ଜହ୍ନମାମୁଁ -183

ଠକଙ୍କ ଗୁରୁ 2

ତା’ପରେ ହିନ୍ଦବାଦ୍ ନଗର ବୁଲିବାକୁ ଚାଲିଗଲେ । ରାସ୍ତା ଉପରେ ହଠାତ୍ ଜଣେ କଣାଲୋକ ଆସି ତାଙ୍କ ହାତ ଧରି ପକାଇ ଚିତ୍କାର କଲା, “ଭାଇମାନେ, ଦେଖନ୍ତୁ ଏହି ଲୋକଟି ମୋର ଆଖି ଫୁଟାଇ ଦେଲା । ଏଥର କିନ୍ତୁ ତତେ ଆଉ ମୁଁ ଛାଡୁନାହିଁ ।”

ହିନ୍ଦବାଦ୍ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ତଥା ବିଚଳିତ ହୋଇ କହିଲେ, “ବାବୁ! ତମେ ଭୁଲ୍ କରୁଛ । ମୁଁ ବିଦେଶୀ । ଏହା ପୂର୍ବରୁ ମୁଁ ତ କେବେବି ଏଠାକୁ ଆସିନାହିଁ । ତୁମକୁ ଆଗରୁ କେବେ ମଧ୍ୟ ଦେଖି ନାହିଁ, ମୁଁ କିପରି ତୁମର ଆଖି ଫୁଟାଇବି?”

କିନ୍ତୁ ଲୋକଟି ତାଙ୍କ କୈଫିୟତ୍ ପ୍ରତି କୌଣସି ଭ୍ରୁକ୍ଷେପ ନକରି ଚିତ୍କାର କଲା, “ମୋ ଆଖି ଫୁଟାଇଥିବା ଲୋକକୁ ଶେଷରେ ମୁଁ ଆଜି ଧରିଛି!”

ତା’ର ସେ ଚିତ୍କାର ଶୁଣି ସେଠାରେ ଅନେକ ଲୋକ ଜମିଗଲେ । ସମସ୍ତେ ହିନ୍ଦବାଦ୍ଙ୍କୁ ଘେରିଗଲେ । ସେ ନିଜକୁ ରକ୍ଷା କରିବାକୁ ଯାଇ କହିଲେ, “ମୁଁ ତ ଏହାଙ୍କୁ ଜାଣିନାହିଁ! ମୁଁ ତ ଏ ନଗରୀକୁ ଗତକାଲି ପ୍ରଥମ କରି ଆସିଛି । ଆଉ ମୁଁ କେମିତି ଏହାଙ୍କ ଆଖି ଫୁଟାଇ ଦେଲି? ଇଏ କେଉଁ ଦେଶର ନ୍ୟାୟ?”

କିନ୍ତୁ ସେଠାରେ ଜମା ହୋଇଥିବା ଲୋକେ କଣାକୁହିଁ ସମର୍ଥନ କରି କହିଲେ, “ହଁ, ହଁ, କଣା ଠିକ୍ କଥା କହୁଛି । ତୁମେ ତୁମର ଏହି ଅପକର୍ମ ପାଇଁ ତାକୁ କିଛି ମୁଦ୍ରା ଦେଇଦିଅ ଅଥବା ତୁମର ଆଖିଟିଏ ତାକୁ ଦିଅ ।”

ହିନ୍ଦବାଦ୍ କହିଲେ, “ଠିକ୍ ଅଛି । କାଲି ଦେବି ।”

ଏ ଗୋଳମାଳ ଭିତରେ ତାଙ୍କର ଗୋଟିଏ ଚପଲ ଛିଣ୍ଡିଗଲା, ସେ ମୋଚି ପାଖକୁ ଯାଇ ସେଇଟିକୁ ମରାମତି କରିବାକୁ ଦେଲେ ।

ମୋଚି ପଚାରିଲା “କେତେ ଦେବ?”

ହିନ୍ଦବାଦ୍ କହିଲେ, “ଆଚ୍ଛା ତୁମକୁ ଖୁସି କରିଦେବି, ସେଇ କ’ଣ ଯଥେଷ୍ଟ ନୁହେଁ?”

