बाप

बाप नावाचं झाड,

उभं असतं ऊन्हातान्हात.. 

पाखरांना सावली देत,

बाप नावाचं झाड...

गुलमोहरासारखं

लाल जखमा अंगावर घेऊन

फुलणारं!

बाप नावाचं झाड,

मुळाशी असतं चिंतेचं वारूळ

पोखरत असतं ते त्याला !

पाखरं घासून आपल्या चोची

करतात घायाळ,

पाखरं पोखरतात सुतार होऊन

तरीही उभच असतं 

बाप नावाचं झाड...

त्याला पहायचा असतो वसंत

पाखरांसाठी...

कापला तरी पुन्हा उगवतं

बाप नावाचं झाड,

फांदीवरच्या घरट्यासाठी-

भाग असतं जगणं 

बाप नावाच्या झाडाला !

बाप नावाचं झाड हि कधी कधी

शोधत असतं सावली,

पण त्याने जावं कुठे सावलीसाठी...

त्याची मुळं घट्ट चिकटलेली असतात

कर्तव्याच्या मातीला!