कहर

तुडवूनी चिखल पायाखाली

बहरला होता माझा मळा

पावसाचा कहर तो पाहुनी

मुरल्या भिजल्या डोळ्यात कळा

     जगाच्या पोशिंद्याने सदा

     लावला आपल्या शेतास लळा

     दिल्या विधात्याने लाख वेदना

     तरीही दुःखाला म्हणे सोडून पळा

खंबीर उभा तो उध्वस्त मळ्यात

मेहनतीच्या जखमा वाहती भळ-भळा

मोत्याचे दान येण्या आधी हाती

दैवदुर्विलास पाहे निसर्गाचा ये वेळा?

      जाणीव अंतरी जरी मेहनतीचे 

      नसे मिळणार निश्र्चित फळ

      तरीही मेहनतीत कसूर नसे

      सोशित पोशिंदा प्रत्येक कळ