ଜହ୍ନମାମୁଁ -155

ଦସ୍ୟୁ ରାଜକୁମାର 4

“ବସନ୍ତ! ଏହାହିଁ ତମର ଶେଷ ରଜନୀ!” ଏଭଳି ଚିତ୍କାର କରି କପାଳଚାନ୍ଦ ନିଜେ ଖେପି ଆସିଲା । ପ୍ରଥମ ସୈନ୍ୟଟି ଦେହରେ ତରବାରୀ ଚୋଟ ଲାଗିନଥିବାରୁ ବିଦ୍ରୋହୀମାନଙ୍କ ହାତରେ ତଲୁଆର ନାହିଁ ବୋଲି ସେ ଧରିନେଇଥିଲା । ବସନ୍ତକୁ ନିଜେ ମାରି ପକାଇବାର ଗୌରବ ନେବାକୁ ସେ ଉଦଗ୍ରୀବ ହୋଇ ଉଠିଥାଏ ।

ବସନ୍ତ କହିଲା “କପାଳଚାନ୍ଦ! ତମେ ହଟିଯାଅ । ଆମେ କାହାରିକୁ ମଧ୍ୟ ହତ୍ୟା କରିବାକୁ ଚାହୁଁ ନା!” କିନ୍ତୁ କପାଳଚାନ୍ଦ ହଠାତ୍ ସୁଡଙ୍ଗ ପଥକୁ ତା’ ବର୍ଚ୍ଛା ନିକ୍ଷେପ କଲା । ବର୍ଚ୍ଛା ଯାଇ ରାଜାଙ୍କ ଛାତିରେ ଲାଗିଲା । କପାଳଚାନ୍ଦ ରାଜାଙ୍କୁ ବସନ୍ତ ବୋଲି ଭାବି ପାଖକୁ ଦୌଡି ଆସିଲା ।

“ହେଇଟି, ନେ ତୋ’ର ପ୍ରାପ୍ୟ, ଦୁଷ୍ଟ ପିଶାଚ!” ବସନ୍ତର ତରବାରୀ ବିଦ୍ୟୁତ୍ ବେଗରେ ବୁଲି ଆସିଲା । କପାଳଚାନ୍ଦର ମୁଣ୍ଡ ଛିଟିକି ଯାଇ ତଳେ ଗଡି ପଡିଗଲା ।

ସୈନ୍ୟମାନଙ୍କ ଭିତରେ କୋଳାହଳ ପଡିଗଲା । “ସେନାପତି ମରିଗଲେ! ଆରେ! କପାଳଚାନ୍ଦ ତାଙ୍କ ମୁଣ୍ଡଟି ହରାଇଲେ!” ସୈନ୍ୟମାନେ ଏହିଭଳି ଅନେକ ଚିତ୍କାର କରି ଛତ୍ରଭଙ୍ଗ ଦେଲେ ।

ସେତେବେଳକୁ ଉପତ୍ୟକାର ଉତ୍ତର ପ୍ରାନ୍ତ ଦେଇ ପଶିଥିବା ସୈନ୍ୟମାନେ ସେଠାରେ ଆସି ପହଁଚିବା ଉପରେ । ବିଦ୍ରୋହୀ ଯୁବକମାନେ ଠିକ୍ ସମୟରେ ଖସି ଯାଇଥିଲେ । ତେଣୁ ସେମାନଙ୍କୁ କେହି ବି ଆଉ ବାଧା ଦେଇ ନଥିଲେ । ବସନ୍ତ ରାଜାଙ୍କୁ ଟେକିନେଇ ଗୋଟିଏ ପତଳା ଜଳପ୍ରପାତ ପଛରେ ଥିବା ଗୁମ୍ଫା ଭିତରକୁ ଚାଲିଗଲା । ପଛଦେଇ ପଶିଥିବା ସୈନ୍ୟମାନେ ଉପତ୍ୟକା ଭିତରେ କାହାକୁ ନଦେଖି ଦକ୍ଷୀଣ ପ୍ରାନ୍ତ ଦେଇ ସେଠୁ ବାହାରି ଚାଲିଗଲେ । ବାହାରି ଯାଇ ସେମାନେ ଅବଶ୍ୟ ନିଜ ସେନାପତିଙ୍କ ଦୁର୍ଦ୍ଦଶା ଦେଖିଥିବେ ।

