ଜହ୍ନମାମୁଁ -154

ଦସ୍ୟୁ ରାଜକୁମାର - ୩

ବୀରସିଂହର ସୈନ୍ୟଦଳ ସହ ଆଉ କେତେକାଳ ଆମେ ଏମିତି ଛକାପଞ୍ଝା ଖେଳୁଥିବୁ? ସେଥିରେ ଅବସ୍ଥାରେ ମୋଟେ କୌଣସି ପରିବର୍ତ୍ତନ ହେବ ନାହିଁ । ଦିନ ପରେ ଦିନ ଲୋକଙ୍କ କଷ୍ଟ ବଢି ବଢି ଚାଲିଛି । ଏ ପରିସ୍ଥିତି ବଦଳିବା ଦରକାର । ଆମେ ଦୁର୍ବୁତ ବୀରସିଂହକୁ ହଟାଇଦେବା ଉଚିତ୍ ।”

ରାଜା କ୍ଷଣକ ପାଇଁ ଚିନ୍ତାମଗ୍ନ ଦେଖାଗଲେ । ତା’ପରେ ସେ କହିଲେ, “ବସନ୍ତ! ତମେ ଠିକ୍ କହୁଛ । ଆମେ ଆମ ରାଜ୍ୟର ଦେଶପ୍ରେମୀ ଲୋକଙ୍କୁ ଏକତ୍ର କରି, ଅମୃତପୁରର ସୈନ୍ୟବାହିନୀ ସାହାଯ୍ୟରେ ବୀରସିଂହର ଶାସନ ଉପରେ ଯବନିକା ଟାଣିବା ଏକାନ୍ତ ଆବଶ୍ୟକ ।”

ବସନ୍ତର ମୁହଁ ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ଦେଖାଗଲା । ସେ କୃତଜ୍ଞ ଭାବରେ ରାଜାଙ୍କୁ ଅଭିବାଦନ କଲା ।

ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ରାତି । ବସନ୍ତର ଅନୁଚରମାନେ ଉପତ୍ୟକାରେ ସମବେତ ହୋଇଥାନ୍ତି । ପ୍ରବଳ ଆଶା ଓ ଉତ୍କଣ୍ଠା ଭରେ ସେମାନେ ରାଜା ଶାନ୍ତିଦେବଙ୍କ ଆଗମନକୁ ଅପେକ୍ଷା କରୁଥାନ୍ତି । ସେହି ସବଳ, ସାହସୀ ଯୁବଗଣଙ୍କ ସଂଖ୍ୟା ଶହେ ସରିକି ହେବ ।

“ବସନ୍ତ!”

ଖଣ୍ଡିଏ ଶିଳା ପଛପଟରୁ କେହି ଜଣେ ଚପା କଣ୍ଠରେ ଏପରି ଡାକିବାର ବସନ୍ତ ଶୁଣିଲା । ବସନ୍ତ ବୁଲିପଡି ଅନାଇଲା । ହଁ, ସେ ଆଗନ୍ତୁକ ଜଣକ ଆଉ କେହି ନୁହଁନ୍ତି, ରାଜା ଶାନ୍ତିଦେବ ।

“ମହାରାଜ!”

ବସନ୍ତ ତାଙ୍କର ଅଭିବାଦନ କଲା ।

ରାଜା ଆଦେଶ ଦେଲେ “ବସନ୍ତ! ଆମ ହାତରେ ଆଉ ଅଧିକ ସମୟ ନାହିଁ । ବୀରସିଂହର ସୈନ୍ୟଦଳ ଏହି ଉପତ୍ୟକା ଆଡେ ମାଡି ଆସୁଛନ୍ତି । ସେମାନେ ଏହାର ଦୁଇ ପ୍ରାନ୍ତ ଅବରୋଧ କରିବାର ଯୋଜନା କରିଛନ୍ତି । ସେମାନେ ପ୍ରାୟ ଦକ୍ଷୀଣ ପ୍ରାନ୍ତରେ ପହଁଚି ଗଲେଣି । ବିପରୀତ ପ୍ରାନ୍ତ ଅବରୋଧ କରିବାକୁ ଯେଉଁ ଦଳ ଯାଇଛି, ସେ ଦଳ ସେଠାରେ ପହଁଚିବାକୁ ଟିକିଏ ସମୟ ଲାଗିବ । ମୁଁ ଦକ୍ଷୀଣ ପ୍ରବେଶ ପଥରେ ଠିଆ ହୋଇ ସେମାନଙ୍କୁ ପ୍ରତିରୋଧ କରିବି । ତମେମାନେ ସମସ୍ତେ ଉତ୍ତର ପ୍ରାନ୍ତ ଦେଇ ଏହି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ଖସି ଚାଲିଯାଅ ।”

