ଜହ୍ନମାମୁଁ -45

ଭାଗ୍ୟର ବିଡମ୍ବନା 3

ସାରଥୀ ଖୁସି ହୋଇ ଟଙ୍କା ଧରି ସେଠୁ ବାହାରିଗଲା ଓ ପରଦିନ ସେ ଗାଁରେ ପହଁଚି ସେହି ବରଗଛ ପାଖକୁ ଗଲା । ସେଠାରେ ଜଣେ ଗ୍ରାମବାସୀ ତାକୁ କହିଲେ, “ଅନ୍ଧ ଆଜିକାଲି ମନ୍ଦିର ଭିତରେ ରହୁଛି । ଗାଁ ଲୋକେ ତାକୁ ଅନୁମତି ଦେଇଛନ୍ତି ।”

ସାରଥୀ ଯାଇ ଯେତେବେଳେ ମନ୍ଦିର ପାଖରେ ପହଁଚିଲା । ସେତେବେଳେ ସେଠାରେ କେହିବି ନଥିଲେ । ସେ ମନ୍ଦିର ଭିତରେ ପଶି ଅନ୍ଧାରୁଆ ପରିବେଶରେ ଏଣେତେଣେ ଅନାଇ ଅନ୍ଧକୁ ଠାବ କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଛି, ସେଠାରେ ଲୁଚି ରହିଥିବା ଜଣେ ଦସ୍ୟୁ ହଠାତ୍ ତା’ ବେକରୁ ସୁନା ହାରଟି ଛିଣ୍ଡାଇନେଲା ଓ ପକେଟରୁ ଟଙ୍କା ଥଳି ବି ବାହାର କରିନେଲା । ସେ ବାଧା ଦେବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିବା ମାତ୍ରେ ଦସ୍ୟୁ ଲାଠିରେ ତା’ ଉପରେ ପାହାରେ କସିଦେଲା । ସେ ଚିତ୍କାର କରି ତଳେ ପଡିଗଲା ।

“କିଏ?” ବୋଲି ଅନ୍ଧ ପ୍ରଶ୍ନ କଲା । ସେ ସାରଥୀର କଣ୍ଠସ୍ୱର ସତେ ଅବା ବାରି ପାରିଥିଲା ।

“ମୁଁ ସାରଥୀ!” ଏହା କହି ସାରଥୀ ନିଜ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଭୁଲିଯାଇ ସେ ଅନ୍ଧକୁ କୁଣ୍ଢାଇ ପକାଇଲା । ତା’ପରେ ସେ ତା’ ଅଶ୍ରୁ ସମ୍ବରଣ କରି ସବୁ କଥା କହିଲା । ଶେଷକୁ ସେ କହିଲା, “ତମରି ଟଙ୍କାରେ ମୁଁ ଆଜି ଏତେ ବଡ ଲୋକ ହୋଇଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ମୋତେ କିଛି ପରିମାଣରେ ଋଣ ପରିଶୋଧ କରିବାର ସୁଯୋଗ ଦିଅ । ତୁମକୁ ମୋ ସ୍ତ୍ରୀ ବାପା ଭଳି ଜ୍ଞାନ କରି ତୁମର ସେବା କରିବ । ମୋ ସହ ଚାଲ ।”

ଅନ୍ଧ କହିଲା “ନା ପୁଅ । ତାହା ତ କେବେବି ସମ୍ଭବ ନୁହେଁ ।”

ସାରଥୀ ଅଭିମାନଭରା କଣ୍ଠସ୍ୱରରେ ପଚାରିଲା “କାହିଁକି? ତୁମେ କ’ଣ ମୋତେ ଘୃଣା କର?”

ଅନ୍ଧ ସ୍ମିତହାସ୍ୟ ଖେଳାଇ କହିଲା, “ଘୃଣା କରିବା ତ ଦୂରର କଥା, ତୋତେ ପୁଅ ଭଳି ମୁଁ ସ୍ନେହ କରେ । ତେଣୁ ମୁଁ ତୋ ସାଥେ ଯିବି ନାହିଁ । ତୁ ଯା । ତୋ ପାଖରେ ତ ବର୍ତ୍ତମାନ ବାଟଖର୍ଚ୍ଚ ବି ନାହିଁ । ନେ । ଏ ପଇସାତକ ନେଇଯା ।” ଏହା କହି ଅନ୍ଧ ଗୋଟାଏ ପଇସା ପୁଟୁଳି ତାକୁ ଧରାଇ ଦେଲା ଓ ସ୍ୱଗତୋକ୍ତି କଲାଭଳି ସେ କହିଲା, “ଭାଗ୍ୟ!”