ମୋଚି ତାଙ୍କ କଥାକୁ ସ୍ୱୀକାର କରି କହିଲା “ଠିକ୍ ଅଛି ।”

ସେଠାରୁ ଯାଇ ହିନ୍ଦବାଦ ଦେଖିଲେ ଠାଏ ଜୁଆଖେଳ ହେଉଛି । ସେ ସେଠି ଟିକିଏ ଅଟକି ଗଲେ । ଜଣେ ଲୋକ ତାଙ୍କୁ କହିଲା, “କିଛି ମୁଦ୍ରା ଲଗାଅ, ଦେଖ ଖେଳରେ କେମିତି ହାର ଜିତ୍ ହୁଏ ।” ସେ କିଛି ମୁଦ୍ରା ଲଗାଇ ହାରିଗଲେ । ତା’ପରେ ତାଙ୍କୁ ଉତ୍ସାହ ଦେଇଥିବା ବ୍ୟକ୍ତିଟିହିଁ କହିଲା, “ଏଥର ତମ ପାଖରେ ଥିବା ସବୁତକ ଧନ ଦେଇଦିଅ, ନହେଲେ ସମୁଦ୍ରର ସବୁ ପାଣି ପିଇଯାଅ । ତେଣିକି ତମର ଯାହା ଇଚ୍ଛା ।”

ହିନ୍ଦବାଦ ମନେ ମନେ ଭାବିଲେ “ଏ ତ ଏକ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଦେଶ!” ତା’ପରେ ସେ କହିଲେ, “ଆଚ୍ଛା, କାଲିକି ମୁଁ ଯାହା କିଛି ନିର୍ଣ୍ଣୟ କରି କହିବି ।”

ଏହାପରେ ସେ ଅନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଲକ୍ଷ୍ୟ ନେଇ ରାସ୍ତା ଉପରେ ବୁଲୁଥା’ନ୍ତି । ବୁଲୁ ବୁଲି ସେହି ପୂର୍ବୋକ୍ତ ବୁଢୀ ସହିତ ତା’ର ଦେଖା ହୋଇଗଲା । ବୁଢୀକୁ ଦେଖି ହିନ୍ଦବାଦଙ୍କର ମନେ ହେଲା ଏହି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ରାଜ୍ୟରେ ବୋଧହୁଏ ସେଇହିଁ ତାଙ୍କର ନିଜ ଲୋକ । ବୁଢୀ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କ ଚେହେରା ଦେଖି ଜାଣିନେଲା ଯେ ନିଶ୍ଚୟ କିଛି ଗୋଟେ ବିପଦ ଘଟିଛି । ହିନ୍ଦବାଦ ସେ ବୁଢୀକୁ ସାରା ଦିନର ବୃତାନ୍ତ କହିଲେ ।

“ପୁଅ, ଏ ରାଜ୍ୟର ଲୋକେ ବଡ ଠକ ଓ ପାପୀ । ତତେ ମୁଁ ସାବଧାନ କରାଇ ଦେଇଥିଲି, ତଥାପି ବି ତୁ ହଇରାଣରେ ପଡିଲୁ? ଏଠାରେ ଛୋଟିଆ ଚନ୍ଦନ କାଠଟିର ଦାମ୍ ଦଶଟି ସୁନା ମୋହର । ଯାହା ହେବାର ତ ହେଲାଣି, ସଂଧ୍ୟା ସମୟରେ ତୁ ନଗର ଦ୍ୱାରରେ ପହଁଚି ଦେଖିବୁ ଏକ ବଡ ପଥର ପାଖରେ ଜଣେ ଅନ୍ଧ ସାଧୁ ବସିଛି । ପ୍ରକୃତରେ ସେ ଏକ ଡାକୁ । ଏ ନଗରୀର ଠକମାନଙ୍କର ସେ ହେଉଛି ଗୁରୁ । ସବୁ ଠକ ରାତିରେ ତା’ ପାଖକୁ ଆସି ସାରା ଦିନର ସମାଚାର କହନ୍ତି । ତୁ ପଥର ପଛପଟେ ଲୁଚି ସବୁ ଶୁଣିବୁ ଓ ପରେ ଆବଶ୍ୟକ ହେଲେ ମୋତେ ଆସି କହିବୁ । ମୁଁ ଭାବୁଛି ସେମାନଙ୍କ କଥାବାର୍ତ୍ତାରୁ ତୁ ଠିକ୍ ବୁଝିପାରିବୁ ତୋର ଧନ ସବୁ ଫେରି ପାଇବାର ଉପାୟ କ’ଣ ।”