ଚିରୁଡେ ପାନ-ଧାପେ ଗୁଣ୍ଡି

ଗଣପତି !

ପାଣି ଗ୍ଲାସେ ଆଉ ଚା କପେ ଆଣ ।

ହଁ, ସାଙ୍ଗରେ ସେଇ ଛୋଟ ଗିନାରେ ମୁଢି ମିକସଚର ଦବ । ଭାରି ଭୋକ ଲାଗୁଛି ।ଟିଫିନ ଵାଲା ଆଜି ଆସିନି ।

ଅଫିସ ରେ ଆମେ ସବୁ, ଉଣାଅଧିକେ ଉପାସରେ ଅଛୁ ।

ପ୍ରାୟ ଲୋକ ତା ଉପରେ ନିର୍ଭର ଲଞ୍ଚ ଲାଗି ।ନ କହିକି ଚୁପ ସେ ରହିଯାଇଛି ।

କେତେ ଫୋନ କଲା ପରେ କହିଲା- ଗାଁ କୁ ପଳେଇଆଇଚି ଆଜ୍ଞା । ଲକ ଡାଉନ ଖୋଲିଲେ ଆସିବି ।

ଦିଦି !ପାଣି ଆଉ ଚା ନିଅ.... ମିକସଚର ତ ସରିଯାଇଛି ।ତିନି ଦିନ ତଳେ କହିଥିଲି ଆଣିବାକୁ... 

ଆଉ ଦୁଇଥର ତାଗିଦ ବି କରିଥିଲି.... ମାସିକିଆ ସଉଦା ଆଣିକି ରଖିବା ଲାଗି... ଆଗକୁ ଦୋକାନ ବନ୍ଦ ରହିବ, ଟିଭିରେ କହୁଥିଲା । ହେଲେ, ତମେ ସେ କଥାକୁ ହସରେ ଉଡେଇ ଦେଲ ।

ଆରେ ମୁଁ କଣ ଜାଣିଥିଲି ଲକ ଡାଉନ ମାନେ ଏଇଆ? ହଠାତ କି ସବୁ ବନ୍ଦ ହେଇଯିବ?

ସରକାରଙ୍କର କେତେ ନେହୁରା, ବିନତି, ତାଗିଦାକୁ ଲୋକ ହସରେ ଉଡେଇ ଦିଅନ୍ତି । ପାଣିର ଗାର ସମ ଭାବନ୍ତି । ସମସ୍ତେ ଏକାବେଳେକେ ସୁନାପିଲା ହେଇଯିବେ ବୋଲି କିଏ ଜାଣିଥିଲା? ଥାନା ଡ଼ରରେ ସବୁ ସାବାଡ଼ ହେଇଗଲେ |

ତମେ ବାଲକୋନୀରେ ଟିକେ ଅନିଶା କଲ ...ଦେଖ ରଘୁ ଦୋକାନ ଖୋଲାଅଛି କି? ଥିଲେ ଦଉଡ଼ିକି ଯାଅ କିଛିଟା ସଉଦା ଆଉ ଦରକାରୀ ଜିନିଷ ନେଇଆସିବ । ବାକି କଥା ଦେଖିବା । ମୁଁ ଅଫିସ ଗଲେ କାହାକୁ କହି କଣ କିମିତି ବ୍ୟବସ୍ଥା କରିବି ।

ଗଣପତି ବାଲକୋନୀରୁ ପାଟି କରି କହିଲା ଦିଦି ଖୋଲା ଅଛି... ହେଲେ ଲମ୍ବା ଲାଇନ ।

ମୋ ଠୁ ପଇସା ନେଇ ଜଲ୍ଦି ଯାଅ ଆଉ ଲାଇନରେ ଠିଆ ହେଇଯାଅ । ହଁ ,ଫୋନଟା ନେଇଥିବ । କିଛି ମନେପଡିଲେ କହିଦେବି । 

 ମିକସଚର ଥିଲେ ଦୁଇ ତିନି ପ୍ରକାରର ନେଇଆସିଥିବ, ସନ୍ଧ୍ୟାବେଳେ ମୁଢି କି ଚୁଡାଭଜା ସାଙ୍ଗେ ଦିମୁଠା ହେଲେ ଚା' ର ମଜା ଆସିଯାଏ । ସବୁବେଳେ ସେଇ ବିସ୍କୁଟ ଗୁଡା ଚୋବେଇବାକୁ ଭଲ ଲାଗୁନି । 

ହଉ ଦିଦି! 

