ଅଳପ ବୁଦ୍ଧି

ରବିବାର ଆଜି ସକାଳୁ ସକାଳୁ

ହୋଇଛି ଝଗଡା ଝାଣ୍ଟି

ପତିଙ୍କର ଟାଣ କଥା ପଦକରେ

ଯାଇଅଛି ମୁହଁ ଶୁଖି ।

କହିଛନ୍ତି ସିଏ ଭାଗିଅ ଖରାପ

ସେଥି ପାଇଁ ହେଲେ ବାହା

ହାତ ଧରିବାକୁ ନହେଲେ ତାଙ୍କର

କେତେ ହେଉଥିଲେ ବାୟା ।

ଅଲିଅଳ ସିଏ ବାପା ବୋଉଙ୍କର

ବଢିଥିଲେ ଗେହ୍ଲା ପାଇ

ଏତେ ଟାଣ କଥା କେବେ ବି ଭୁଲ୍ ରେ

କହି ତ ନଥିଲା କେହି ।

ଏ ଅପମାନକୁ ସହି ନପାରିବେ

ଖାଇବେ ବିଷ ଜହର

ନହେଲେ ଛାଡିକି ଚାଲିଯିବେ ସିଏ

ପତିଙ୍କର ଘରଦ୍ୱାର ।

ବାର ବର୍ଷ କଳା ଖଟି ଖଟି କଣ୍ଟା

ହେଲାଣି ତାଙ୍କର ଦେହ

ପ୍ରଶଂସା ରହିଲା କୋଉଠି କେଜାଣି

ହୋଇଗଲେ କାଳଗ୍ରହ ।

କାନ୍ଦନ୍ତି ଘରଣୀ, ପତିଙ୍କୁ ଶୁଣାଇ

କୁହନ୍ତି – ‘ଠାକୁରେ ଶୁଣ

କାହାର ଭାଗିଅ ଖରାପ କୁହ ହେ

ନର ରୂପୀ ନାରାୟଣ ।

କି ଦେଖିଲେ ତୁମ ଠେଇଁ ବାପା ବୋଉ

ଦେଲେ ମୋ ହାତକୁ ଛନ୍ଦି

ବାହା ଦିନ ଠାରୁ ଉଡନ୍ତା ଚଢେଇ

ପଞ୍ଜୁରିରେ ଅଛି ବନ୍ଦୀ ।

ରୂପ ଗୁଣ କିବା କିମିଆ କଲା କି

ଅବା କଲା ତୁମ କୁର୍ସି

ଥରେ ବି ତ ଆସି ପଚାରିଲେ ନାହିଁ

ଅଛି କି ନଅଛି ଖୁସି ।

କା’ ଆଗେ କହିବି, କିଏ ବା ଶୁଣିବ

ସଭିଏଁ ତ ଏଠି ପର

ଯିଏ ଆଣିଥିଲା, ସିଏ ତ କହୁଛି

‘ଭାଗ୍ୟଟା ଖରାପ ତା’ର ।’

ହେଲେ ଜାଣିନାହିଁ ତାକୁ ବାହାହୋଇ

କେମିତି କାଟେ ମୁଁ ଦିନ

ଖଜୁରୀ ଗଛର କିସ ବାହୁନିବି

ସଂସାରରେ ନାହିଁ ଧ୍ୟାନ ।

ବଡ ଅଫିସର ନାମକୁ ମାତର

ମୁଣ୍ଡେ ନାହିଁ ପଳେ ବୁଦ୍ଧି

କେମିତି ଚଳଇ ସଂସାରର ରଥ

ଥରେ ଭଲା ପଚାରନ୍ତି ?

