ଜହ୍ନମାମୁଁ -207

ଆଳସ୍ୟ 1

ଶ୍ରୀନିବାସପୁର ଗ୍ରାମରେ ସୁମନ୍ତ ବୋଲି ଯୁବକଟିଏ ଥାଏ ଯେ ସେ ବଡ ଅଳସୁଆ । ଛୁଆଦିନରୁ ମା’ ମରିଯିବାରୁ ବାପା ତାକୁ ଗେହ୍ଲା କରି ଏମିତି ନଷ୍ଟ କରିଛି । ପଚିଶବର୍ଷର ଯୁବକ ଦିପହର ହେଲେ ଶେଯରୁ ଉଠିବ । ତା’ ବାପା ସକାଳୁ ଉଠି ଗାଈ ଦୁହିଁ, ଦୁଧ କେତେଜଣଙ୍କ ଘରେ ନାଗୁଆ ଦେଇ ଆସେ ରନ୍ଧାବଢା କରିସାରି କ୍ଷେତକୁ ଯାଏ; ତା’ପରେ ଯାଇ ବାବୁଙ୍କର ନିଦ ଭାଙ୍ଗେ । ନିତ୍ୟକର୍ମ କୌଣସିମତେ ଶେଷ କରି ଖାଇଦେଇ ଯାଇ ଏଠି ସେଠି ସେ ବୁଲେ । ପୁଣି ଖାଇବା ବେଳକୁ ଘରକୁ ଫେରେ । ତା’ମନ ଖରାପ ହେବ ବୋଲି ବାପ ମଧ୍ୟ କିଛି କହେ ନାହିଁ ।

ସେ ଗାଁରେ ସମସ୍ତେ ତ ତା’କୁ ବେଶ୍ ଭଲଭାବେ ଜାଣନ୍ତି । ତେଣୁ ତାକୁ ଝିଅ ଦେବାକୁ କେହିବି ମଙ୍ଗିଲେ ନାହିଁ । ଶେଷକୁ ତା’ ବାପା ଦୂର ଗାଁର ସୁକାନ୍ତି ବୋଲି ଝିଅଟିଏ ସହିତ ତା’ର ବିବାହ କରାଇ ଦେଲେ । ସୁକାନ୍ତି ଶାଶୁଘରେ କିଛିଦିନ ରହିବା ପରେ ସ୍ୱାମୀଙ୍କର ଗୁଣ ସେ ଜାଣିଗଲା । ଦିନେ ସେ ତା’ ସ୍ୱାମୀଙ୍କୁ କହିଲା, “ଦେଖ ତୁମ ବାପାଙ୍କୁ ଷାଠିଏରୁ ବେଶି ବୟସ ହେଲାଣି କିନ୍ତୁ ସେ କଠିନ ପରିଶ୍ରମ କରୁଛନ୍ତି । ଆଉ ତୁମେ ଟିକିଏ ତାଙ୍କୁ ସାହାଯ୍ୟ ବି କରି ପାରୁ ନାହଁ? ଦିନରାତି ଶୋଉଛ ତୁମକୁ ସେଥିପାଇଁ ଲାଜ ଲାଗୁନାହିଁ? ମା’ ମରିଛନ୍ତି ବୋଲି ତୁମ ମନରେ କଷ୍ଟ ହେବ ଭାବି ବାପା ତୁମକୁ ଗାଳିଦିଅନ୍ତି ନାହିଁ; ହେଲେ ତମର ବିବେକ ବୁଦ୍ଧି ବୋଲି କ’ଣ କିଛି ନାହିଁ?”

ସ୍ତ୍ରୀ କଥାରେ ସୁମନ୍ତ ରାଗିଯାଇ କହିଲା, “ତମେ ଆମ ଘରେ ପାଦ ଦେଉ ଦେଉ କ’ଣ ଏତେ କଥା କହିଲଣି? ଆଜି କହୁଛ ବାପାକୁ ସାହାଯ୍ୟ କର, କାଲି କହିବ ରୋଷେଇରେ ମୋତେ ସାହାଯ୍ୟ କର । ଏସବୁ ମୁଁ ସହିବା ଲୋକ ନୁହେଁ ।”

