ଅଭିନୟ

ମୁଁ ଘର ଭିତରେ କାମ କରୁଥାଏ । ହଠାତ୍ ଡୋର୍ ବେଲ୍ ଟି ବାଜି ଉଠିଲା । ମୁଁ କବାଟ ପାଖକୁ ଯାଇ କବାଟ ଖୋଲିଲି। ସଞ୍ଜୀବକୁ ଘର ସାମ୍ନାରେ ଦେଖି କିଛି କ୍ଷଣ ପାଇଁ ମୁଁ ଯେପରି ସ୍ଥାଣୁ ପାଲଟି ଗଲି । ଭାବନା ଶକ୍ତି ମୋର ଲୋପ ପାଇଯାଇଥିଲା ଯେପରି । ତାର ଡାକରେ ମୁଁ ପୂର୍ବ ଅବସ୍ଥା କୁ ଫେରି ଆସିଲି ।

ସେ:- ଆରେ ଏମିତି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଭଳି ଚାହିଁଛୁ କ'ଣ ଘର ଭିତରକୁ ଡାକିବୁନି ।

ମୁଁ :-ହଁ ଆସ ।

ସେ:- କ'ଣ ଭୂତ ଦେଖିଲା ପରି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଇକି ଚାହିଁ ରହିଛୁ । ମୋତେ ଚିହ୍ନି ପାରୁନୁ କିଲୋ ।

ମୁଁ :-ହଁ, ହଁ ଚିହ୍ନି ପାରିବିନି କାହିଁକି ।

ସେ :-ଘରେ କେହି ନାହାନ୍ତି କି, କଣ ତୁ ଏକୁଟିଆ ରହୁଛୁ ନା କଣ? ହଉ ଛାଡେ ତୋତେ ଶିଷ୍ଟାଚାର ଟିକେ ଜଣା ନାହିଁ ।

ମୁଁ :-କାଇଁ କ'ଣ କଲି କି ମୁଁ?

ସେ :-ଆରେ ମୁଁ ଏତେ ବେଳୁ ଦୁଆର ମୁହଁ ରେ ଛିଡା ହେଇକି ଏମିତି ଗପି ଚାଲିଛି ହେଲେ ତୁ ଘର ଭିତରକୁ ଦକୁନୁ କି ବସିବାକୁ ବି ଟିକେ କହୁନୁ । ହଉ ନ କହ। ଏତିକି କହି ଘର ଭିତରକୁ ପଶି ଆସିଲା ଆଉ କହିଲା ତୋର ରାଗିବାର ଥିଲେ ରାଗେ । ମୋର କିଛି ଯାଏ ଆସେ ନାହିଁ ।

ମୁଁ :-ନାଇଁ ରାଗିବି କାହିଁକି? ବସେ ।

ସେ ସୋଫା କଡରେ ନିଜର ବ୍ୟାଗ କୁ ରଖି ଆରାମ ରେ ବସିପଡିଲା ।

ସେ :-କଣ କିଲୋ ତୁ ଏତେ ଶାନ୍ତ ହେଇଯାଇଛୁ ନା ମୋତେ ଦେଖେଇହଉଛୁ । ତୁ ତ ଆଗ ଅପେକ୍ଷା ଅଧିକ ସୁନ୍ଦର ଦେଖାଯାଉଛୁ । କିଛି କହିବୁନି? ଏତେ ବର୍ଷ ପରେ ମୋତେ ଦେଖିକି ତୁ ଖୁସି ନୁହଁ । ଏତେ କମ କଥା ହଉଛୁ । ଆଛା କହ ବାହାହେଲୁନି ନା ନାହିଁ?

ମୁଁ :-ନା...... ହଁ ହଁ

ସେ :-କ'ଣ ନା ହଁ । କଥା କ'ଣ । ହେଇଛୁ ନାଁ ନାହିଁ ।ଏତେ ବର୍ଷ ପରେ ତୋତେ ଦେଖି ମୁଁ ବହୁତ ଖୁସି । ହଉ ଛାଡେ ମୁଁ ଏତେ ବର୍ଷ ପରେ ଆସିଛି କିଛି କଥା ହେବୁନି ।

ମୁଁ :-ତୁ ଏତେ ବର୍ଷ ପରେ କେମିତି? ମାନେ ଓଡିଶା କେବେ ଆସିଲୁ? ଆଉ ଏଠିକି ମାନେ ମୋ ଘରକୁ?

ସେ :-ଆରେ ଓଡିଶା ଆଜି ଆସିଲି । ମୋ ବାହାଘର ଠିକ ହେଇଯାଇଛି ।

ମୁଁ :-ଓଃ

ସେ :-ତୁ ଖୁସି ନୁହଁ କି? ମୋ ବାହାଘର ରେ ଯିବୁ ନାଁ ନାହିଁ?

ମୁଁ :-ନାହିଁ, ମୋର ବହୁତ କାମ ଅଛି ।ପିଲାଙ୍କର ପରୀକ୍ଷା ।

ସେ :-ଓଃ ତୋ ପିଲା । ସେଇ ଟ୍ୟୁସନ ପିଲା ନାଁ ।

ମୁଁ :-ହଁ

ସେ:-ହଉ କିଛି ଖାଇବାକୁ ଦେ ମୋତେ ଭୋକ ଲାଗିଲାନି । ଷ୍ଟେସନରୁ ସିଧା ତୋ ଘରକୁ ଆସିଛି । ହେଲେ ମୋତେ ଲାଗୁଛି ମୋତେ ଦେଖି ତୁ ଖୁସି ନୁହଁ । ରାଗିଛୁ କି?