ଅଧଘଣ୍ଟାଏ ପରେ ଫେରିଲା ଗଣପତି । କିଛି ସଉଦା ଆଉ ଅତ୍ୟାବଶ୍ୟକ ଜିନିଷ ନେଇ । ଚିଠା ଟା ବଢ଼େଇଦେଲା । ଆମୂଳଚୂଳ ଦେଖିଗଲି । ଶେଷକୁ ଲେଖାହେଇଥିଲା ମିକସଚର -କୋଡ଼ିଏ ଟଙ୍କା । ମୁଣ୍ଡକୁ ରାଗ ଚଢ଼ିଗଲା ।  

କିରେ! ତୋ ଜିନିଷଟା ଆଗେ ଲେଖାହେଇଛି, ଆଉ ଏତେ କହିବା ସତ୍ୱେ କୋଡ଼ିଏ ଟଙ୍କିଆ ମିକସଚର ପାକେଟ ଆଣିକି ଆସିଛୁ ?  

ଦିଦି!, କଥା କଣ କି ...ଭଲ କମ୍ପାନୀର ବାରମଜା ସରିଯାଇଥିଲା । ତେଣୁ ଲୋକାଲ ଵାଲା ଚଖେଇବାକୁ ଆଣିଛି ଯଦି ପସନ୍ଦ କରିବ ତେବେ ଆଉ ଆଣିବା । ବହୁତ ଷ୍ଟକ ଅଛି । ଗୁଣ୍ଡି ତା ପାଖରେ ଗୋଟିଏ ପାକେଟ ଥିଲା । ଦୂରରୁ ମତେ ଦେଖି ସିଏ ମୋ ପାଇଁ ରଖି ଦେଇଥିଲା । ମୋ ଆଗ ଲୋକଟି କେତେ ନେହୁରା ହେଲା କିନ୍ତୁ ସିଏ ତୁଚ୍ଛା ଖୋଜିବାର ଅଭିନୟ କଲା । ଶେଷରେ ନାହିଁ କରିଦେଲା । ଡବଲ ପଇସାର ଲୋଭ ବି ଦେଖେଇଲା ମୋ ଆଗ ଲୋକଟି ...ହେଲେ ମୁଁ ଯେ ତାର କୋଡିଏ ବର୍ଷର ଗ୍ରାହକ !

ଗୁଣ୍ଡି ଧାପେ ଦେଇ ପାନ ଖଣ୍ଡେ ନ ଜାକିଲେ ହବନି ଦିଦି !ତମେ ଯେତେ ରାଗିବ ରାଗ ।

ଲମ୍ବା ଦିନଗୁଡା କଟିବନି ଜମା ।

ତମେ ତ ଦଶଟା ରୁ ବାହାରିଯାଉଛ ଫେରୁଛ ରାତିକି । ଘରଯାକର ପାଇଟି, ବାବୁଙ୍କ ଗାଧୁଆ ପାଧୁଆ,ତାଙ୍କ ବିଛଣାରେ ସଫା ଚାଦର ବିଛାଇବା ,ତାଙ୍କୁ ବିଛଣାରୁ ଆଣି ହୁଇଲ ଚେୟାରରେ ବସାଇବା , ନେଇ ବାଲକୋନୀରେ ଘଡ଼ିଏ ଖରାପୁଆଁ କରେଇବା ,ତାଙ୍କୁ ଜଗିବା,ଖୋଇପେଇଦେବା,ଦିନରେ ଦି ଚାରିଥର ଡାଇପର ବଦଳେଇବା -ଏସବୁ କରିକି ବ୍ୟସ୍ତ ଲାଗେ ।

କଥା ହେବାକୁ ଇଚ୍ଛାକଲେ କାହାସଙ୍ଗରେ ହେବି ?କାନ୍ଥ ନା ବାଡ଼ ?

ବାବୁ ଖାଲି ଜୁଳୁଜୁଳୁ କି ଅନେଇଥିବେ ତାଙ୍କ ସାଙ୍ଗରେ ବାର୍ତାଳାପ ହବା ଅସମ୍ଭବ । 

 ସିଏ ନିଦରେ ଶୋଇଲେ ମୁଁ ବାଲକୋନୀରେ କିଛି ସମୟ ଏପଟ ସେପଟ ହୁଏ । ଏକଡ ସେକଡ ଉଣ୍ଡେ କିଏ କାଳେ ରାସ୍ତାକୁ ଓଲ୍ହେଇଥିବ ହେଲେ ଏ ଉଦୁଉଦିଆ ଖରାରେ ଫେରିଵାଲା ଛଡ଼ା କିଏବା ବାହାରିବ?ହଁ ,ଶୀତଦିନ କଥା ଅଲଗା । ତେଣୁ ପାଟିରେ କୋଲପ ଦେବା ଛଡ଼ା ଉପାୟ ନାହିଁ ।

ଆଉ ତମେ ଅଫିସରୁ ହାଲିଆ ହେଇକି ଆସୁଛ କାମର କେତେ ବୋଝ ନେଇ ବୁଲୁଚ ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ତମ ସାଙ୍ଗେରେ ଦୁଃଖସୁଖ କେବେ ହେବି?

