ଅନ୍ତସ୍ୱର

ସଂସାର କାନନେ 

ତୁମେ ପରା 

ସଜ ଫୁଟା ଫୁଲ,

ତୁମ ପାଇଁ ସୁରଭିତ 

ସମାଜର ପ୍ରତିଟି 

ସଞ୍ଜ ଆଉ ସକାଳ,

ତୁମେ ତ କେବଳ 

ନାରୀ ନୁହଁ....

ତୁମେ ସୁତା,ଭଗିନୀ 

ଜାୟା ପୁଣି ଜନନୀ 

ତଥାପି କାହିଁକି 

ଏ ସମାଜ ଦିଏ ନାହିଁ 

ତୁମରି ମୂଲ ?

କ'ଣ ପାଇଁ 

ସବୁ ପାଇବାର 

ପୂର୍ଣ୍ଣତା ଭିତରେ 

କିଛି ନ ପାଇବାର 

ଶୂନ୍ୟତାକୁ ଆପଣାଇ 

ସ୍ୱାର୍ଥବାଦୀ ର ଡାହାଣିଆ 

ଆଖିରେ ହଜାଉ ଥିବ 

ନିଜର ଅସ୍ତିତ୍ବ 

ମୁଖ ମଣ୍ଡଳରେ 

ଉକୁଟାଇ ଅବ୍ୟକ୍ତ 

ଯନ୍ତ୍ରଣାର ମାନଚିତ୍ର ?

ଆଉ କେତେ ଦିନ 

ଅନ୍ୟର ଖୁସି ପାଇଁ 

ନିଜର ସୁଖକୁ 

ଜଳାଞ୍ଜଳି ଦେଇ 

ସାଉଁଣ୍ଟୁଥିବ 

ମୁଠା ମୁଠା ପ୍ରତାରଣା ?

କେତେ ଦିନ କଂସର କାରାଗୃହେ

ପରାଧୀନତାର ଶିକୁଳିରେ ଛନ୍ଦିହୋଇ 

ଆର୍ତ୍ତନାଦ କରୁଥିବ ?

ନିଜର ସ୍ୱପ୍ନକୁ 

ଅପାରଗତା ପଣିଆ ତଳେ 

କବର ଦେଇ 

କେତେ ଦିନ ବଞ୍ଚି ପାରିବ 

ଛଳନାର ସେହି କୃତ୍ରିମ 

ସ୍ନେହ ,ପ୍ରେମର ଅମ୍ଳଜାନ ପିଇ ?

ତୁମେ କ'ଣ ଚାହଁ ନାହିଁ 

ସ୍ୱାଧୀନତାର ସ୍ୱାଦ ଚାଖିବାକୁ, 

ଚାହଁ ନାହିଁ ଜିଣିବାକୁ 

ଜୀବନର ଯୁଦ୍ଧ ?

କେତେ ଦିନ ?

ଆଉ କେତେ ଦିନ 

ସମୟ ଓ ସମାଜ ହାତରେ 

ଖେଳନା ସାଜି ଥିବ, 

ମୁକ୍ତିର ପ୍ରତିକ୍ଷାରେ 

ସାଜିଥିବ ପାଷାଣୀ ଅହଲ୍ଯା ?

ନିଜର ସ୍ୱାଭିମାନକୁ ବଳି ଦେଇ 

ହେଉଥିବ ବିବସନା 

କୌରବ ସଭାରେ ?

ତୁମେ ପରା 

ଯାଜ୍ଞସେନୀ, ସୀତା, ଦୁର୍ଗା, କାଳି ।

ପୁଣି ଭୟ କ'ଣ ପାଇଁ ?

କାହିଁକି ନିଜକୁ ଜାଳି ଦିଅ 

ନିନ୍ଦା ଅପବାଦର 

ଉତ୍ତପ୍ତ ବହ୍ନିରେ ?

ଉଠ 

ଜାଗ୍ରତ ହୁଅ 

ଗଗନ ପବନରେ 

ଝଙ୍କୃତ କର ନିଜର ଅନ୍ତସ୍ୱର ,

ଆଜିର ପୁରୁଷ ପ୍ରାଧାନ୍ୟ ସମାଜ ରେ 

ନିଜର ସତୀତ୍ବ ଓ ପରାକ୍ରମ ବଳେ 

ପ୍ରତିବାଦର ଲେଲିହାନ୍ ଶିଖାରେ 

ଜାଳି ଦିଅ ଅନ୍ୟାୟ, ଅନୀତି 

ବ୍ୟଭିଚାର ମୁଖାପିନ୍ଧା 

ମହିଷାସୁରମାନଙ୍କୁ 

ଆଉ ପ୍ରାପ୍ତ କର 

ନିଜର ପ୍ରାପ୍ୟ ସ୍ୱାଧୀନତା ।