ଓଡ଼ିଆ ଗଳ୍ପ ଓ କବିତା - ୧

Children

2  

ଓଡ଼ିଆ ଗଳ୍ପ ଓ କବିତା - ୧

Children

ଜହ୍ନମାମୁଁ -146

ଜହ୍ନମାମୁଁ -146

3 mins
7.6K


ବିଷ୍ଣୁ ପୁରାଣ -୩


ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ପାଣ୍ଡବମାନଙ୍କ ତରଫରୁ ଦୂତ ହୋଇ ଯୁଦ୍ଧ ବନ୍ଦ କରିବା ପ୍ରସ୍ତାବ ନେଇ ଗଲେ । ସେ କହିଲେ କି ଏ ପ୍ରଳୟଙ୍କରୀ ଯୁଦ୍ଧରେ ସମସ୍ତେ ବିନାଶ ପ୍ରାପ୍ତ ହେବେ । ତେଣୁ ସେପରି ନ କରି ଉଚିତ୍ ଭାବରେ ରାଜ୍ୟ ବାଂଟି ଦେଇ ମିଳିମିଶା କରିନିଅ । କେହି କିଛି ନ ଶୁଣିବାରୁ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଗମ୍ଭୀର ସ୍ୱରରେ କହିଲେ, “ଯଦି ଯୁଦ୍ଧ ଅନିବାର୍ଯ୍ୟ ତେବେ ମୁଁ ଅର୍ଜୁନଙ୍କ ରଥର ସାରଥି ହେବି । ହାତରେ ତାଙ୍କର ବିଶ୍ୱବିଖ୍ୟାତ ଗାଣ୍ଡିବ ଧନୁ । ମହାକପି ହନୁମାନ ପତାକା ଉପରେ ବିରାଜମାନ କରିବେ ଅର୍ଥାତ୍ ତାଙ୍କର ଚିତ୍ର ଅଙ୍କିତ ରହିବା ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ତାଙ୍କର ଶକ୍ତି ମଧ୍ୟ ରହିବ । ଆଉ ଅର୍ଜୁନ ଯେତେବେଳେ ପ୍ରତିଶୋଧ ନେବେ ସେତେବେଳେ ଯୁଦ୍ଧ କ୍ଷେତ୍ରରୁ ଆଉ ପ୍ରାଣ ନେଇ କେହିବି ଫେରି ପାରିବ ନାହିଁ । ଆଉ ସେତେବେଳେ ତୁମର ପ୍ରାର୍ଥନା ଶୁଣିବାକୁ ମଧ୍ୟ କେହି ହେଲେ ମଧ୍ୟ ନଥିବେ । ତୁମ ପକ୍ଷରେ ଦଶହଜାର କର୍ଣ୍ଣ ରହିଲେ ବି ତୁମେ କିଛି କରିପାରିବ ନାହିଁ ।”

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର ଏପରି କଥା ଶୁଣି ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ ଅତିଶୟ କ୍ରୋଧରେ ଲାଲ୍ ହୋଇଯାଇ କହିଲା, “ହେ କୃଷ୍ଣ, ତମେ ଦୂତର କାମ କରିବାକୁ ଆସିଛ ନା ପାଣ୍ଡବଙ୍କର ବୀରତ୍ୱ ବଖାଣି ଆମକୁ ଧମକ ଦେବାକୁ ଆସିଛ? ଏବେ ଆମ ଲୋକମାନେ ତୁମକୁ ଦଉଡିରେ ବାନ୍ଧି ପକାଇବେ ଆଉ ମୁଁ ଦେଖିବି କିଏ ଆସି ତୁମକୁ ରକ୍ଷା କରୁଛି ।” ଏକଥା କହି ସେ ଓ ଦୁଃଶାସନ ଦଉଡି ଆଣି କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ବାନ୍ଧି ପକାଇଲେ । ଏକଥା ଦେଖି କୃଷ୍ଣଙ୍କ ସାରଥୀ ସାତ୍ୟକୀ ତାଙ୍କର ତରବାରୀ ଧରି ଆଗେଇ ଆସିଲା ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ସାତ୍ୟକୀକୁ ବନ୍ଦ କରି ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନକୁ କହିଲେ, “ମୁଁ ଦୂତ ହୋଇ ଆସିଛି ବୋଲି ତ ମୋର କୌଣସି ଅସ୍ତ୍ରଶସ୍ତ୍ର ନାହିଁ । ମୋତେ କ’ଣ ବନ୍ଦୀ କରିବା ଉଚିତ୍? ତୁମର ଏଡେ ବିରାଟ ଦଳବଳ ସହିତ ମୁଁ ଏକା କ’ଣ ବା କରିପାରିବି? ମୋର ଭୁଲ୍ ହେଉଛି ଯେ ମୁଁ ଏଠାକାର ଭଲମନ୍ଦ ବିଷୟ କିଛି ବିଚାର ନ କରି ଚାଲି ଆସିଛି । ଯଦି ଏବେବି ତମେ ମୋତେ ବନ୍ଦୀ କରିବାକୁ ଚାହଁ ତ କର ।”

ତା’ପରେ ଦୁଷ୍ଟ ଚତୁଷ୍ଟୟ (କର୍ଣ୍ଣ, ଶକୁନି, ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ ଓ ଦୁଃଶାସନ) ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଚାରିଦିଗରୁ ଆକ୍ରମଣ କରି ବନ୍ଦୀ କରିବାକୁ ଚାହିଁଲେ । ଠିକ୍ ସେତିକିବେଳେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ତାଙ୍କର ବିଶ୍ୱରୂପ ପ୍ରକଟ କଲେ । ସେହି ରୂପ ଦେଖି ଦୁଷ୍ଟମାନେ ଭୟରେ ବିହ୍ୱଳ ହୋଇ ସେଠାରୁ ଦୂରେଇ ଗଲେ ।

