडलेला पूल

उभा होतो दिमाखात कधी करत मदत कधी कोंडी,

विस्फोटांनी तीस सेकंदात उरलो नुसता दगड नी धोंडी.

चूक काय माझी,माणसांना नाही दूरदृष्टी

विस्तारणा-या शहरामुळे माझ्या नशिबी मात्र अंत्येष्टी.

अनियंत्रित फाफटपसारा,ना नियोजन ना शिस्त,

कामचलाऊ उपायांवर राज्यकर्त्यांची भिस्त.

पाडून असे पूल नी इमारती,लोकांचा पैसा जमीनदोस्त

भरडते सामान्य जनता,मधले फायदेकरी मदमस्त!