ହଁ, ମା ଥିଲା ବେଳେ କଥା ଅଲଗା ପ୍ରକାରର ଥିଲା । ଖାଇପିଇ ସାଇଲା ବେଳକୁ ହାତରେ ଖଣ୍ଡେ ପାନ ଧରେଇଦିଅନ୍ତି କହନ୍ତି- ବାପା ଗଣି! ଜାକିଦେ ଏ ଖଣ୍ଡକ । ହଜମ ହେଇଯିବ ଗ୍ୟାସ ହବନି । ତାଙ୍କ ସ୍ନେହ ପରସ୍ତ ପରସ୍ତ ହେଇ ବୋଳା ହେଇଥାଏ ସେଥିରେ । କଥା ନ ଭାଙ୍ଗିପାରିକି ପାଟିକି ପକେଇଦିଏ ।ତାପରେ ଦେହରେ କୁଆଡୁ ଵଳ ମାଡିଆସେ ଯେତେ କାମକଲେ ବାଧେନି । 

ସେଇଠୁ ଏ ଦରପୋଡା ପାନ ଅଭ୍ୟାସ ହେଲା । ମା ଖାଉଥିଲେ ରାଉଳ ଗୁଣ୍ଡି । ପଛକୁ ଅମେଳ ହେଲାରୁ ଧୂଳି ଗୁଣ୍ଡି ଖାଇଲେ । ତମେ ଅଫିସ ଗଲା ଉତ୍ତାରୁ ବଟାରେ ବଟେ ପାନ ଭାଙ୍ଗିକି ରଖନ୍ତି,ହେଲେ ସନ୍ଧ୍ୟାସୁଦ୍ଧା ସିଏ ସରିଯାଏ ।ପୁଣି ରାତି ଅଧପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଆଉ ବଟେ । 

  ...ମାମା ଏତେ ପାନ ଖାଉଥିଲା, ମତେ କାହିଁକି କହିନଥିଲ? ସେଇଲାଗି ତ ଦେହ ଏତେ ଖରାପ ହଉଥିଲା ତା'ର ।

କିମିତି କହିଥାନ୍ତି ?

ମା ରାଣ ନିୟମ ପକାଉଥିଲେ । ପୁଣି ଧର୍ମ ବୋଲି ଗୋଟେ ଜିନିଷ ଅଛି କି ନାହିଁ? କିମିତି କହିଦେଇଥାନ୍ତି ?ଧର୍ମଦ୍ରୋହୀ ହବାର ପାତକ ଲାଗିଥାନ୍ତା ନା ନାଇଁ ?ଆଉ ତାଙ୍କ ଜୀବନରେ ଖୁସି କ'ଣ ଥିଲା ଏଇ ପାନପସରା ଟିକୁ ଛାଡିଦେଲେ ?

ବାବୁ ତ ଚିରରୋଗୀ । ତାଙ୍କୁ ଟେକି ଟେକି ମାଆଙ୍କ ଅଣ୍ଟାପିଠି ପଡିଯାଇଥିଲା । ସେଇନାଗି ତ ମୁଁ ଆଇଲି ଗାଁରୁ ।

ଯାହା କୁହ ଦିଦି !ମା ଆମର ପୁଣ୍ୟାତ୍ମା ଥିଲେ । ପୂଜା କରୁକରୁ ଟଳିପଡିଲେ । ଆଉ ଡାକ୍ତର ଆସିଲାକୁ ସବୁ ଶେଷ । ତାଙ୍କରି ପଦିଏ କଥା ମୁଁ ସବୁବେଳେ ଭାଳି ହୁଏ -ଗଣି! କାହାମନରେ ଦୁଃଖଦେଲା ଭଳିଆ କଥା କହିବୁନି କେବେ । ରାଗ ଲାଗିଲେ ପାନଖଣ୍ଡେ ଜାକିଦେବୁ ଘଡ଼ିଏ ଚୋବେଇବୁ ଆଉ ଦେଖିବୁ ତୋ ରାଗ ମୁଣ୍ଡକୁ ନ ଉଠି ପାନ ଆଡେ ଚାଲିଯାଇଛି । ରାଗିଲେ ଖାଲି ନିଜର କ୍ଷତି ହୁଏ ରେ । ମତେ ଦେଖୁନୁ ମୁଁ କେତେ ଖୁସିରେ ଅଛି । ସ୍ୱାମୀ ରୋଗଗ୍ରସ୍ତ, ସୁନ୍ଦର, ଶିକ୍ଷିତା, ରୋଜଗାରକ୍ଷମ ଝିଅ ମୋର ,ହାତକୁ ଦି ହାତ ହେବାକୁ ସ୍ପଷ୍ଟ ମନାକରିଦେଲା । କେତେ ସପନ ଦେଖିଥିଲି ତା ଲାଗି ହେଲେ ...

