ત્યારે વતન સાંભર્યું મને

અજનબી થઈ ગયા જ્યારે ચહેરા બધા આ શહેરમાં,

દિલમાં વમળ યાદોના ઊઠ્યા, ત્યારે વતન સાંભર્યું મને,

અતિ ઘણી તાકાત હતી એમના નિઃશબ્દ વારમાં,

કદમ આપ જ ઘર ભણી ઊઠ્યા, ત્યારે વતન સાંભર્યું મને,

તરણાના મોહમાં એક રંગ ઝાકળનો વિસરી ગયા !

સંકેલી આખી ઋતુને ફૂલો ઊઠ્યા, ત્યારે વતન સાંભર્યું મને,

વિશ્વાસનું ખંજર ભોંકી લાજ રાખી દોસ્તોએ દોસ્તીની !

સામસામે સાચના પડદા ઊઠ્યા, ત્યારે વતન સાંભર્યું મને,

જાકારો નથી, પણ આવકારોય નથી એ દ્વારેથી મુજને,

એ તરફથી મૂંગા ઈશારા ઊઠ્યા, ત્યારે વતન સાંભર્યું મને,

સમયના પરબીડીયામાં આવ્યો સંદેશો વતનની ધૂળનો,

અશ્રુથી સ્નેહના ફુવારા ઊઠ્યા, ત્યારે વતન સાંભર્યું મને.