ଜହ୍ନମାମୁଁ -119

ପରିବର୍ତ୍ତନ 1

ନକୁଳବେଢା ଗୋଟିଏ ଛୋଟ ସହର । ସେଠାରେ ସମସ୍ତେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଜାଣନ୍ତି କହିଲେ ଚଳେ । ତେଣୁ ଗୋବିନ୍ଦବାବୁଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀ ସୁମତି ଦେବୀଙ୍କୁ କିଏ ବା ନ ଚିହ୍ନନ୍ତା?

ତେବେ ସୁମତି ଦେବୀଙ୍କୁ ସମସ୍ତେ ଚିହ୍ନନ୍ତି ବୋଲି କହିବାର ଭିନ୍ନ ଅର୍ଥ ଅଛି । ଭଦ୍ର ମହିଳା ଅତ୍ୟନ୍ତ ମୁଖରା ଥିଲେ । ଯାହାର ବ୍ୟବହାର ବା ସ୍ୱଭାବ ତାଙ୍କର ନାପସନ୍ଦ ହେବ, ତା’କୁ ଯାହା ମନ ତାହା କହି ସେ ଗାଳି ଦେବେ । ତାଙ୍କ ପାଖରେ ଯେଉଁ ଚାକରବାକର ଥା’ନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କୁ ଧନ୍ୟବାଦ ଦେବାର କଥା । ଯେ କୌଣସି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ଗାଳି ବା ମାଡ ଖାଇବା ପାଇଁ ସେମାନଙ୍କୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହୋଇ ରହିବାକୁ ପଡିଥାଏ ।

ଗୋବିନ୍ଦବାବୁ କେତେଥର ସୁମତି ଦେବୀଙ୍କୁ ଚେତାଇ ଦେବାର ଚେଷ୍ଟା କରନ୍ତି; ତୁମ ବିଚାର ଅନୁସାରେ ଦୁନିଆର ସମସ୍ତେ ଚାଲିବେ, ଏପରି ଆଶା କରିବା ଧୃଷ୍ଟତା ମାତ୍ର । ସବୁ ବିଷୟରେ ଅଧୈର୍ଯ୍ୟ ହେଲେ ନିଜ ଦୁଃଖ ସିନା ବଢିବ, ହେଲେ କୌଣସି ସମସ୍ୟାର ସମାଧାନ ହେବ ନାହିଁ । ଆଉ ସମସ୍ତଙ୍କ ଭୁଲ ବାଛିବା ନିଜର ବି ଗୋଟିଏ ବଡ ଭୁଲ୍ ।”

ସୁମତିଙ୍କ ମତିଗତିରେ ଏସବୁ ଉପଦେଶ ବିଶେଷ ପ୍ରଭାବ ପକାଉ ନଥିଲା । କିନ୍ତୁ ଶୀଘ୍ର ଏପରି ଗୋଟିଏ ସମସ୍ୟା ଦେଖାଦେଲା, ଯାହା କି ତାଙ୍କ ମନକୁ ସତରେ ଦୋହଲାଇ ଦେଲା । ଗୋବିନ୍ଦବାବୁ ଓ ସୁମତି ଦେବୀଙ୍କର ଏକମାତ୍ର ସନ୍ତାନ ହେଲା ଗୋଟିଏ ପୁତ୍ର । ନାମ ତା’ର ସୁକୁମାର । ସୁକୁମାର ବାସ୍ତବିକ ବଡ ଭଲ ପିଲା । ପୁଣି ଗୋବିନ୍ଦବାବୁଙ୍କର ସମ୍ପତ୍ତିବାଡି ବହୁତ । ତଥାପି କେହି ତାଙ୍କ ଘରେ ଝିଅ ଦେବା ପ୍ରସ୍ତାବ ଉଠାଉ ନଥାନ୍ତି ।

