છલકતી વેદના

આ આંખોમાં હજુએ ક્યારેક મૌન ફરી વળે છે;

ત્યારે છલકતી વેદનાઓને વળી કોણ સાંભળે છે!

એમ ખૂણામાં વાળીને રાખી મૂકી હતી યાદોને;

ક્યારેક એમાંય જીવ જેવું કશુંક સળવળે છે!

સાંજનો સૂરજ એમ છટકી જાય છે ક્ષિતિજેથી;

જાણે વર્ષો પછી એને પ્રિયતમનો પાલવ મળે છે!

અહીં કોણ જીતી શક્યું છે શ્વાસોના નિરંતર યુધ્ધને;

કોઈએક પળે, બસ આમાંનો એક શ્વાસ જ તો છળે છે!

આમ તો છલકાઈ જાય આખો સમંદર એટલી લાગણીઓ, 

તોય છેવટે એ બુંદ-બુંદ થઈને જ ઢળે છે! 

મોકલેલી હર ટપાલો આજેય એટલે સુરક્ષિત છે;

કે પરબીડિયું ખોલવાનોય એને ક્યાં સમય મળે છે!

છે મદહોશી નિરંતર, ને જાણું છું કે જીવું છું;

બસ બે શ્વાસોની વચ્ચે જ તો હર જિંદગી ફળે છે!