દાદા

સુની હવેલીમાં પગરવ તમારાં

લાકડીની સંગે સંભળાતા હતાં,

એલા, ઊભા રો’ કહેવાને જઉ હું જ્યારે

લથડતાં-લથડતાં તમે આવતાં હતાં !

હું થોડો ખિજાઉ તમે થોડાં રિસાઓ

પણ, ગોળીઓના સંગે જ ખાતાં હતાં,

હું ધોતો કદિક જો ચાની તપેલી

તો થેલી લઈ આપ બ્હારે જાતા હતાં,

શું બોલીએ ? સમજશે શું પે’લો રંગીલો !

કેમકે, ચોખટાંનાં બે મોં એ નાતા હતાં,

હું જમતો ચઢાવી પહેલાં એ ચોકઠું

બાદમાં જ આપ તો ખાતાં હતાં,

ભૈ કેવું પડે, મજબૂરી કે પ્રેમ હતો આપનો !

પણ,પત્ની વ્રત સારું નિભાવતાં હતાં,

બારીની પાસ આપ બેસો મલકતાં

તો કાબર-ખિસકોલી પણ આવતાં હતાં,

દેતો હું એને રોજ દાણા ને પાણી ને

આપ વાતો એ એને ચઢાવતાં હતાં,

ભલે હાથ હો ધ્રૂજતાં ને પગે પાવર નૈ

પણ,કામ સૌના પાર પણ લગાવતાં હતાં,

ભલા,આપની સલાહથી આગળ વધતાં

તેઓ મેવા-પેંડાઓ પણ લાવતાં હતાં,

ને આપણે ડાયાબીટીસ જોઈને ધરાયાં

પણ,કાનો-વેલી યાદ આવતાં હતાં !

લાવોને,આ બેઠો છ આ જ મારો કાનો

કહી મંદિરમાં મને લઈ ચાલતાં હતાં,

આવું જ ભોળપણ કદિ થાય ના અલગ કહું

તો, આપ મંજીરા લઈ ગાણાં ગાતાં હતાં,

એવું તો શું થયું ? કે હું થયો એકલો

જ્યારે જનમો-જનમના એ નાતા હતાં,

આજ હાથમાં છડી છે, મોં એ છે ચોકઠું

ને છવિમાં આપ મલકાતાં હતાં,

હવે, સુની હવેલીમાં પગરવ તમારાં

કાં લાકડીની સંગે સંભળાતા નહોતાં ?

એલા ઊભાં રો’ કહેવાને જાઉં હું કોને ?

લથડતાં-લથડતાં તમે આવતાં નહોતાં,

કોને ખિજાઉ ? હું કોની સંગ ખાઉં ? કા'ન

બાદમાં, તમો તો મારા રાધા હતાં,

કોઈ માને ન માને, હું પણ આવ્યો છવિ એ

ને હવે આપણે હવેલીના દાદા હતાં.