નાનાં બાળકનાં મનમાં અનેક સવાલો

બાળક: હે માત !

અંધારી આ રાત,

આકાશમાં તારા કેટલાં હજાર ?

ગણું ત્યારે ભૂલું હું વારંવાર !

માતા: હે બાળ, મારાં ભોળુંડા,

પ્રકાશ તણાં આ અસંખ્ય ટુકડા,

ગણવાની તું તેને કોશિશ ન કર,

બસ એને દેખીને તારું મનડું ભર,

બાળક: હે મારી માત !

મારે પૂછવી તને એક વાત !

ચાંદો સવારે ક્યાં સંતાય ?

રાત્રે સૂર્ય શું તેનાં ઘરે સૂવા જાય ?

 

માતા: બાલુડા મારાં !

મૂંઝવે પ્રશ્નો તારાં !

સાંભળ કહું તને એક વાતલડી,

ચાંદ વિના સૂની રે રાતલડી,

સૂર્ય અને ચંદ્ર પડ્યા એક વેળા બાખડી,

તેથી ન મળતાં તેઓ એક પણ ઘડી,

આકાશમાં એક વેળા એકનું જ રહે રાજ,

બંને જણા વારંવાર એ પહેરાવે ધરતીને તાજ,

બાળક : સરિતાઓ મળી સાગરમાં,  

 તોય તેનું કેમ ખારું પાણી ?

પર્વતો ઊંચા કેમ ?

વૃક્ષો વરસાદને શી રીતે લાવે તાણી ?

માતા: પર્વતો ઊંચા તેનું કારણ ?

હા ! દૂધ પીવાની પીવામાં તારા જેમ ન કરતા આનાકાની,

સાગરમાં મળી સરિતાઓ તે છતાં કેમ ખારો ?

 તો સાંભળ,

ઘંટી ફરે તેમાં મીઠાની, તે કહાની સૌએ જાણી,

 વૃક્ષો છે ઈશ્વરના દૂત,

 તેથી તે વરસાદને લાવે તાણી !