କେହି କେହି ମଧ୍ୟସ୍ଥ ଗୋବିନ୍ଦବାବୁଙ୍କୁ ଚୁପ୍ ଚୁପ୍ କହିଲେ, “ବୁଝିଲେ ଆଜ୍ଞା, କନ୍ୟା ପିତାମାନେ କହୁଛନ୍ତି, ଗୋବିନ୍ଦବାବୁ ସିନା ମହତ୍ ଲୋକ, କିନ୍ତୁ ସୁମତି ଦେବୀଙ୍କ ପାଖକୁ ଝିଅ ପଠାଇବା ଯାହା ଝିଅକୁ ଫାର୍ନେସ୍ ଭିତରକୁ ଠେଲିଦେବା ସେଇଆ । ସୁମତି ଦେବୀଙ୍କ ମୁହଁ ଆଉ ଫାର୍ନେସ୍ ଭିତରେ ବିଶେଷ କିଛି ଫରକ୍ ନାହିଁ ।”

ସୁମତି ଦେବୀ କାନ ଡେରି ଏଭଳି ମନ୍ତବ୍ୟ ଥରେ ଅଧେ ଶୁଣିଦେଲେ । ତାଙ୍କ ମନ ବହୁତ ଖରାପ ହୋଇଗଲା । ସେ ଏକୁଟିଆ ଏସବୁ କଥା ଉପରେ ବହୁତ ଚିନ୍ତା କଲେ । ସେ ବୁଝିଲେ ବାସ୍ତବିକ ନିଜକୁ ବଦଳାଇବା ଛଡା ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଉପାୟ ନାହିଁ । ନହେଲେ ଶେଷକୁ ତାଙ୍କ ଭାଗ୍ୟରେ ଗୋଟାଏ କଳିହୁଡି ଝିଅହିଁ ଜୁଟିବ ।

ଦିନେ ଗୋବିନ୍ଦବାବୁ ସୁମତି ଦେବୀଙ୍କୁ ପଚାରିଲେ “ତମେ ଆଜିକାଲି ଏମିତି ମନ ଖରାପ କରି କାହିଁକି ରହୁଛ?”

“ମୁଁ ବାସ୍ତବିକ ଆଜି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସମସ୍ତଙ୍କ ପ୍ରତି ବଡ ଖରାପ ବ୍ୟବହାର କରି ଆସିଛି । ସେଥିଯୋଗୁଁ ମୋତେ ଆଜି ଭଲ ବୋହୁଟିଏ ମିଳୁ ନାହିଁ । ଏଣିକି ମୁଁ ମୋ କଥାବାର୍ତ୍ତା ଓ ଢଙ୍ଗଢାଙ୍ଗ ବଦଳାଇବି ।” ସୁମତି ଦେବୀ ଏହା କହି ପ୍ରାୟ କାନ୍ଦି ପକାଇଲେ ।

ଗୋବିନ୍ଦବାବୁ ବହୁତ ଖୁସି ହେଲେ । ସେ କହିଲେ “ହଁ, ସୁମତି, ଆମ କଥାବାର୍ତ୍ତା, ଆଚାର ବ୍ୟବହାର ଉପରେ ଆମର ନିୟନ୍ତ୍ରଣ ନ ରହିବ ତ କାହାର ରହିବ? ଆମେ ଯଦି ଇଚ୍ଛା କରିବା, ତେବେ ଜରୁର୍ ଏସବୁ ବଦଳାଇ ଦେଇ ପାରିବା ।”

ତେଣିକି ସୁମତି ଦେବୀଙ୍କୁ ଆଉ କେହି କେବେ ପାଟି କରି କଥା କହିବାର ଶୁଣିଲେ ନାହିଁ । ତାଙ୍କ ପାଖରୁ ଗାଳି ଗୁଲଜ ପାଇବା ତ ଦୂରର କଥା । ପରିବାରରେ ଶାନ୍ତି ବିରାଜମାନ କଲା । ଅନେକ ସମୟରେ ସୁମତି ଦେବୀ ଚାକରବାକରଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ଥଟ୍ଟା କରିବା ଓ ହସିବାର ବି ଦେଖାଗଲା । ଏସବୁରେ ଗୋବିନ୍ଦବାବୁ ଓ ସୁକୁମାର ସବୁଠାରୁ ବେଶି ଖୁସି ହେଉଥାନ୍ତି ।