ଦୁଇପକ୍ଷ ମଧ୍ୟରେ ସନ୍ଧି ସ୍ଥାପନା କରିବାକୁ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ନାନା ପ୍ରକାର ଉପାୟ ଓ ପ୍ରସ୍ତାବ ଦ୍ୱାରା ଚେଷ୍ଟା କଲେ । କିନ୍ତୁ କୌଣସି ପ୍ରକାରରେ ମଧ୍ୟ ସେମାନେ ସେସବୁ ଆଦୌ ଗ୍ରହଣ କଲେ ନାହିଁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଯୁଦ୍ଧ ଅନିବାର୍ଯ୍ୟ ।

କୁରୁକ୍ଷେତ୍ରରେ ଅନେକ ଦେଶରୁ ରାଜାମାନେ ନିଜ ନିଜ ସୈନ୍ୟମାନଙ୍କ ସହିତ ଆସି କୌରବ ବା ପାଣ୍ଡବ ପକ୍ଷରେ ଯୋଗ ଦେଲେ । ମହାଭାରତ ଯୁଦ୍ଧ ପାଇଁ ଉଦ୍ଯୋଗ କରାଗଲା । ରଥ, ହସ୍ତୀ, ଘୋଟକ ଓ ପଦାତିକମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଚାରିଆଡ ପୁରି ଉଠିଲା । ତୁରୀ, ଭେରୀ ବାଜି ଉଠିଲା । ଦିନେ ସେଇ କୁରୁକ୍ଷେତ୍ରରେ ପରଶୁରାମ କ୍ଷତ୍ରିୟମାନଙ୍କ ରକ୍ତରେ ପାଂଚୋଟି ରକ୍ତସରୋବର ସୃଷ୍ଟି କରିଥିଲେ ସେଗୁଡିକ ଏବେ ବି ସ୍ୟମନ୍ତ ପଂଚକ ନାମରେ ବିଦିତ । ପୁଣି ସେହି ସ୍ଥାନରେ ଏହି ବିରାଟ ଯୁଦ୍ଧ ହେବାକୁ ଯାଉଛି ।

ସଞ୍ଜୟଙ୍କର ଦିବ୍ୟଦୃଷ୍ଟି ଥିଲା । ଯାହା ଯାହା କୁରୁକ୍ଷେତ୍ରରେ ଘଟୁଥିଲା ସେସବୁକୁ ସେ ଘରେ ବସି ଦେଖି ପାରୁଥିଲେ ଓ ଧୃତରାଷ୍ଟ୍ରଙ୍କୁ ବର୍ଣ୍ଣନା କରି ସେସବୁ ବୁଝାଉଥିଲେ । ଜନ୍ମାନ୍ଧ ତଥା ପୁତ୍ରପ୍ରେମରେ ବଶୀଭୂତ କୌରବ ଚକ୍ରବର୍ତ୍ତୀ ଧୃତରାଷ୍ଟ୍ର ତାଙ୍କ ପୁତ୍ରକୁ ଯୁଦ୍ଧରୁ କୌଣସି ପ୍ରକାରେ ନିବୃତ କରିପାରିଲେ ନାହିଁ । ସେ ବସି ବସି ସଞ୍ଜୟର କଥା ଶୁଣୁଥା’ନ୍ତି । ଗାନ୍ଧାରୀ ତ ନିଜ ପତିଙ୍କୁ ଅନ୍ଧ ଦେଖି ସବୁବେଳେ ନିଜ ଆଖିରେ ପଟି ବାନ୍ଧିଥା’ନ୍ତି । ସେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ପତିବ୍ରତା ଥିଲେ । ସେ ଶତପୁତ୍ରର ଜନନୀ । ସେ ମଧ୍ୟ ନିଜ ସ୍ୱାମୀଙ୍କ ପାଖରେ ବସି ଯୁଦ୍ଧର ସାରା ବୃତାନ୍ତ ଶ୍ରବଣ କରୁଥା’ନ୍ତି ।

ଧୃତରାଷ୍ଟ୍ର ପଚାରିଲେ, “ସଞ୍ଜୟ, କୁହ ଏବେ ପାଣ୍ଡବ ଓ କୌରବଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ କିଏ କିପରି ଅବସ୍ଥାରେ ଅଛି?”

ସଞ୍ଜୟ କହିଲେ, “ପାଣ୍ଡବ ଓ କୌରବ ଦୁଇ ପକ୍ଷ ସମାନ ଭାବରେ ଶକ୍ତିଶାଳୀ । କିନ୍ତୁ ପାଣ୍ଡବ ଦଳରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଅଛନ୍ତି ବୋଲି ସେମାନେ ଅଧିକ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ବୋଲି ମନେ ହେଉଛନ୍ତି ।” ତା’ପରେ ସଞ୍ଜୟ କୁରୁକ୍ଷେତ୍ରର ସମାଚାର ବିସ୍ତାରପୂର୍ବକ ଧୃତରାଷ୍ଟ୍ର ଓ ଗାନ୍ଧାରୀଙ୍କୁ ଶୁଣାଇବାକୁ ଲାଗିଲେ ।


Rate this content
Log in

Similar oriya story from Children