ଜହ୍ନମାମୁଁ -44

ଭାଗ୍ୟର ବିଡମ୍ବନା 2

ସାରଥୀ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ସେହି ଥଳିଟି ଖୋଲି ଦେଖିଲା, ତହିଁ ଭିତରେ କେତୋଟି ସୁନା ମୋହର ଅଛି! ସେ ସେଗୁଡିକ ଦେଖି ଏକବାରେ କାବା ହୋଇଗଲା । ଭଦ୍ରଲୋକ ଭୁଲ୍ରେ କେଇ ପଇସା ବଦଳରେ ପକେଟରୁ ଏ ଥଳି କାଢି ଭିଖାରୀକୁ ଆଉ ଦେଇଗଲେ କି? ସେ ଉଠି ପଡି ଭଦ୍ରଲୋକଙ୍କ ପାଖକୁ ଦୌଡିଗଲା ଓ ଥଳିଟି ଦେଖାଇ ପଚାରିଲା, “ଆପଣ କ’ଣ ଜାଣି ଜାଣି ଏହା ଦେଇଗଲେ?”

“ହଁ ବାପା, ଅଜାଣତରେ କ’ଣ ଦିଅନ୍ତି? ମୋର ଯେତେବେଳେ ବେପାରରେ କିଛି ବିଶେଷ ଲାଭ ହୁଏ, ସେତେବେଳେ କୌଣସି ଗରୀବ ଲୋକର ଦୁଃଖ ଦୂର କରିବା ପାଇଁ ମୁଁ କିଛି ବିଶେଷ ଦାନ ଦେଇଥାଏ ।”

ସାରଥୀ କାବା ହୋଇ ସେ ଭଦ୍ରଲୋକ ଆଡେ ଚାହିଁ ରହିଲା । ଭଦ୍ରଲୋକ ଅଳ୍ପ ହସି କହିଲେ, “ତମେ କିଏ? କ’ଣ ସେ ବୁଢାର ପୁଅ?”

ସାରଥୀ କିଛି କହି ପାରିଲା ନାହିଁ ।

“ତମେ ଯିଏ ହୁଅ, ତମେ ବି ତ ଅଭାବରେ ପଡି ଭିଖ ମାଗିବା ସକାଶେ ବସିଥିଲ । ଯଦି ଏହାଦ୍ୱାରା ତମର ଜୀବନଧାରା ବଦଳିଯାଇ ପାରିବ, ତେବେ ଜାଣ ମୋ ଉଦ୍ଧେଶ୍ୟ ସାଧିତ ହେବ ।”

ବେପାରୀ ଏହା କହି ସହାସ୍ୟ ବଦନରେ ସେଠୁ ଚାଲିଗଲେ ।

ସାରଥୀ ସେଇଠି ସେମିତି ଠିଆ ହୋଇ ରହିଲା । ତା’ମନରେ ତୋଫାନ୍ ଉଠିଥାଏ । ବେପାରୀ ଅବଶ୍ୟ ଏତକ ଅନ୍ଧକୁହିଁ ଦେଇଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଯେ କୌଣସି ଗରୀବ ଲୋକର ଦୁଃଖ ଦୂର କରିବା ତାଙ୍କର ଉଦ୍ଧେଶ୍ୟ । ସେ ବି ତ ଗରୀବ । ଅନ୍ଧ ସୁନା ମୋହର ନେଇ କ’ଣ କରିବ? ସେ ଅନ୍ତତଃ ଏହାକୁ ଖଟାଇ ନିଜର ସମସ୍ତ ଦୁଃଖ ଦୂର କରି ପାରିବ!

ଏହିଭଳି ଚିନ୍ତା କରୁ କରୁ ସାରଥୀ କ୍ରମେ ମନ୍ଦିର ପାଖରୁ ଦୂରକୁ ଦୂରକୁ ଚାଲିଗଲା । ବଡ ରାସ୍ତାକୁ ଯାଇ ସେ ଦେଖିଲା, ଗୋଟାଏ ଘୋଡା ଗାଡି ସହରକୁ ଯାଉଛି । ସେ ଗାଡିବାଲାକୁ ଅନୁରୋଧ କରି ସେହି ଗାଡିରେ ସହର ଅଭିମୁଖେ ସେ ଚାଲିଲା ।

ବାଟରେ ସେ ଅନ୍ଧ ପାଇଁ ତା’ ମନ ବଡ ବିକଳ ହେଲା । କିନ୍ତୁ ଗାଡି ଖୁବ୍ ତୀବ୍ର ଗତିରେ ଛୁଟି ଚାଲିଥାଏ । ସୁତରାଂ ସେ ଗାଡିବାଲାକୁ ତାହା ଅଟକାଇବାକୁ ଆଉ କହି ପାରିଲା ନାହିଁ ।