ବସନ୍ତ ସେହି ଗୁମ୍ଫା ଭିତରେ ରାଜାଙ୍କୁ ଶୁଆଇ ଦେଲା । ପ୍ରପାତରୁ ଜଳ ଆଣି ତାଙ୍କୁ ସେ ଦେଲା । ସୈନ୍ୟମାନେ ସେଠାରୁ ଚାଲିଗଲେଣି ଏହା ଜାଣିବା ପରେ ସେ ଗୋଟିଏ ମଶାଲ୍ ଜାଳିଲା ।

“ବସନ୍ତ! ମୋର ଶେଷ ମୁହୂର୍ତ୍ତ ପ୍ରାୟ ଆସନ୍ନ । କିନ୍ତୁ ତମେମାନେ ତମ ସଂଗ୍ରାମ ଏମିତି ଚାଲୁରଖ । ସିଂହାସନ ଫେରି ପାଇବା ଦିଗରେ ମୋର ତ ଆଉ ତିଳେ ହେଲେ ବି କୌଣସି ପ୍ରକାର ଆଗ୍ରହ ନଥିଲା । କିନ୍ତୁ ପ୍ରଜାମାନଙ୍କ ଦୁର୍ଦ୍ଦଶା ଯୋଗୁଁ ମୁଁ ଭୀଷଣ ବ୍ୟଥିତ । ବୀରସିଂହ ଦିନେ ଯେ ଜଣେ ସୁଶାସକ ହେବ, ସେ ଆଶା ମୋର ନାହିଁ । ତେଣୁ ଲଢିଯାଅ ।”

ରାଜାଙ୍କ କଣ୍ଠସ୍ୱର ମୃଦୁ ହୋଇ ଆସୁଥାଏ । ଏଣେ ତାଙ୍କ ଛାତିରୁ ବି ଅବିରତ ରକ୍ତ ଝରୁଥାଏ । ଯେତେ ଯାହା ଚେଷ୍ଟା କଲେ ବି ସେ ଧାରା ଆଉ ବନ୍ଦ ହେଲା ନାହିଁ ।

“ମହାରାଜ! ଆପଣ ଆମକୁ ଛାଡି ଚାଲିଗଲେ ଲଢେଇ ପାଇଁ ଆମର ଆଉ ଉତ୍ସାହ କିପରି ରହିବ? କାହା ପାଇଁ ଆମେ ଲଢିବୁ? ରାଣୀ ଓ ରାଜପୁତ୍ର ବି ଯାଇଛନ୍ତି । ବୀରସିଂହକୁ ସିଂହାସନରୁ ହଟାଇଲେ ବି ସେଥିରେ କିଏ ବସିବ?” ଏତିକି କହି ବସନ୍ତ କାନ୍ଦି ପକାଇଲା ।

ରାଜା କ୍ଷୀଣ କଣ୍ଠରେ କହିଲେ “ବସନ୍ତ! ରାଣୀ ନାହାଁନ୍ତି ଠିକ୍ । କିନ୍ତୁ ରାଜପୁତ୍ରକୁ ସେ ନିରାପଦରେ ରଖି ଯାଇଛନ୍ତି । ସେ ନିର୍ଜନରେ ବଢୁଛି । ଦିନେ ସେ ତମ ଦଳରେ ଯୋଗଦେବ । ଆଜି ଜଣେ ମହାନ୍ ତପସ୍ୱୀ ତା’ର ଅଭିଭାବକ । ଯେତେବେଳେ ସମୟ ଆସିବ, ସେତେବେଳେ ତମେ ତା’ର ଅଭିଭାବକ ହେବ, ଏହାହିଁ ମୋର ଇଚ୍ଛା ।”

“ଆପଣ ଏସବୁ କ’ଣ କହୁଛନ୍ତି ମହାରାଜ! ରାଜପୁତ୍ର ଜୀବିତ ଅଛନ୍ତି? ତେବେ ତ ଆମେ ତାଙ୍କ ପାଇଁ ପ୍ରାଣମୂର୍ଚ୍ଛା ଲଢେଇ କରିଯିବୁ! ସେ ଆମ ପାଇଁ ଉଦୟସୂର୍ଯ୍ୟ ହେବେ । କହନ୍ତୁ ମହାରାଜ! ସେ ଏବେ କେଉଁଠି?” ଏହା କହି ବସନ୍ତ ଶିହରିତ ହୋଇ ଉଠିଲା ।

ରାଜା ତାକୁ ସଂକ୍ଷେପରେ ସବୁ କହିଦେଲେ । ରାତ୍ରିର ଶେଷ ପ୍ରହରବେଳକୁ ରାଜା ପ୍ରାଣତ୍ୟାଗ କଲେ ।