ଉତ୍ତପ୍ତ ଫୁଲ

ମୁଁ.......

ବର୍ଷ ବର୍ଷ ଧରି ଅବଦଳା ମାଟିରେ ଲଗା

ସିମେଣ୍ଟ କୁଣ୍ଡରେ ଚିର ସଂଘର୍ଷରତ ,

ସହରୀଘରର କଂକ୍ରିଟ ଛାତର ଛାତ ବଗିଚାରେ

ହନ୍ତସନ୍ତରେ ସନ୍ତୁଳି ହୋଇ ବଂଚୁଥିବା

ଅଧା ଗଢ଼ା ଗଛରେ

ଓହଳା ଫୁଲଟିଏ.... l

ଜାବୁଡି ଧରିଛି ଦୂଷିତ କଣାରେ ଭରା କାକର ନେସାର ଅଠା

ମୋ ପାଖୁଡା ଗୁଡିକୁ

ଏହି କୁହୁଡି ଭରା ବିଷର୍ଣ ସକାଳେ,

ନାହିଁ ମାଦକତାର ଢଳ ଢଳ ଚାହାଣି

ନା ଅଛି ମାଧୁର୍ଯ୍ୟତାର ପ୍ରବଣତା ,

ସହରୀ କୃତିମତାର ରଙ୍ଗ ଆହୁରି କୃତିମ ହେଲାଣି ମୋ ପାଖୁଡା ଗୁଡିକରେ l

ଦେହରେ ଭଅଁରର ଚୁମ୍ବନ ଚୁଭନ ମୋ ପାଈଁ କେବଳ ସ୍ବପ୍ନ,

ପିଚୁବୋଳା କଳା ମିଚମିଚ ଟାଣ ଭୂଇଁରୁ

ମାଟିର ବାସ୍ନା କେବେ ସମ୍ଭବ ?

ଛାତ ଟାଙ୍କିର ଜମାଥିବା ଉତ୍ତପ୍ତ ଜଳରେ ମୁଁ ସିଞ୍ଚିତା ,

ନାହିଁ ମୋ ଦେହରେ ଶୀତଳର କୋମଳତା

ନା ଅଛି ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟର ଶୀତଳତା,

ଇର୍ଷାକରେ ଦେଖି ବଗିଚାର କାଗଜଫୁଲକୁ....

ସୁରଭି ନଥିଲେ ବି ଫୁଲର ଫୁଲପଣିଆ ତ' ତା' ପାଖରେ ଅଛି ନା !

ଗୋଟେ ଓଠଚିରା ହସରେ ଲଦା ଜବରଦସ୍ତିଆ ଜୀବନ ମୋର

ନାହିଁ ଯେଉଁଥିରେ ସ୍ୱତଃପ୍ରବାହର ସ୍ୱର,

ମୋର ଶୈଶବ ନାହିଁ.....

ମୁଁ ଦେଖିନାହିଁ ବାଲ୍ୟକାଳ କି କୈଶୋର

ଯୌବନେ ଜନ୍ମିତା ନେନ୍ଥା ଭିତରୁ ଫୁଲଟିଏ ମୁଁ...

ଆଜନ୍ମ ଦୁଃଖରେ ସନ୍ତୁଳିହେଉଥିବା ଦୁଃଖୀନି ଟିଏ ,

ଜନ୍ମ ମୋ ଯୌବନରେ ମୃତ୍ୟୁବି ଯୌବନରେ,

ନର୍ସରୀକୁଣ୍ଡରୁ ଜନ୍ମ ମୋର ମୃତ୍ୟୁ ଛାତର ଉତ୍ତପ୍ତ ଛାତିରେ.....

ସତେ ଯେମିତି ଯାଜ୍ଞସେନୀଟିଏ.... l

ଫୁଲହୋଇ ଜନମିଛି , ଖତ ହୋଇ ମିଶିବି

ଦିନେ ମୋରି କୁଣ୍ଡରେ

ଯନ୍ତ୍ରଣା ମୋ ପୁନଃ ପ୍ରସ୍ପୁଟିତ ହେବ

ମୋ ପରି ଆଉ ଏକ ଫୁଲର ପାଖୁଡା ଭିତରେl