ସେ ଯାଇ ସହରରେ ପହଁଚି ଏପରି ଜଣେ ମହତ୍ ଲୋକଙ୍କ ଆଶ୍ରା ପାଇଲା, ଯିଏ କି ତାକୁ ସବୁ ପ୍ରକାରେ ସାହାଯ୍ୟ କଲେ ଓ ସୁନାମୋହର ତକ ସେ ତାଙ୍କ ନିଜ ଜିମାରେ ରଖିଲେ । ସାରଥୀ ତାଙ୍କ ସହ ପରାମର୍ଶ କରି ନିଜ କର୍ମପନ୍ଥା ସ୍ଥିର କଲା ।

ଯଥାଶୀଘ୍ର ସେ ଗୋଟାଏ ବେପାର ଆରମ୍ଭ କଲା । ଦୁଇବର୍ଷ ଭିତରେ ସେ ଖାଲି ଯେ ଧନୀ ହୋଇଗଲା, ତାହା ନୁହେଁ, ସହରରେ ଜଣେ ଗଣ୍ୟମାନ୍ୟ ବ୍ୟକ୍ତି ରୂପେ ମଧ୍ୟ ସେ ସମ୍ମାନ ପାଇଲା ।

ସହରର ଜଣେ ବିଶିଷ୍ଟ ବ୍ୟବସାୟୀଙ୍କ ଝିଅକୁ ସେ ବିଭା ହେଲା ଓ ସେଠାରେ ସେ ସୁଖରେ ରହିଲା ।

ଦିନେ ସେ ତା’ ଘରେ ନଥିବା ବେଳେ ତା’ ନିଜ ଗାଁର ଜଣେ ପରିବା ବିକ୍ରେତା ଆସି ତା’ କୋଠାରେ ପରିବା ବିକିବା ଅବସରରେ ସାରଥୀ ପିଲାବେଳେ କେଡେ ଦୁଃଖରେ ଥିଲା, ସେକଥା ତା’ ସ୍ତ୍ରୀ ଆଗରେ ସେ ଗପିଲା ।

ସାରଥୀର ସ୍ତ୍ରୀ ଭାବିଲା, “ସତେ ତ! ମୋ ସ୍ୱାମୀଙ୍କର ନିଜର ବୋଲି ତ କେହି ନାହିଁ । ସେ କାହା ସାହାଯ୍ୟରେ ଏତେ ପଇସାପତ୍ର କମାଇଲେ, ସେକଥା ତ ମୁଁ ତାଙ୍କୁ କେବେବି ପଚାରି ନାହିଁ!”

ସେଦିନ ସାରଥୀ ଆସିବା ମାତ୍ରେ ସେ ତାଙ୍କୁ ପଚାରିଲା, “ତମେ କେଇବର୍ଷ ଭିତରେ ଏତେ ଉନ୍ନତି କିପରି କଲ?”

ଏପ୍ରକାର ଏକ ପ୍ରଶ୍ନଟି ଶୁଣି ସାରଥୀ ହଠାତ୍ ଚମକି ପଡିଲା । ସେ ଟିକିଏ ଥତମତ କରି ଉତ୍ତର ଦେଲା, “ପାପ ଧନରେ!”

ସ୍ତ୍ରୀ କହିଲା “ନା, ମୋର କାହିଁ ବିଶ୍ୱାସ ହେଉ ନାହିଁ!”

ସାରଥୀ ଆଉ କଥା ଲୁଚାଇ ରଖି ପାରିଲା ନାହିଁ । ସବୁ ବିସ୍ତାର କରି ସେ କହିଗଲା ।

“ପାପଧନ ବୋଲି କାହିଁକି କହୁଛ? ସେ ଭଦ୍ରଲୋକ ତ କହିଥିଲେ କି ତମେ ତାଙ୍କ ଦାନ ଦେଇପାର!”

ସାରଥୀ କହିଲା “କହିଥିଲେ ସତ, କିନ୍ତୁ ତଥାପି ମଧ୍ୟ ମୋ ମନରେ ପାପ ରହିଛି ।”

ତା’ ସ୍ତ୍ରୀ କହିଲା, “ଯାହା ତ ହେବାର ହୋଇଛି । ସେ ଅନ୍ଧ ବୁଢା ବି ବର୍ତ୍ତମାନ ସେହି ଗାଁରେ ଥିବେ । ଯାଅ, ତାଙ୍କୁ ସବୁ କଥା କହି ଏଠାକୁ ନେଇ ଆସ । ଆମେ ତାଙ୍କୁ ପରିବାରର ମୁରବି ରୂପେ ଦେଖିବୁ ।”

“ଯଦି ସେ ନ ଆସନ୍ତି?”

“ତେବେ ଅନ୍ତତଃ ସାଥିରେ କିଛି ଟଙ୍କା ନେଇ ଯାଇଥାଅ । ତାଙ୍କୁ ଦେଇ ଆସିବ । କିମ୍ବା ଗାଁ ଲୋକଙ୍କ ଜିମା ଦେଇ ତାଙ୍କ ଚଳିବାର ସବୁ ବ୍ୟବସ୍ଥା କରିଦେଇ ଆସିବ ।”