ମୁଁ :-ନାଁ ।

ସେ :-ମୁଁ ଜାଣିଛି ତୁ କେବେ ମୋ ଉପରେ ରାଗିପାରିବୁନି।

ମୁଁ :-ହଉ ତୁ ବସେ ମୁଁ କିଛି ଖାଇବା ନେଇ ଆସୁଛି ତୋ ପାଇଁ ।

ସେ :-ହଁ ହଁ ଶୀଘ୍ର ଆଣେ ।

ଛୋଟ ୮ ବର୍ଷ ର ପୁଅ ଟିଏ ମାମା ମାମା ଡାକି ଘର ଭିତରକୁ ପଶି ଆସିଲା ।

ମୁଁ:- ହଁ କୁନୁ କହ ।

କୁନୁ ତାକୁ ଦେଖି ଟିକେ ଡରି ଯାଇଥିଲା । ତେଣୁ ଧୀରେ ଧୀରେ ମୋ କଡ଼କୁ ଲାଗି ଆସିଲା ।

କୁନୁ :-ମାମା ଇଏ କିଏ?

ମୁଁ :-ତୁ ମୁଣ୍ଡିଆ ମାରିଲୁ?

କୁନୁ :-ନାଇଁ

ମୁଁ :-ଯା ମୁଣ୍ଡିଆ ମାରିକି ଆସେ ପରେ କହିବି ।

କୁନୁ ତାକୁ ମୁଣ୍ଡିଆ ମାରିବାକୁ ପାଖକୁ ଡରି ଡ଼ରିକି ଗଲା । କିଛି ସମୟ ଛିଡା ହେଇକି ଅନେଇଲା । ଆଉ କହିଲା ତୁମେ ସିଏ ନାଁ ମୋ ମାମା ଯାହାର ଫୋଟୋ ରାତିରେ ଧରିକି କାନ୍ଦୁଥାଏ । ମୁଁ ଦେଖିଛି ମାମା କୁ କାନ୍ଦୁଥିବାର । କୁନୁ ମୋ ଆଡକୁ ଅନେଇକି କହିଲା

ମାମା ଇଏ କିଏ କହ । ତୁ ୟାଙ୍କରି ପାଇଁ ସବୁବେଳେ କାନ୍ଦୁ ନା ।ମୁଁ ଜାଣିଛି ସବୁ ହେଲେ ତୋତେ କେବେ କିଛି କୁହେନି କାହିଁକି ନା ତୋ ମନରେ କଷ୍ଟ ହେବ।ତୋତେ କେବେ କିଛି ପଚାରିଲେ ତୁ ଉତ୍ତର ଦେଇନୁ ଜାଣିଛି ଆଜି ବି ଦେବୁନି । ମୋ ବାପା............

ମୁଁ :-କୁନୁ ତୁ ଖେଳିବୁ ଯା ପରେ କଥା ହେବା ।

କୁନୁ :-ନା ତୁ ଏବେ କହ । ଇଏ କିଏ?

ମୁଁ :- ତୁ ଯିବୁ ନାଁ ନାହିଁ ।

କୁନୁ :-ଜାଣିଛି ସବୁବେଳେ ତୁ ମୋତେ ୟାଡୁ ସ୍ୟାଡୁ କହିକି ଭୁଲେଇଦେଉ । ଆଜି ବି ସେଇୟା । ହେଲେ ମାମା ଦିନେ ନା ଦିନେ ତୋତେ ସତ କହିବାକୁ ହିଁ ପଡିବ। ଏତିକି କହି କୁନୁ ରାଗିକି ଘରୁ ବାହରିକି ପଳେଇଲା ।

ସଞ୍ଜୀବକିଛି ବୁଝିପାରୁନଥିଲା । ହତବାକ ଭଳି ଖାଲି ଚାହିଁ ରହିଥିଲା । କୁନୁ ବାହାରକୁ ଯିବା ପରେ ସଞ୍ଜୀବ କହିଲା :-

ସଞ୍ଜୀବ:- ରାଣୀ ତୁ ବାହା ହେଇସାରିଛୁ? ୟେ ତୋ ପୁଅ? ଆଉ ତୋ ପୁଅ କଣ କହିଲା କି ତୁ ରାତିରେ ମୋ ଫୋଟୋ ଧରି କାନ୍ଦୁଥିଲୁ? ମୁଁ କିଛି ବୁଝିପାରୁନି । ମୋ ମୁଣ୍ଡ ଘୁରେଇ ଦଉଛି । ତୋ ସ୍ୱାମୀ କାହିଁ? ମାନୁଛି ମୁଁ ଏତେ ବର୍ଷ ବାହାରେ ରହିଲି । ତୋ ସହ କେବେ କିଛି ଯୋଗାଯୋଗ କରିନି । ହେଲେ ତୁ ବାହା ହେଇଗଲୁ କିନ୍ତୁ ମୋତେ ଟିକେ ବି ଜଣେଇଲୁନି । ଦୀର୍ଘ ୮ ବର୍ଷ ଓଡିଶା ବାହାରେ ରହିଲି ।

ମୁଁ ଖାଲି ପଥର ର ମୂର୍ତ୍ତି ଭଳି ଛିଡା ହେଇକି ତା ପିଲାଳିଆମୀ ଦେଖୁଥିଲି ଆଉ ଭାବୁଥିଲି ସତରେ ସେ କିଛି ବୁଝିପାରୁନି ନା ସବୁ ବୁଝିକି ଏମିତି ଅଭିନୟ କରୁଛି ।