ରାଜକନ୍ୟା ସୁଲଗ୍ନା

ନିର୍ମଳ ଗଭୀର ଜଳ ରାଶି ଦ୍ୱାରା ଘେରା ସୁନ୍ଦର ଦ୍ବୀପଟିଏ । ନାମଟି ତାହାରି ନାମ ନଭାଙ୍ଗ ଦ୍ବୀପ । ସେଠାରେ  ରାଜୁତି କରୁଥାନ୍ତି ସୁବୋଧ ସିଂ ।  ସେ  ବହୁ ପ୍ରଜାବଛଳ ରାଜା ଥିଲେ ।  ଲୋକ ମାନେ ନିର୍ଭୟ ତଥା ଆନନ୍ଦ ରେ କାଳାତିପାତ କରୁଥିଲି । ତାଙ୍କ ର ବହୁ ପ୍ରିୟ ର ମଣିଷ ହେଲା ତାଙ୍କ ଝିଅ ସୁଲଗ୍ନା ।

    ଅତି ସ୍ନେହ ହେଉ  ଅବା ତାଙ୍କୁ ହରେଇବାର ଭୟ ସେ ତାଙ୍କ ପ୍ରତି ଅତି ରକ୍ଷଣଶିଳ  ଥିଲେ । ତାଙ୍କ ପାଇଁ ଉଦିଷ୍ଟ  ପରିବେଶ ରେ  ହିଁ ତାଙ୍କୁ ଚଳ ପ୍ରଚଳ ହେବାକୁ ପଡେ । ତାଙ୍କ ପରି ଚିତ  ମୁଁହ ଗୁଡିକ ହେଲା ରାଣୀ ଇନ୍ଦୁମାତୀ, ସକ୍ଷୀ ମାନେ ଆଉ  ରାଜା । ରାଜମହଲ ର ସେ  ଝଲ ମଲ କରୁଥିବା ନିର୍ଜୀବ ପ୍ରତିମୂର୍ତ୍ତି  ସହ ମନେ ମନେ ଆଳାପ କରି ନିଜ ମନକୁ  ହାଲକା କରୁଥିଲେ । ତାଙ୍କରି ଉଦ୍ୟାନ ରେ ବୁଲୁ ଭାବନ୍ତି ଏହି ନିର୍ଧାରିତ ଜୀବନ ରୁ କେବେ ଥରେ ସେ ମୁକ୍ତ  ହୋଇ ସାରା ଦୁନିଆ କୁ ଟିକେ ଭ୍ରମଣ  କରନ୍ତି । ଜୀବନକୁ ଉପଭୋଗ କରନ୍ତି ।

   ଦିନେ ସେ ମହଲ କୁ  ଜଣେ ସିଦ୍ଧ  ସନ୍ୟାସୀ ଆସିଲେ । ରାଜା ତାଙ୍କୁ ସ୍ୱାଗତ ଜଣାଇଲେ ଏବଂ ତାଙ୍କ ସେବା ଶୁଶ୍ରୁଷା ର  ଦାୟୀତ୍ୱ ଅଲିଅଳି ଝିଅ କୁ ଦିଅନ୍ତି ।

ତା  ପାଇଁ ବି ଏହା ଗୋଟିଏ ଖୁସି ର କଥା । ସେ   ନୁଆଁ

ଏକ  ବିତକ୍ତିତ୍ୱ ସହ ମିଶିବ ନୂତନ ଜ୍ଞାନ ଲାଭ  କରିବ ।

ସେ  ଅତି ନିଷ୍ଠା ର ସହ  ଲାଗିଯାଏ ତାଙ୍କ ସେବାରେ । ବିଶେଷ କରି ତାଙ୍କରି ଭୋଜନ ର ଯଥେଷ୍ଟ ଧ୍ୟାନ ରଖେ ।

ପେଟ ଯଦି ତୃପ ମନ ଆପେ ଆପେ  ତୃପ ହୋଇଯିବ ।

ସନ୍ୟାସୀ ଜଣକ ବହୁତ ଖୁସି  ହୁଅନ୍ତି ଏବଂ ଗଲାବେଳେ ସୁଲଗ୍ନା କୁ ଏକ ଚମତ୍କାରୀ ମନ୍ତ୍ର ଶିକ୍ଷା ଦିଅନ୍ତି । କାରଣ ସେ ଥିଲେ ଜଣେ ସିଦ୍ଧ ସନ୍ୟାସୀ ।

