ତୁମେ...

ତୁମ ଓଠ ସିନା କହୁଥିଲା ମିଛ

ସ୍ପନ୍ଦନ ରେ ଥିଲି ରହି

ଆଖି ଚାହିଁଥିଲା କହିବନି କିଛି

ଲୁହ କି ପାରିଲ ରହି ।

ସ୍ବପ୍ନ ର ସାଗର ତୀରେ ଦିନେ

 ପାସେ ଆସିଥିଲ ଯେବେ ମୋର

 ଲାଜର ଗହଣା ପିନ୍ଧି ଦିଶୁଥିଲ

ତୁମେ ସତେ କେଡେ ସୁନ୍ଦର ।

ପଦ୍ମ ପାଖୁଡା ପରି ଓଠ ଧାରେ

ଝରି ପଡୁଥିଲା ସୁଧା ପ୍ରେମର

ପାନ କରି ସୁଧା ଆପ୍ୟାୟିତ ମନ

ନାଚୁଥିଲା ହୋଇ ସେ ବିଭୋର ।

ସ୍ୱପ୍ନ ଭାଜିଲା ନୟନ ଭିଜିଲା ମୋର

ଦିବା ସ୍ବପ୍ନ ଥିଲା ମୋହର

ଶୁଭିଲାନି ଆଉ ମଧୁଝରା କଥା ତାର

ଶୂନ୍ୟ ପଡିଗଲା ମନ ଘର ।

ଯେଉଁ ଠିକଣା ମୁଁ ଖୋଜୁଥିଲି ଦିନେ

ଲେଖା ହେଲା ନା କାହାର

କେଉଁ କରମ ରୁ ହରାଇ ବସିଲି

ବ୍ୟର୍ଥତା ରେ ପୁରିଗଲା ଅନ୍ତର ।

ଠିକଣା ହଜେଇ ମନ କରୁଥିଲା ପ୍ରଶ୍ନ

ପାରିବୁ କି ଆଉ ଥରେ

ମନର ଠିକଣା ଥରେ ହଜିଗଲେ

ମିଳେନା ସେ ଏତେ ସହଜରେ ।

ଠିକଣା ପାଇବା ନୁହେଁ ମୋର ଅକ୍ତିଆରେ

ମନ ଗାଉଛି ପୀରତି ସୁରେ

ହାନି ଲାଭ ର ହିସାବ ରଖେନି କେବେ

 ହଜିଯାଏ ମନ ତା ଇଚ୍ଛାରେ ।

ତଥାପି ସପନ ପଡିନି ମଉଳି କେବେ

ନିତ୍ୟ ନୂତନ ଛନ୍ଦ ତୋଳେ

ସ୍ମୃତି ପଟେ ଯିଏ ଚୀର ଉଜ୍ଜୀବିତ

ହୃଦୟ ଯାହାକୁ ସଦା ଭାଳେ ।

ହୃଦୟର ସେଇ ନିଭୃତ କୋଣରୁ

ଝରୁଥାଏ ସଦା ପ୍ରୀତି ଝର

ବାସ୍ତବ ରେ ନ ଲଭିଲେ ପରସ

ହୋଇଥାଏ ଅଂଶ ମୋ ଭାବନାର ।