ସାରଥୀ ଯେତେ ବୁଝାଇଲେ ବି ଫଳ କିଛି ହେଲେବି ହେଲା ନାହିଁ ।

ସାରଥୀ ସହରକୁ ଫେରିଗଲା । ଦୁଇଦିନ ପରେ ପୁଣି ସେ ଟଙ୍କା ଧରି ଆସିଲା । ପ୍ରଥମ ଥର ଟଙ୍କା ତ ଦସ୍ୟୁ ନେଇ ଯାଇଥିଲା । ଏଥର ପୁଣି ଟଙ୍କାତକ ସେ ମନ୍ଦିରର ପରିଚାଳକମାନଙ୍କୁ ଦେଇ ଅନ୍ଧ ସକାଶେ ଗୋଟାଏ ସ୍ଥାୟୀ ବ୍ୟବସ୍ଥା କରିଦେବା ପାଇଁ ଆସିଥିଲା ।

କିନ୍ତୁ ଦେଖିବା ବେଳକୁ ଅନ୍ଧ ବୁଢା ସେ ଗାଁ ଛାଡି କୁଆଡ ଚାଲି ଯାଇଛି । କୁଆଡେ ଗଲା ସେକଥା କେହିବି ଜାଣି ନଥିଲେ । ସାରଥୀ ଦୀର୍ଘନିଃଶ୍ୱାସ ଛାଡି ଫେରିଗଲା ।

ବେତାଳ ଟିକିଏ ଚୁପ୍ ରହି ତୀବ୍ର କଣ୍ଠରେ ପଚାରିଲା, “ରାଜା! ମୋର କିଛି ସନ୍ଦେହ ରହିଛି । ଅନ୍ଧ ବୁଢା କାହିଁକି ସାରଥୀ ସହ ଗଲା ନାହିଁ? ସେ କାହିଁକି କହିଲା ଯେ ସାରଥୀକୁ ସେ ତା’ ପୁଅ ଭଳି ସ୍ନେହ କରେ ବୋଲି ତା’ ସହ ଯିବାକୁ ସେ ନାରାଜ? ପାରିଲେ ମୋ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ଦିଅ । ଆଉ ଉତ୍ତର ଦେବାର ଶକ୍ତି ଥାଇ ମଧ୍ୟ ତମେ ଯଦି ନୀରବ ରହିବ, ତେବେ ତମ ଶୀର ସ୍କନ୍ଧଚ୍ୟୁତ ହେବ ।”

ରାଜା ବିକ୍ରମାର୍କ ଆଉ ମୁହୂର୍ତ୍ତେ ମଧ୍ୟ ବିଳମ୍ବ ନକରି ଉତ୍ତର ଦେଲେ, “ଅନ୍ଧ ‘ଭାଗ୍ୟ’ ବୋଲି ଯେଉଁ ସ୍ୱଗତୋକ୍ତି କଲା, ତାହାରି ଭିତରେ ତା’ ପ୍ରକୃତ ମନୋଭାବ ଲୁଚି ରହିଛି । ସେ ବିଚାରିଲା ଯେ ଧନଭୋଗ କରିବା ତା’ ଭାଗ୍ୟରେ ନାହିଁ । ଯଦି ଥାନ୍ତା, ତେବେ ସାରଥୀ ପ୍ରଥମରୁ ଧନତକ ପାଇ ତାକୁ କେବେବି ତ୍ୟାଗ କରି ଚାଲିଯାଇ ନଥାନ୍ତା । ଦ୍ୱିତୀୟରେ, ତା’ ଭାଗ୍ୟ ଏପରି ଯେ ତା’ ସଂସ୍ପର୍ଶରେ ଆସିବା ମାତ୍ରେ ସାରଥୀ ମଧ୍ୟ ଭିଖାରୀ ହୋଇ ଯାଇଛି । ତାକୁ ଧନ ଦେବାକୁ ଆସି ସାରଥୀ ଖାଲି ଯେ ଧନତକ ହରାଇଲା, ସେତିକି ନୁହେଁ, ନିଜ ସୁନାହାରଟି ମଧ୍ୟ ସେ ହରାଇଲା । ସାରଥୀକୁ ଯେହେତୁ ସେ ନିଜ ପୁଅଭଳି ସ୍ନେହ କରୁଥିଲା, ସେ ତା’ ନିଜ ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟରେ ସାରଥୀକୁ ସାଥୀ କରିବାକୁ ଆଉ ଚାହୁଁ ନଥିଲା । ଅନ୍ଧର ଏଭଳି ଧାରଣା ହୋଇପାରେ କୁସଂସ୍କାର, କିନ୍ତୁ ଏହି ଧାରଣାର ବଶବର୍ତ୍ତୀ ହୋଇ ସାରଥୀ ପୁଣି ଥରେ ସେଠି ଆସି ପହଁଚିବା ପୂର୍ବରୁ ସେ ସ୍ଥାନ ତ୍ୟାଗ କରି ନିରୁଦ୍ଦିଷ୍ଟ ହୋଇଗଲା ।”

ରାଜାଙ୍କ ଉତ୍ତର ପ୍ରଦାନ ଶେଷ ହେବା ମାତ୍ରେ ଶବସହ ଶବସ୍ଥିତ ବେତାଳ ବି ତାଙ୍କ କାନ୍ଧରୁ ଖସି ପୁନର୍ବାର ବୃକ୍ଷ ଡାଳରେ ଯାଇ ଝୁଲି ପଡିଲା ।