ତୁଠ ପଥର

ତୁଠ ପଥରଟି ତୁଠରେ ପଡିଛି

କେତେ କାଳରୁ ସେଇଠି

କିଏ ସେ ଜାଣିଛି ଇତିବୃତ୍ତ ତାର

ଏମିତି ଜଣେ ନାହିଁଟି ।

କାହାର କି ଯାଏ ତାକୁ କିଏ କହ

କାହିଁକି ମନେ ରଖିବ

ପାଦ ଘଷା ଲୁଗା କଚା କଚି ଛଡା

ସିଏ କି କାମେ ଆସିବ ।

କେ କେତେ ଆସିଲେ ସ୍ନାହାନ କରିଲେ

ସେ ତୋଠକୁ ଆସିକରି

କେ ପାଦ ଘଷିଲା ତାହାରି ଉପରେ

ରଖିଛି ସ୍ମୃତି ସବୁରି ।

ଖରା ବର୍ଷା ଶୀତ ସବୁ ସହି ନିତି

ସେମିତି ପଡି ରହିଛି

ପାଟିରୁ ତାହାର କଥା କି ବାହାରେ

କାହାକୁ ନ କହେ କିଛି ।

ଗାଈ ଗୋରୁ ଯଦି ତୋଠକୁ ଆସିଲେ

ପାଣି ପିଇ ଚାଲିଯାନ୍ତି

ତୁଠ ପଥରଟି ପଡିଛି ସେମିତି

କେହି ତାକୁ ନଦେଖନ୍ତି ।

କେତେ ଦିନ ବର୍ଷ ଯୁଗ ଗଲା ଚାଲି

ଠିକଣା ରହିଲା ନାହିଁ

ଘାଟ କରିବାକୁ ବିଚାରିଲେ ଲୋକେ

ପଥର ଦେବେ ହଟାଇ ।

ଖଣ୍ଡେ ଦୂରେ ନେଇ ପକାଇଲେ ତାକୁ

ଘାଟ କରିଲେ ତିଆରି

ତୁଠ ପଥରଟି ପଡିଛି ସେମିତି

ନଜର ନାହିଁ କାହାରି ।

ଅଜଣା ଅଦେଖା ହୋଇଛି ସେ ଏବେ

ରଖିଛି ସବୁ ହିସାବ

କହି ତ ପାରୁନି ପଚାରିଲେ ତାକୁ

ସିଏ କି କଥା କହିବ ।

କ୍ଷୟ ଅଛି ସିନା ସବୁ ଜିନିଷର

ଦିନେ ବି ସେ ହଜିଯିବ

କିଏ ବା କହିବ କେତେ କାଳ ସିଏ

ଏମିତି ପଡି ରହିବ ।