ଜହ୍ନମାମୁଁ -140

ସାହୁକାରର ଶିକ୍ଷା - ୨

ଦିନେ ସେ ବଗିଚାରେ ବୁଲୁଛି, ଦେଖିଲାଗୋଟାଏ ଅଦ୍ଭୁତ ପକ୍ଷୀ ଗୋଟାଏ ଡାଳ ଉପରେ ବସି ଆମ୍ବଟାଏ ଖୁମ୍ପି ଚାଲିଛି । ଏସବୁ ଘଟଣା ଦେଖି ତା’ର ଭୀଷଣ କ୍ରୋଧ ହେଲା । ସେ ଯେଉଁ ଆମ୍ବ ନିଜେ ଖାଉନାହିଁ, ତାକୁ ପୁଣି ଏ ଛାର ପକ୍ଷୀ ଖାଇଯିବ? ସେ ପଛରୁ ଅତି ସତର୍କ ଭାବରେ ଧିରେ ଧିରେ ଯାଇ ଚଟ୍କିନା ସେହି ପକ୍ଷୀକୁ ଧରିନେଲା ।

ପକ୍ଷୀ ଖସି ଯିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରି ନପାରି କହିଲା, “ବାବୁ, ମୋତେ ଛାଡିଦିଅ, ଛାଡିଦିଅ! ମୁଁ ତୁମକୁ ଏପରି ତିନୋଟି କଥା କହିବି, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ତୁମର ଲାଭ ହେବ ।”

ପକ୍ଷୀ କଥା କହିବା ଦେଖି ସାହୁକାରର ବିସ୍ମୟର ସୀମା ଆଉ ରହିଲା ନାହିଁ । ଯେଉଁ ପକ୍ଷୀ କଥା କହି ପାରୁଛି, ସେ ନିଶ୍ଚୟ ଲାଭର ସୂତ୍ର ଜାଣିଥିବ ବୋଲି ତା’ର ବିଶ୍ୱାସ ହେଲା । ଲାଭ ବୋଇଲେ ଅବଶ୍ୟ ସେ କେବଳ ଆର୍ଥିକ ଲାଭକୁହିଁ ବୁଝୁଥିଲା ।

ସେ ପକ୍ଷୀକୁ ଛାଡି ଦେଲା । ପକ୍ଷୀ ଯାଇ ଗୋଟାଏ ଗଛଡାଳରେ ବସିପଡି କହିଲା, “ଶୁଣ । ଅନ୍ତତଃ ଯେଉଁ ସବୁ ଆମ୍ବ ବିକି ପାରୁନାହଁ, ତାକୁ ପ୍ରତିବେଶୀମାନଙ୍କୁ ଦେଇଦିଅ । ସେମାନେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହେବେ । ତମର ଲାଭ ହେବ ।”

ସାହୁକାର କ୍ରୋଧ-ଜର୍ଜର ହୋଇ ପାଟିକଲା “ଚୋପ୍!” ସେ ବିରକ୍ତ ହୋଇ କହିଲା “ଏଇ ଉପଦେଶ ଦେବାପାଇଁ ତୁ ଖସିଗଲୁ?”

ପକ୍ଷୀଟି କହିଲା “ଦ୍ୱିତୀୟ କଥା ଶୁଣ । ପାଚିଲା ଆମ୍ବରୁ ସବୁ ବିକ୍ରି ନକରି ନିଜେ ଅନ୍ତତଃ କିଛି ଖାଅ!”

ସାହୁକାର ପାଟି କଲା “ଠକ! ଦୁଷ୍ଟ!! ତୁ ମୋତେ ସେସବୁ ଶିଖାଇବାକୁ କିଏ?”

ପକ୍ଷୀଟି ପୁଣି କହିଲା “ତୃତୀୟ କଥା ଶୁଣ । ତୁମେ ନିଜେ ଯେ ବୋକା, ଏତକ ବୁଝିବାର ଚେଷ୍ଟା କର ।”

ସାହୁକାର ରାଗିଯାଇ ପୁଣି ସେହି ପକ୍ଷୀକୁ ଧରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିବାରୁ ପକ୍ଷୀ ଗୋଟିଏ ଉପର ଡାଳକୁ ଉଡି ଚାଲିଗଲା ।

ସାହୁକାର ପାଟି କରି କହିଲା “ମୁଁ ବୋକା ବୋଲି କହିବୁ, ତୋର ଏଡେ ସାହସ?”

“ବୋକା ନୁହେଁ? ମୋ ଭିତରେ ମହଣେ ସୁନା ରହିଛି । ତମେ ମୋତେ ଧରି ପକାଇ ବି ଛାଡିଦେଲ । ତଥାପି କହୁଛ ତୁମେ ବୋକା ନୁହଁ?”

ପକ୍ଷୀ ଭିତରେ ମହଣେ ସୁନା ଥିବା କଥା ଶୁଣି ସେ ସାହୁକାରର ଆଖି ଖୋସି ହୋଇଗଲା । ସେ କିଛି ନକହି ଠିଆ ହୋଇ ରହିଲା । ତା’ପାଟିରୁ ଖାଲି ବାହାରିଗଲା, “ହାୟ!”

ପକ୍ଷୀ ଉଚ୍ଚ କଣ୍ଠରେ ହସି ଉଠିଲା ଓ କହିଲା, “ହଇ ହୋ ବାବୁ, ତମେ ତ ମୋତେ ହାତରେ ଧରିଥିଲ । ମୋ ଓଜନ କ’ଣ ମହଣେ ବୋଲି ମନେ ହେଉଥିଲା ଯେ ମୋ କଥା ଶୁଣି ହାୟ ହାୟ କରୁଛ? ଏବେ ବି ଭାବୁଛ ତମେ ବୋକା ନୁହଁ?

ସାହୁକାର ରାଗରେ ତଳୁ ଢେଲାଟାଏ ଉଠାଇ ନେଇ ପକ୍ଷୀଆଡେ ତାହା ଫୋପାଡିଲା । ପକ୍ଷୀ ଉଡି ଚାଲିଗଲା । କହିଗଲା, “ତମକୁ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ମିଳିଥିଲା । କିନ୍ତୁ ତମେ ତାର ଯୋଗ୍ୟ ନୁହଁ ।”

ପକ୍ଷୀର ଗତିପଥକୁ ଚାହିଁ ସେ ସାହୁକାର ଆକାଶରେ ମେଘ ଘୋଟି ଆସୁଥିବାର ଦେଖିଲା । ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ଝଡ ବି ଆସିଗଲା । ସେ ନିଜ ଘର ଭିତରକୁ ଦୌଡି ପଳାଇଗଲା । ଦୀର୍ଘ ସମୟ ଧରି ଝଡ ହେଲା । ବଗିଚାରେ ପ୍ରଳୟ ହୋଇଗଲା । ସବୁ ଗଛ ଓଲଟି ପଡିଲେ । ସବୁ ଫଳ ବି ନଷ୍ଟ ହୋଇ ଗଲା ।

ସାହୁକାର କହିଲା, “ବାସ୍ତବିକ ଏ ଉଦ୍ୟାନ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଭଳି ଥିଲା । କିନ୍ତୁ ମୋର ଅତି ଲୋଭ ଯୋଗୁଁ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ମୋତେ ଛାଡି ଚାଲିଗଲେ ।”