ନିହତ ଚନ୍ଦ୍ରମା , ବିଦିର୍ଣ୍ଣ ମୋର ଅତୀତ

ନିହତ ଚନ୍ଦ୍ରମା

‎ ବିଦିର୍ଣ୍ଣ ମୋର ଅତୀତ ଭଲ ଲାଗେ କେହିଜଣେ ବ୍ୟବଧାନ ଏତିକି ଯେ ସେ ଖାଲି ଅତୀତରେ ଅଜଣା ଅଚିହ୍ନା ,

‎ ଆପଣା ହସ୍ତେ ଜିହ୍ୱା ଛେଦିଲା ପରି ବଳିଦାନ ଥିଲା ମୋର କିଛି ଅନ୍ତରଙ୍ଗ ମୁହୂର୍ତ୍ତ

‎ବିସମ୍ବାଦ ସାଜିଲା କିଛି ଦିନର ସ୍ମୃତି ଖାଲି ଚିତ୍କାର ଏ ନିରୀହ ହୃଦୟର ବନ୍ଦ କୋଠରୀର ଚାରିକାନ୍ଥ ଥିଲା ଖାଲି ଅଳ୍ପ କିଛି ଦିନର ସହଚର

‎ଶୁନ୍ୟତାର ପୁର୍ଣ୍ଣତା ପରି ବାହାରିଲି ଅଳ୍ପ ଅଳ୍ପ ଖୁସି କୁ ନେଇ କଥା ଥିଲା ଅଧିକାର ଯୋଉଟାକି ଭାଗ ଭାଗ ହୋଇଥିଲା ଅଜଣା ସେ କି ପ୍ରକାରର ପୂର୍ଣ୍ଣତା ଖାଲି ଅବଶୋଷ ଆଉ ଅବଶୋଷ....... 

‎ ଚକ୍ରବାକ ଆଉ ଚକ୍ରବାକିର କାହାଣୀ ପରି ଲାଗେ ଜୀବନ 😊 ଜ୍ଞାନ ପାଗଳୀନୀ ଜ୍ଞାନ ବାଣ୍ଟି ବାଣ୍ଟି ଜ୍ଞାନ ହିନ ହୋଇ ହରେଇଦେଇଛି ଜୀବନର ବାସ୍ତବତାକୁ ଅଛି ଖାଲି କିଛି ଅଂଶ ଯାହାର ଅତୀତ ବିଦିର୍ଣ୍ଣ

‎ମମତା ର ଲୁହ ହୋଇ ସାଜିଛି ମମତାମୟୀ ମିଳିଛି ଖାଲି ଧୂ ଧୁ ତାତିର ଯନ୍ତ୍ରଣା ଆଉ ସେଇ ଯନ୍ତ୍ରଣା ର ଗୁରୁ ଦକ୍ଷିଣା ପାଇଛି ଖାଲି  ଆଦ୍ୟ ଆଷାଢ଼ର ସକାଳ ବର୍ଷା ଯେମିତି ଅଶାନ୍ତ ହୃଦୟକୁ ଶାନ୍ତ କରିପାରୁ ନଥିଲା ,  ଦୀପ ତଳ ଅନ୍ଧାର ପରି ନୟନରୁ ଝରୁଥିବା ଲୁହର ପାଉଣା 

‎ ହାଟ ଫେରନ୍ତା ପରି ଥିଲା ମୋ ହୃଦୟର ହୃଦ ସ୍ନେହମୟୀ ଥିଲା ମୋର ହୃଦୟ , ଉପରକୁ ଖାଲି ଥିଲା ଅଭିମାନ କିନ୍ତୁ ଜଣା ନଥିଲା ମୋର ଅଭିମାନ  ରାଗରେ ଚିତ୍ରିତ ହୋଇଯିବ ବୋଲି , 

‎ଆଉ ଅତୀତ ଆଣିଛି ଖାଲି ମୋ ପାଇଁ ଯନ୍ତ୍ରଣାର ବିଷ

‎ସତରେ ଓଲଟା ତ ପୃଥିବୀ ନିଜର ଭାବୁଥିବା ମଣିଷଟି ଅଲୋଡ଼ା ହୋଇ ପଡ଼ିଯାଏ ପର ସଜିଯାଏ ଆପଣାର

‎ ମିଛାରେ ହଉ କି ସତରେ ହଉ "ପ୍ରତିଶୁତି" ଶବ୍ଦଟି କେତେ ହତଭାଗା କହିଁକି ପାଏ ସେ "ଧୋକେବାଜ୍" ର ଆଖ୍ୟା !  ମରୁଧାରା ପରି ଆଖି ସାଜେ ମରୁଭୂମି , ମାରିଚିକା ପଛେ ଧାଇଁ ଧାଇଁ ଜୀବନ ହୁଏ ଅନ୍ତ

