ତୁମ କଥା ଆସେ ମନେ

କାହିଁକି କେଜାଣି    ବାମ ଆଖି ମୋର

     ବାର ବାର ଏତେ ଡିଏଁ

ମନ ଗଗନରେ     ତୁମ ପ୍ରତିଛବି

     ଜହ୍ନଟିଏ ହୋଇ ଉଏଁ||

ଅନନ୍ତ ଗଗନେ     ରହିଛି ଅନାଇ

     ଆନନ୍ଦରେ ଅନୁକ୍ଷଣେ

ଦେଖୁଅଛି ମୁହିଁ     ତୁମେ ହସୁଅଛ

    ପୁଲକ ଜାଗଇ ପ୍ରାଣେ ||

କେ ଜାଣି କାହିଁକି    ବାର ବାର ଆଜି

   ତୁମ କଥା ଆସେ ମନେ

ହୃଦୟକୁ ମୋର      ତିଳ ତିଳ କରି

      ଦହଇ ସେ ପ୍ରତି କ୍ଷଣେ||

ମନ ଆକାଶରୁ      ଝର ଝର ହୋଇ

    ବର୍ଷା ଧାରାରୂପେ ଝରି

ସିକ୍ତ କର ମୋର  ମନ ପ୍ରାଣ ହୋଇ

     ପ୍ରୀତିର ପୀୟୁଷ ବାରି||

ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁର ସେ     ସାତରଙ୍ଗ ସତେ

     ମନ ଗଗନରେ ଉଇଁ

ନେତ୍ରକୁ ମୋହର   କରି ଆକର୍ଷିତ

    ମନ ପ୍ରାଣ ନିଏ ମୋହି||

କ୍ଷଣିକ ମଧ୍ୟରେ     ସେହି ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ

     ଯାଏ ପୁଣି ଅପସରି

ତାହାରି ସ୍ଥାନରେ    ତୁମ ପ୍ରତିଛବି

    ଦେଖାଦିଏ ପୁଣି ଫେରି ||

ପାଦର ନୂପୁର   ରୁଣୁ ଝୁଣୁ ବାଜେ

   ନାଲି ଅଳତାରେ ନେଶି

ସୁକୋମଳ ତୁମ   କମନୀୟ ପାଦ

      ଆଖିକୁ ନିଏ ଆକର୍ଷି||

ମନ କିଣିନିଏ      ସରୁ କଟି ଦେହ

      ତୁମ ରାଜହଂସୀ ଚାଲି

କେଜାଣି କାହିଁକି    ତୁମ ରୂପରାଜି

    ମନେ ପଡୁଅଛି ଖାଲି||

ତୁମ ସେ ଗୋଲାପୀ   ଅଧରରୁ ଝରି

      ତୁମ ମଧୁଝରା ହସ

କେଜାଣି କାହିଁକି     ମୋତେ ଲାଗୁଅଛି

      ଜୀବନ ବିହୁନେ ଝସ||

କେଜାଣି କାହିଁକି    ତୁମ କଥା ପ୍ରିୟା

    ପଡୁଅଛି ଏତେ ମନେ

ମନ ମୋର ବସି   ଗୁମୁରି କାନ୍ଦୁଛି  

    ତୁମ କଥା ଭାବି ମନେ ||

ଡେଇଁ ମୁ ପାରୁନି   ତୁମ ସ୍ମୃତିରେଖା  

    ଭାବୁଅଛି ମନେ ମନେ

ଆସିବ କି ଫେରି   ସତେ ମୋ ଜୀବନେ

   ଭାବୁଅଛି ମନେ ମନେ||

ମୋର ଦୁଇ ହାତ    ଧରି ଚଲାଇବ

    ପ୍ରୀତିର  ସାଗର ତୀରେ

ମନ  ପାରାବାରେ    ନଉକାଟେ ପରି

      ଭସାଇବ ଧିରେ ଧିରେ ||

ଜାଣି ମୁଁ ପାରୁନି      କାହିଁକି କେଜାଣି

    ତୁମ କଥା ଆସେ ମନେ

ତୁମ ସ୍ମୃତିରାଜି    ମନେ ଆସି ଆଜି

    ଦହୁଅଛି ପ୍ରତି କ୍ଷଣେ ||