କାଳିଆକୁ ପୂଜାକଲା ବେଳେ ମୋ କାନରେ ତୁନି ତୁନି କି କହେ ସିଏ- ମୋ ଉପରେ ଭରସା ରଖ ସବୁ ଠିକ ହେଇଯିବ ।

ଆଜି କାଇଁ ଭାରି ମନେପଡୁଛି ତାଙ୍କ କଥା । ପାଚିଲା ଗାମୁଛାରେ ଆଖି ପୋଛିଲା ବେଳେ କାନ୍ଥ ଘଣ୍ଟାରେ ଆଠଟା ବାଜିବାର ଶବ୍ଦ ହେଲା । ବାବୁଙ୍କ ଖାଇବା ବେଳ ହେଇଗଲାଣି ଯାଏ ଲୋ ମା !

ଗଣପତି! ତୁମର ଗୁଡ଼େ ସମୟ ଦୋକାନ ଯିବା ଆସିବାରେ ଗଲା । ଚାଲ ମୁଁ ରୋଷେଇରେ କିଛି ସାହାଯ୍ୟ କରିଦେବି ।

ନାଇଁ ମ ଦିଦି! ଯୋଉ କାମଟା ତମେ କେବେ କରିନ ଆଜି ...

ଥାଉ, ମୁଁ ଚଲେଇଦେବି । ଅଟା ଜନ୍ତିକି ରଖିଛି ବାବୁଙ୍କର ଖଳି ରୁଟି ଲାଗି । ସନ୍ତୁଳା ଆଉ କ୍ଷୀର ଦେଇକି ଖାଇବେ । ତମର ଆଉ ମୋର ରୁଟି ଚାରିପଟ ଆଉ ଡାଲମା ଟିକେ ହବ । ହଁ, ସକାଳ ଭଜା ଟିକେ ଆଉ ଆମ୍ବଖଟା ବଳିଯାଇଥିଲା ମିଶେଇକି ଖାଇଦେବା । ତମେ ଗଲ ଦିଦି ମୁଁ ଝଅଟ କରିଦେବି । ତମର ଅଭ୍ୟାସ ନାହିଁ ଡେରିହବ ।

୯ଟା ବେଳେ ମହାଭାରତ ଟିକେ ଦେଖିବି । ଆଜି ଭଲ ଅଧ୍ୟାୟଟେ ଅଛି ।

ଆଜି କି ଅଧ୍ୟାୟ?

ଆଜି ଯୁଦ୍ଧ ଆରମ୍ଭ ହବ...

ପାନଖଣ୍ଡେ ଜାକି ଆସେ ଦେହରେ ଫୁର୍ତ୍ତ ଆସିଯିବ ।

ପାନ ଖାଇ ଆସିଲାପରେ ଉପରକୁ ଚାହିଁ ଦୁଇହାତ ଯୋଡି ଗଣପତି ଆରମ୍ଭ କଲା -

ମା ମୋର ! ତମେ ମତେ ଛାଡି ଗଲ ସିନା ମୁଁ କିନ୍ତୁ ଛାଡିପାରୁନି- ଚିରୁଡେ ପାନ ଧାପେ ଗୁଣ୍ଡିର ଅଭ୍ୟାସଟିକୁ । ତମେ ପକେଇଥିବା ମୂଳଭିତ୍ତିଟାକୁ ପକ୍କା କରି ସାରିଲିଣି । ପରମ୍ପରା ବଜାୟ ରଖିଛି ଗୋ ମା! 

ଏତକ କହି ପାକୁଆ ପାଟିରେ ହସ ଟୋପେ ଲେସିଦେଲା ।  

ମନେ ମନେ ଭାବିଲି -ଖୁସି ହବାପାଇଁ ସତରେ କେତେ କମ ଜିନିଷର ଆବଶ୍ୟକତା ଥାଏ ..ହେଲେ ଆମ ଭଳିଆ ପାଠପଢୁଆ ଲୋକମାନେ କାହିଁକି ବୁଝିପାରନ୍ତିନି କିମ୍ବା ବୁଝିବାଲାଗି ଚେଷ୍ଟା କରନ୍ତିନି ?

ଖୁସି ହେବା ...କେବଳ ଏକ ମାନସିକତା !ଆଉ କିଛି ନୁହେଁ ।

ହଁ ,ମହାଭାରତର ଆଜିକା ଅଧ୍ୟାୟ ପରି ମୋ ଜୀବନର ଏଇ କିଛି ସମୟ ବେଶ ତାତ୍ପର୍ଯ୍ୟପୂର୍ଣ୍ଣ ଥିଲା ।