ସେହିଦିନଠାରୁ ସୁକାନ୍ତି ଚୁପ୍ ରହେ । ଏମିତି ଦେଢବର୍ଷ ବିତିଗଲା । ପୁଅଟିଏ ଜନ୍ମ ହେଲା । ସବୁକାମ ସୁକାନ୍ତି ଚୁପ୍ଚାପ୍ କରିଯାଏ । ଦିନେ ବହୁତ ଖରା ହୋଇଥାଏ । ପିଲାକୁ ଖୋଇପେଇ ସୁକାନ୍ତି ସ୍ୱାମୀ ପାଖରେ ତାକୁ ଛାଡି କ୍ଷେତକୁ ଗଲା । ସେ ସବୁଦିନ କ୍ଷେତକୁ ଯାଇ ଶ୍ୱଶୁରକୁ ବିଲବାଡି କାମରେ ସାହାଯ୍ୟ କରେ; ସଂଧ୍ୟାକୁ ଫେରି ଦେଖିଲା ବାଟରେ ଥିବା ନଣ୍ଡାକୁଅ ପାଖରେ ଛୁଆ ଠୁକୁଠୁକୁ ହୋଇ ଚାଲୁଛି । ଆଉ ସୁମନ୍ତ ଦୂରରେ ଚଉକି ଉପରେ ବସି ଝୁଲୁଛି । ଆଉ ଟିକିଏ ହୋଇଥିଲେ ହୁଏତ ଛୁଆଟି କୁଅରେ ଗଳିପଡିଥାନ୍ତା ।

ସୁକାନ୍ତି ଚଟକରି ଛୁଆକୁ ଉଠାଇ ନେଇ ରାଗି କରି କହିଲା, “ମୁଁ ନଥିଲେ ତ ଛୁଆ ଆଜି କୁଅରେ ଗଳିପଡିଥା’ନ୍ତା । ଏସବୁଥିରେ ତୁମର କିଛିବି ଯାଏ ଆସେ ନାହିଁ ନା?”

ସୁମନ୍ତ କହିଲା, “ଦେଖିଲି ତମେ ଆସୁଛ, ତେଣୁ ମୁଁ ଚୁପ୍ଚାପ୍ ହୋଇ ବସି ରହିଲି ।”

“ଧିକ ତମ କଥାକୁ । ମୁଁ ଯଦି କେଉଁଠି ଚାକିରୀ କରିଥାନ୍ତି ତ, ମୁଁ ଓ ପିଲା ଦୁହେଁ ଭଲରେ ଚଳନ୍ତୁ । ତୁମ ପରି ଅଳସୁଆ ଲୋକ ପାଖରେ ରହିବା ଅସମ୍ଭବ । ମୁଁ ମୋ ଘରକୁ ଯାଉଛି । ଏତିକି କହି ସେ ଛୁଆକୁ ଧରି ତା’ ମା’ ଘରକୁ ପଳାଇଲା । ସେଇଠି ସେମିତି ସୁମନ୍ତ ଭକୁଆଙ୍କ ପରି ବସି ରହିଥିଲା; ହଠାତ୍ ସେ ଆଉ କିଛି କହିପାରିଲା ନାହିଁ । ଆଉ ଟିକିଏ ସଂଧ୍ୟା ହେବାରୁ ଘର ପିଣ୍ଡାକୁ ଚାହିଁ ସେ ଦେଖିଲା । ଭୂତଟିଏ ଚଉତରା ପାଖରେ ବସିଛି । ସେ ନ ଡରି କହିଲା, “ତମେ ତ ଏଠାକୁ ରାତିରେ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ପରି ଆସିଛ । ଚାଲ ଏବେ ଖଟଟି ଉପରକୁ ଉଠାଅ ଓ ଏଠାରେ ଆଣି ପକାଅ । ତା’ପରେ କୁହ ତୁମେ କେଉଁଠାରୁ ଓ କିପରି ଆସିଲ? ତୁମର କ’ଣ ଦରକାର?”

ଭୂତ କହିଲା “ମୁଁ ମଧ୍ୟ ତୁମପରି ଭାରି ଅଳସୁଆ । ମୁଁ ତୁମଠାରୁ କିଛି ସାହାଯ୍ୟ ଲୋଡୁଛି ।”

ସୁମନ୍ତ ହାଇମାରି ପଚାରିଲା “କୁହତ ତମେ ମୋଠୁ କି ସାହାଯ୍ୟ ଚାହଁ?” ତା’ପରେ ସେ ଭୂତ କହିଲା “ଗୋଟାଏ ତସଲା ଓ ଗୋଟାଏ କୋଦାଳ ଉଠାଇ ମୋ ସହିତ ଆସ ।”

ସୁମନ୍ତ କହିଲା “କୋଦାଳ ଓ ତସଲା କିନ୍ତୁ ତୁମକୁ ବୋହିବାକୁ ପଡିବ ।” “ଭୂତ ଉଠାଇ ଚାଲିଲା । ସୁମନ୍ତ ମଧ୍ୟ ତା’ ସହିତ ଚାଲିଲା ।”

ଭୂତ କହିଲା “ଏବେ ମୁଁ ତୁମକୁ କହିବି ମୁଁ କିପରି ଭୂତ ହେଲି । ମନଦେଇ ତାହା ଶୁଣ ।” ସୁମନ୍ତ କହିଲା – “ଆଚ୍ଛା ଶୁଣାଅ”