   ସେ ଦିନର ମଧ୍ୟ ରାତ୍ରି, ଚାରି ଆଡେ ନିଷ୍ପଦ । ହଠାତ ନିଦ ଭାଙ୍ଗିଗଲା ରାଜକୁମାରୀ  ଙ୍କ । ମନେପଡେ ସନ୍ୟାସୀ ଙ୍କ କଥା -"ତୁମେ ଯଦି  ରାତ୍ରି ର ତୃତୀୟ  ପ୍ରହରରେ ଏଇ ମନ୍ତ୍ର ଟି ତିନି ଥର ଉଚ୍ଚାରଣ କରିବ ଏକ ଶ୍ୱେତ ବର୍ଣ୍ଣ ର ପକ୍ଷୀରାଜ ଘୋଡା ପ୍ରକଟ ହେବ । ସେ ତୁମକୁ ଆଖି ପିଛୁଳାକେ ତୁମର ଅଭିଷ୍ଟ ସ୍ଥାନ ରେ ପହଞ୍ଚାଇଦେବ ।"

 ପଲଙ୍କ ରୁ ଉଠି ଠିଆ ହେଲେ ସେ । ପ୍ରକୃତ ରେ  ଏହା କଣ ସମ୍ଭବ ଏଇ ଉତ୍କଣ୍ଠା ରେ ଉଚ୍ଚାରଣ  କଲେ ମନ୍ତ୍ର । ତିନି ଥର ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେବା ମାତ୍ରେ ଏକ ଶୁଭ୍ର ଆଲୋକ ଆଖି ଝଲସି ଗଲା । ଆଖି ଆଗରେ ପ୍ରକଟ ଶ୍ୱେତ ବର୍ଣ୍ଣ ଘୋଡା ଟିଏ, ବାହୁପ୍ରଶାରୀ ଯେପରି  ତାଙ୍କୁ କହୁଥିଲା ଆସ ମୁଁ ତୁମକୁ ଏହି ପ୍ରାଚୁଯ୍ୟ  ର ମିଛ ଓଢଣୀ ତଳୁ  ନେଇ ମୂକ୍ତ ଆକାଶ ରେ ହଜାଇ ଦେବି । କାଳ ବିଳମ୍ୱ ନ କରି ରାଜକୁମାରୀ ଯାଇ ବସିଲେ ତା ଉପରେ । ନିମିଷକେ ସେ ସୁଦୀର୍ଘ ଜଲଧି କୁ ଅତିକ୍ରମ  କରି ତାଙ୍କୁ ନେଇ ବିଭିନ୍ନ ରାଜ୍ୟ ର ଭ୍ରମଣ କରାଇଲା ଆକାଶ ମାର୍ଗରୁ ଏବଂ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଦୋୟ ପୂର୍ଵ ରୁ ଆଣି ପହଂଚାଇ ଦିଏ ମହଲରେ । ଏକ ଅଜଣା ରୋମାଞ୍ଚ ରେ ଉନ୍ମଦିତ ହୋଉଥିଲେ  ରାଜକୁମାରୀ । ଏପରି ପ୍ରାୟ ପ୍ରତିଦିନ ଚାଲେ କିନ୍ତୁ କାହା ପାଖରେ ବି  ଏ ଘଟଣା ର ଖବର ନଥାଏ ।

   ସବୁଦିନ ସମାନ ନଥାଏ ।ଦିନେ ରାଜକୁମାରୀ ଏପରି ଏକ ବନ ମୁଲକରେ  ପହଂଚି ଲେ, ତାର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ମୁଗ୍ଧ ହୋଇ ଅଶ୍ୱ ରୁ ତଳକୁ ଓଲ୍ଲାହିଲେ  । ପାହାନ୍ତିଆ ପ୍ରହର ଶୀତଳ ବାଆ ର ଛୁଁଆ ରେ ଏକ ସୁଦୀର୍ଘ ପଥର ଚଟଣା ରେ  ସେ ହେଲେ ନିଦ୍ରିତ । ସୂର୍ଯ୍ୟ  ଙ୍କ ସୁନେଲି କୀରଣ ରେ ତାଙ୍କ ନିଦ ଭାଙ୍ଗି ଗଲା ।  ଉଭେଇ ଯାଇଥାଏ ଅଶ୍ୱ ।