ଅବସ୍ଥା କେତେ ଗୁରୁତର, ତାହା ବସନ୍ତ ବୁଝିପାରିଲା । ଏତେଦିନ ଚେଷ୍ଟା କରିବା ପରେ ବୀରସିଂହ ସେମାନଙ୍କ ଗତିବିଧି ବିଷୟରେ ସଠିକ୍ ଖବର ପାଇପାରିଛି! ଏ ଉପତ୍ୟକାର ଉଭୟ ପ୍ରାନ୍ତ ଅବରୋଧ କରି ଏ ଶହେ ବିଦ୍ରୋହୀଙ୍କୁ ଖତମ୍ କରିପାରିଲେ ବୀରସିଂହ ନିରାପଦ ହେବ । ନା, ତାକୁ ସେ ସୁଯୋଗ କଦାପି ମଧ୍ୟ ଦିଆଯିବ ନାହିଁ ।

ବସନ୍ତ ସେ ଯୁବକମାନଙ୍କୁ ତତ୍କ୍ଷଣାତ୍ ଉତ୍ତର ପ୍ରାନ୍ତ ଦେଇ ବଣ ଭିତରକୁ ଖସି ଯିବାକୁ ନିର୍ଦେଶ ଦେଲା । ସେମାନେ ତାଙ୍କର ସେ ନିର୍ଦେଶ ପାଳନ କଲେ । କିନ୍ତୁ ବସନ୍ତ ନିଜେ ଗଲାନାହିଁ ।

ରାଜା ଅଧୈର୍ଯ୍ୟ ଭାବରେ ପଚାରିଲେ “ବସନ୍ତ! ତମେ କାହିଁକି ଯାଉନା?”

ବସନ୍ତ କହିଲା “ମହାରାଜ! ଆପଣଙ୍କୁ ଏକାକୀ ଛାଡି ମୁଁ କେବେବି ଯାଇପାରିବି ନାହିଁ ।”

ବସନ୍ତର ଦୃଢ କଣ୍ଠରୁ ରାଜା ବୁଝିଲେ, ସେ ତା’ ନିଷ୍ପତିରେ ଅଟଳ । ଅଧିକ କଥାବାର୍ତ୍ତା ପାଇଁ ବେଳ ନଥିଲା । ବୀରସିଂହର ସେନାପତି କପାଳଚାନ୍ଦ ତା’ର ଦଳବଳ ନେଇ ଉପତ୍ୟକାର ପ୍ରାନ୍ତ ଦେଶରେ ପହଁଚି ଯାଇଥାଏ ।

ରାଜା ନିଜର ଅସୀ ଉନ୍ମୁକ୍ତ କରି ଦ୍ୱାର ଦେଶରେ ଠିଆ ହୋଇ ରହିଲେ । ବସନ୍ତ ତାଙ୍କ ପଶ୍ଚାତରେ ଠିଆ ହେଲା । ସେ ସୁଡଙ୍ଗ ପଥରେ ପାଖାପାଖି ଦୁଇଜଣ ଠିଆ ହୋଇ ଅସ୍ତ୍ର ଚାଳନା କଲାଭଳି ସ୍ଥାନ ନଥିଲା ।

କପାଳଚାନ୍ଦ ନିଜେ ଗୋଟାଏ କଡରେ ଠିଆ ହୋଇ ତା’ ସୈନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ହୁକୁମ୍ ଦେଲା, “ଯାଅ, ଯାଅ! ଭିତରେ ପଶ!”

ପ୍ରଥମେ ଯେଉଁ ସୈନିକଟି ଭିତରେ ପଶିବାକୁ ଉଦ୍ୟତ ହେଲା, ରାଜା ତାକୁ ଗୋଟାଏ ଧକ୍କାରେ ତଳକୁ ସିଧା ଗଡାଇ ଦେଲେ । ରାଜାଙ୍କ ପଛରେ ଥାଇ ବସନ୍ତ ପାଟି କରି କହିଲା, “ସାବଧାନ୍! ଭିତରକୁ ଯିଏ ପଶିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିବ, ସିଏ ନିଶ୍ଚୟ ମରିବ ।” ରାଜା ନିଜେ ନୀରବ ରହିଥାନ୍ତି । ତାଙ୍କ କଣ୍ଠସ୍ୱରରୁ ତାଙ୍କୁ କେହି ଚିହ୍ନୁ ବୋଲି ସେ ଆଦୌ ଚାହୁଁ ନଥିଲେ ।