ତୁମରି ସ୍ମୃତିରେ

ତୁମପାଇଁ ମୁଁ ଯେ କଅଣ ଲେଖିବି

    କିଛି ଜାଣି ପାରୁନାହିଁ

ମନ ଆକାଶରେ ଦୁଃଖର କାଳିମା

   ବାଦଲ ଯାଇଛି ଛାଇ ।

କିଏ ପୋଛିଦେବ ଆଖିର ଲୁହକୁ

   ଓଠରେ ଭରିବ ହସ

ସକାଳ ହୋଇଲେ ଚାହା ଦିଅ ବୋଲି

   ଡ଼ାକିବ ଆସି ମୋ ପାଶ ।

ମନକଥା ବୁଝି ଦରକାର ଯାହା

   ନ କହୁ ଣୁ ଆଣିଦେବ

ଦେହ ଖରାପରେ ପାଶରେ ବସି କି

   ମୋ ମୁଣ୍ଡ କୁ ଆଉଁସି ବ ।

ସାଙ୍ଗ ସାଥି, ଚିହ୍ନା ଜଣା ଲୋକଟିଏ

   ଘରକୁ ଆସିବେ ଯେବେ

ଆଦର ଯତ୍ନରେ ଅତିଥି ସତ୍କାର

   ଆଉ କେହି ନ ପାଇବେ ।

ସମସ୍ତଙ୍କ ମନ କଥା ବୁଝୁଥିଲ

   ଯାହାର ଯେମିତି ଇଚ୍ଛା

କିଣି ଆଣି ଦେଉଥିଲ ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ

   ଥାଉ ନ ଥାଉ ପଇସା ।

ପର ଉପକାର କରୁଥିଲ ନିଜ

   ଜୀବନକୁ ଦେଇ ବାଜି

ଏତେ ଭଲ ପାଉଥିଲ ସମସ୍ତଙ୍କୁ

   କେଉଁଆଡେ ଗଲ ହଜି ।

ଭାବିଦେଲେ ତୁମ କଥା ନୟନରୁ

   ନୀର ଧାର ବହୁଅଛି

ଲେଖିଲା ବେଳକୁ ହାତରୁ ମୋହର

    କଲମ ଖସି ପଡୁଛି ।

ନିର୍ଭୀକ, ସାହସୀ, ଅନ୍ୟାୟ ବିରୋଧୀ

     ନ ଥିଲା କାହାକୁ ଭୟ

ତୁଣ୍ଡରୁ ବାହାରୁଥିଲା ସବୁବେଳେ

    ଧର୍ମର ହେବ ଜୟ ।

ତୁମ ପରି ଏକ ବିରଳ ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱ

     ନେତ୍ର ମୋର ଦେଖିନାହିଁ

ସଂସାର ସାଗରୁ ଜୀବଯାଉ ମୋର 

   ତୁମରି ସୁଗୁଣ ଗାଇ ।