କାରଣ ସନ୍ୟାସୀ କହିଥିଲେ  ସୂର୍ଯ୍ୟଦୋୟ  ପୂର୍ବରୁ ଫେରିଆସିବ ନହେଲେ ସେ ଅଦୃଶ୍ୟ ହୋଇଯିବ ।

ଅଜଣା ଜାଗା ଭୟରେ କ୍ରନ୍ଦନ କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ ।  

    ତାହା ଥିଲା ଏକ  ଶବର ସମ୍ପ୍ରଦାୟ ଅଧୁଷିତ ଅଞ୍ଚଳ । ରାଜା ତାଙ୍କରି ବିଭବସେନ,  ବଳ ବୀର୍ଯ୍ୟ ରେ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ  ନବ ଯୁବକ । ସେ ଯେବେ ରାଜକୁମାରୀ ଙ୍କ ବିଷୟ ରେ ଜାଣିଲେ ତାଙ୍କୁ ରାଜ ଅତିଥି ରୂପେ ସ୍ୱାଗତ କଲେ । ତାଙ୍କରି ସ୍ନେହ ପୂର୍ଣ୍ଣ ବ୍ୟବହାର ରେ ରାଜକୁମାରୀ ପ୍ରଭାବିତ ହେଲେ ।  ସେମାନଙ୍କ ସରଳ ଜୀବନ ଜାପାନ ତଥା ପ୍ରକୃତି  ପ୍ରୀତି ତାଙ୍କ ମନ କୁ ମୋହିତ କରିଥିଲା । ସେଠାରେ ଦିନ ଟି ଅତି  ବାହିତ କଲା  ବେଳେ ସେ ଯେପରି ଭୁଲି ଯାଇଥିଲେ ନିଜ ପରିବାର ଓ ରାଜ ମହଲ ।

   ଏପଟେ ରାଜକୁମାରୀ ମହଲରେ ନାହାନ୍ତି!  ପୁରା ରାଜ୍ୟ ସ୍ତବ୍ଧ । ରାଜା ଙ୍କ ଆଖିରୁ  ଅଶ୍ରୁ ର ବାରିଧାରା ବନ୍ଦ ହୋଉ ନଥିଲା । ମନେ ସେ ନିଜକୁ ନିନ୍ଦୁ ଥାନ୍ତି, କାହିଁକି ସେ ତାଙ୍କୁ ଏତେ କଟକଣା ରେ  ରଖୁଥିଲେ । ଯେଉଁଥିପାଇଁ ସେ ଆଜି ତାଙ୍କୁ ଛାଡି ଚାଲିଯିବାକୁ ଶ୍ରେୟସ୍କର ମନେ କଲେ । ଏମିତି କେତେ କଣ..

ରାତ୍ରି ର ତୃତୀୟ ପ୍ରହର ରାଜା ବିଷାଦ  ମନରେ ଉଦ୍ୟାନ ରେ ବୁଲୁଥାନ୍ତି । ହଠାତ ଏକ  ଶବ୍ଦ ରେ ଚମକି ପଡିଲେ! ଆକାଶ ମାର୍ଗରୁ ଏକ ଶ୍ୱେତ  ଅଶ୍ୱ ରୁ ଓଲହୁଛି ତାଙ୍କ ଅଲିଅଳି । ଖୁସି ରେ ପାଗଳ ହୋଇଗଲେ ସେ । କୋଳା ଗ୍ରତକଲେ ତାଙ୍କୁ । ସବିଶେଷ ଗୋଟି ଗୋଟି ବର୍ଣ୍ଣନା କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ  ସେ । ଝିଅ ର  ମନର ଭାଷା କୁ ସେ

ବୁଝିଲେ ଏବଂ ଶବର ରାଜା ବିଭବ ସେନ ଙ୍କୁ ନିଜର ଜାମାତା ରୂପେ ଗ୍ରହଣ କରି ପୁରା ଶବର  ସମ୍ପ୍ରଦାୟ କୁ ନିଜ ରାଜ୍ୟ ରେ ଥଇଥାନ କଲେ । ଏଥର ରାଜକୁମାରୀ ସୁଲଗ୍ନା ଏକ ସ୍ଵାଚ୍ଛନ୍ଦ୍ୟ ଜୀବନ ଅତିବାହିତ କଲେ ।