‎ ଦୁର୍ଘଟଣା ର ଶିକାରୀ ସାଜିଛି ଏଠି ବିଶ୍ୱାସ ଆଉ ଭରୋଷା । ମିଛରେ ମିଛରେ ଏ ମନ ବିଚରା ବିଶ୍ୱାସ କରିନିଏ କି ଅଧା ଗଢା ସ୍ବପ୍ନ ହେଲା ସତ କ୍ଷୁଧାତୁର ପରି ଚାହିଁରହିଥିଲି.....କିନ୍ତୁ ମେଣ୍ଟୁ ନାହିଁ ମୋର ଭୋକ , ନିଜେ ଜଳି ଜଳି ମେଣ୍ଟାଉଛି ଖାଲି ଭୋକ । ଏଠି ହୃଦୟ ହୁଏ ଆଖିର ଅପରାଧୀ ଆଖି ଦେଖେ କିଛି କିନ୍ତୁ ହୃଦୟତାକୁ ମାନେ ନାହିଁ ।

‎ ଯାନ୍ତ୍ରିକର ଯନ୍ତ୍ରଣା କି ଜାଣେ ଯନ୍ତ୍ର , ଜୀବନ ଗାଡ଼ିର ଯାନ୍ତ୍ରିକ ଏଠି ଶରୀର ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ଛଟପଟ ଶରୀର

‎ ବନ୍ୟା ପରେ ପ୍ରେମୀ ଯୁଗଳଙ୍କ କାହାଣୀ ପରି ମୋ ଜୀବନ ଅନ୍ଧାର ଘର ମୋ ହୃଦୟ ଅକ୍ଷୁଣ୍ଣ ଅକ୍ଷତ ଯୌବନର ଶତସହସ୍ର ଶୋଭାନେଇ ମୋର ନିଖୁଣ୍‌ ମନ ଆକ୍ରମଣ ହୋଇଛି । ଶୀତାର୍ତ୍ତ-ମୁର୍ମୂଷୁ ଅର୍ଦ୍ଧଚନ୍ଦ୍ରର ଅସ୍ପଷ୍ଟ ଆଲୋକ, ଆଉ ନିର୍ଜନ ନିଶୀର ନିଦ୍ରିତ ସ୍ୱପ୍ନଭୀତ ପରି , ମୁଁ ପ୍ରଳାପ କରେ ଆଉ ମୋ ମନ ବୁଝାଏ ଜୀବନ ଜ୍ୱାଳାରେ ସ୍ବପ୍ନ ଏକ ଅଂଶବିଶେଷ ।    ସୁନ୍ଦରୀ ! ନୟନର ଅପୂର୍ବ ଦିପ୍ତିର ଝଲକ  ବର୍ଷା ସନ୍ଧ୍ୟାର ଏକ କାତର କରୁଣ ମୁହୂର୍ତ୍ତ । ମେଘଦୂତର ଛନ୍ଦେ ଛନ୍ଦେ ସନ୍ଦେଶ ଦେଇଛି ଚକ୍ରବାକ । ଦରିଆ ତୀରର ନିର୍ଜନ ଡାକବଙ୍ଗଲା ଗୋଠଛଡ଼ା ମଇଁଷିର କଣ୍ଠସ୍ୱରରେ ମୁଖରିତ । ମଉଳି ଆସିଛି କୃଷ୍ଣଚୂଡ଼ା–ଆଷାଢ଼ର ସଜଳ ଲଗ୍ନରେ ତା’ର ଆବଶ୍ୟକତା ମୁଁ ବୋଧେ ଆଉ ନାହିଁ ।

‎

‎ ନିହତ ଚନ୍ଦ୍ରମା ପରି ମୋ ଜୀବନ , ଭବିଷ୍ୟତ ମୋର ବିଦିର୍ଣ୍ଣ ।

‎