दुपार

प्रत्येकांना जोजवित 

पेंगुळलेली दुपारी येते.... 

शिणलेल्या देहाला, 

डोळ्यांत वामकुक्षीची तार

 सुखावून जाते... 

वारा थांबतो स्वतःच्या लयीत,

 पान विसावतात झाडाच्या सावलीत...!

गढुळेल्या तळ्याला सुद्धा

 स्थिर व्हावसं वाटतं... 

चिमणी बाईला पिल्लांनाही

 झोपावंसं वाटतं...

 त्या स्तब्ध अबोल दुपारी 

धिमपावलानी येऊन,

 पापण्यांना मिटवित डुलकीत,

 स्वप्नांच्या....

धुंदीत झोपावसं वाटतं...

 दुपारच्या निश्चल प्रतिबिंबाला

थोडसं हिंदकळावसं वाटतं....