આરવનું જાદુઈ ચિત્ર

આરવ એક નાનકડી સીટીમાં રહેતો, પ્રખ્યાત ચિત્રકાર હતો. એના ચિત્રોમાં એ પ્રાણ પૂરતો. ટૂંક સમયમાં ઇન્ટરનેશનલ સ્પર્ધા થવાની હતી, જેમાં ચિત્રનો વિષય હતો. "ગામડાની ગોરી" આરવ આ સ્પર્ધામાં ભાગ લેવા તનતોડ મહેનત કરવા લાગ્યો. અને એણે ચિત્ર દોરવાનું શરૂ કર્યું.

લાંબી અને પાતળી કાયા,ચાંદ જેવા મુખ પર કાળું તલ. વાળ તો જાણે સાવનની ઘટા,ચહેરા પર લટો વિખરાય ને જાણે કોઈ વાદળમાં છૂપાયેલો ચાંદ દેખાય. હોઠ એના ગુલાબી ગુલાબની પાંખડી.

 વેરે સ્મિત તો ગાલે ખંજન પડે. આંખો એની જાણે નશીલી શરાબ. હાથમાંકંગનનો રણકાર જાણેઝરણાનો મધુર ઝણકાર,પગમાં પાયલ ચાલે તો હૈયું કરે ઘાયલ. જાણે ઈશ્વર નીકંડારેલી કૃતિ સમી આકૃતિ . મન મોહક મુખાકૃતિ જાણે ઇન્દ્રની અપ્સરા બેડલું લઈ ને પાણી જાઈ તો, લાગે જાણે વિશ્વામિત્રની મેનકા.

 આરવે આ ચિત્રમાં પ્રાણ પૂર્યો. જાણે એવું લાગતું હતું કે, આ કોઈ ચિત્ર નહીં આ કોઈ જીવંત પ્રતિમા છે. પરિણામ જાહેર થયું, અને આરવના ચિત્રને વિજયી ઘોષિત કરવામાં આવ્યું.

થોડા સમય પછી આરવ પિતાની ઈચ્છાથી, પિતાના મિત્રની પુત્રી આરવીને ગામડે જોવા જાય છે. આરવી એક સંસ્કારી અને શાલીન ડાહી, અને સ્વર્ગની અપ્સરા જેવી છોકરી હતી.

પણ આરવના મનમાં તો તેની સપનાની, અને પોતાના જ ચિત્ર જેવી ગૌરી રમતી હતી.

આરવ ગામડે જાય છે. આરવી ને જુવે છે.

પણ આ શું ? એ અવાચક થઈ જાય છે.

પોતે જ દોરેલા ચિત્રમાંથી જાણે કોઈ જીવંત પ્રતિમા બની ગઈ. એવું જ અદ્ભૂત રૂપ, લાવણ્ય અને એ અભિભૂત થઈ ગયો. આરવીનું રૂપ જાણે કુદરતની કંડારેલી કૃતિ,

અને આરવ મંજૂરીની મહોર મારી દે છે. તેને જીવનસંગીની બનાવવા માટે.