କୁହନ୍ତି ଭାଗ୍ୟଟା ଖରାପ ଥିଲାଠୁ

ହେଇଗଲେ ମତେ ବାହା

ବାର ବର୍ଷ ପରେ ମନେ ପଡିଗଲା

କେମିତି ସେକଥା ଆହାଃ ।

ଦିନରାତି ବୁଲା ଘିରି ଘିରି କରି

ସମ୍ଭାଳେ ମୁଁ ପିଲାଛୁଆ

ତା’ ସାଙ୍ଗକୁ ଶାଶୁ ଶ୍ୱଶୁରଙ୍କ ତାଉ

ଶୁଣି ଶୁଣିକି ହାଲିଆ ।

ବେଳ ଅବେଳରେ ଚାଲି ଆସୁଛନ୍ତି

ଗାଁରୁ ଯେତେ ଅତିଥି

ସେମାନଙ୍କ ଚର୍ଚ୍ଚା କରିବା ଭିତରେ

ବୟସ ପୂରା ବିତିଛି ।

ସଉକି କରିବା କାହାକୁ କୁହନ୍ତି,

ଭୁଲିଛି ମୁଁ ବାହାହୋଇ

ଏମିତି ପୁରୁଷ ହାତ ଧରିଲି ଯେ

ବିତିଲା ଦିନ ସକେଇ ।‘

ସକାଳ ପହରୁ ପତ୍ନୀଙ୍କ ମୁଖରୁ

ଛୁଟୁଛି ଗୋଳା ବାରୁଦ

ପତିଙ୍କର କାନ ତାବଦା ହେଲାଣି

ଏଥର ମୁଣ୍ଡ ବିନ୍ଧିବ ।

“ସାମାନ୍ୟ କଥାକୁ ଲମ୍ୱେଇ ଲମ୍ୱେଇ

ଥୋଇଲଣି କୋଉଠେଇ

ରାଗରେ ପଦଟେ କହିଦେଲି ବୋଲି

ବସିଛ ମୁହଁ ଫୁଲେଇ ।

ପତି ପତ୍ନୀଙ୍କର ସଂସାର ଭିତରେ

ହୁଏନା କି ପାଟିତୁଣ୍ଡ ?

ସେ କଥାକୁ ଫେଣି, ସକାଳ ପହରୁ

ଖରାପ କରୁଛ ମୁଣ୍ଡ ।

ଭୁଲ୍ ମୋର ସବୁ ମାନି ତ ଯାଉଛି

ଶୁଣ ଆଗୋ ପ୍ରାଣ ପ୍ରିୟେ

ସକାଳ ଭୁଲ୍ ର ସଂଶୋଧନ ପାଇଁ

ଦଣ୍ଡ ଦେଇପାର ତୁମେ ।

ଅଳ୍ପ ବୁଦ୍ଧି ବୋଲି ପଛରେ ପଡିଲି

ତୁମକୁ ମୁଁ ଭଲପାଇ

ତୁମେ ବୁଦ୍ଧିମତୀ ତେଣୁ କରି ଖୁସି

ହେଇଗଲ ଦେଖି ଦେଇ ।

ବାହାକଥା ଆମ ଉଠିଲା ମାତ୍ରକେ

ରାଜି ହେଲ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ

ଭାବିଲ ମୋ ଭଳି ‘ବକରା’ ମିଳିବା

ସମ୍ଭବ ନୁହେଁ ଏ ଭବେ ।

ଭଲ ପାଇ ଭୁଲ୍ କରିଥିଲି ବୋଲି

ପାଉଛି ଆଜି ଏ ଦଣ୍ଡ

ସବୁ ଦୋଷ ଅଟେ ହୃଦୟର ସିନା

ଅପବାଦ ପାଏ ମୁଣ୍ଡ ।

ତୁମ ବୁଦ୍ଧିକୁ ମୁଁ ତାରିଫ କରିକି

ନିନ୍ଦେ ମୋ ଅଳ୍ପ ବୁଦ୍ଧିକୁ

ରୂପେ ନଭଳିକି ଭାବିଥିଲେ ଦେଖୁ

ନଥାନ୍ତି ଏ କାନ୍ଦୁରା ମୁହଁକୁ ।