સખી.. રે.

હજી પણ એ વાત યાદ આવે છે અને મારી આંખો માં આંસુ આવી જાય છે. લોહી ની સગાઈ કરતાં પ્રેમ ની સગાઈ કેટલી ચઢીયાતી હોય છે. એ વાત મારા થી વધારે કોણ સમજી શકે? 

ત્યારે તો મારી ઊંમર માંડ વીસેક વર્ષ હશે ત્યારે પહેલીવાર આટલી બધી પીડા નો અનુભવ કર્યો. નાનપણથી જ હું અને મારી સખી આરતી બાજુબાજુમાં જ રહીએ. અમારી વચ્ચે માત્ર બે દિવસ નો જ ફેર. બંને કુટુંબો વચ્ચે પણ કુટુંબીજનો જેટલો જ સ્નેહ. અમારી વચ્ચે પડોશી શબ્દ તો કયારનોય  ભુંસાઈ ગયો હતો. માસી શબ્દો એ સ્થાન લઈ લીધું હતું. મારે કે આરતી ને માસી હતા જ નહીં. એકબીજા નું ઘર એ જ અમારા માટે મોસાળ. બાલમંદિર થી કોલેજ ના છેલ્લા વર્ષ સુધી અમે જોડે ને જોડે જ હોઈએ. કયારેક હું કે આરતી એકલા બહાર નીકળીએ તો એવું કહેવાતું કે આજે પક્ષી એક પાંખે ઊડતું ઊડતું આવ્યું. જુદા પડવાની તેા વાત જ વિચારી ના શકીએ.

જયારે લગ્ન ની વાત નીકળે ત્યારે બધા કહે લગ્ન પછી જ આ બંને છુટા પડશે. ત્યારે અમે કહેતાં, "અમે અત્યારે તો પડોશી છીએ પણ લગ્ન માટે બે ભાઈઓ જ પસંદ કરીશું. "

કહેવાય છે કે અતિરેક સારો નહીં. અમારી બાબત માં પણ એવું જ થયું. તે દિવસે મને પેટમાં ઠીક લાગતું ન હતું. મેં આરતી ને કહ્યું કે તું નોટ લખી લેજે પછી હું વાંચી લઈશ. 

પણ કુદરત ને કંઈક જુદુ જ મંજુર હતું. રસ્તામાં પાછળથી એક કાર આવી આરતી ને કચડી ને ઝડપથી જતી રહી.  

જયારે આરતી નું શબ ઘેર આવ્યું એ જોઇને હું બેભાન થઇ ગઈ હતી. ભાનમાં આવી ત્યારે મારા મોંં માંથી એક જ શબ્દ નીકળતો હતો "આરતી".મારી તો દુનિયા જ બદલાઈ ગઈ. હવે તો જાણે પક્ષી એ એક પાંખે જ ઊડવાનું હતું. ત્યારબાદ તો હું દિવસો સુધી જમી જ ના શકી. હાથમાં લીધેલો કોળિયા હાથ માં જ રહી જતો અને આંખોમાંથી ચોધારા આંસુ વહે જતાં. કોઈ અમારો દાદર ચઢે અને અવાજ આવે તો હું દોડી ને દાદર પાસે જતાં બોલું, " આરતી".

દિવસો પછી મારી સ્થિતિ સામાન્ય થવા માંડી. જેા કે આરતી આ દુનિયામાં નથી એ વિચારે જ હું વેદના અનુભવુ છું.

નજીકની વ્યક્તિ ગુમાવ્યાની પીડા.