ତଥାପି କବିଟିଏ

ତମେ ଖୁସିହେଲ ସାହିତ୍ଯ ସଂସଦେ

   ମାନପତ୍ରଟିଏ ତା ହାତେ ଦେଇ

ଦେଖିଛ କି ଥରେ କେମିତି କାନ୍ଦୁଛି

   ପେଟର ଭୋକକୁ ସେ ଗିଳିଦେଇ ।।

ଉପଢୌକନ ପାଇଲା ସେ ସିନା

    ଉପହାସ କରେ ତା ଦରିଦ୍ରତା

ତଥାପି କହେନି ମନକଥା ଖୋଲି

    ସାକ୍ଷୀ ତା'ର ସେହି ନିରବତା ।।

ଭାବନାରେ ସିନା ଦ୍ବିତୀୟ ସ୍ରଷ୍ଟା ସେ

    ଦି'ଓଳି ପେଟକୁ ପାଏନି ଦାନା

ତଥାପି ହସି ସେ ହସାଏ ଦୁନିଆ

    ପୁରିଯାଏ ତା'ର ଥାଳିଆ ଗିନା ।।

ଆନ ଦୁଃଖ ଦେଖି କାନ୍ଦେ ଯା ପରାଣ

    ନିଜ ପେଟ ପ୍ରାଣ ଭାବେ ବା କାହିଁ

ମାଗେନାହିଁ କେବେ ଭାତ କି ତିଅଣ

    ଶବଦ ଜ୍ବାଳାରେ ସେ ବିନ୍ଧି ହୋଇ ।।

ଶୁଖିଯାଉ ପେଟ ଶୁଖିଯାଉ ପିଠି

    ନଶୁଖୁ କେବେ ତା କଲମ କାଳି

ସେହି ତା ଜୀବନ ସେହି ତା'ର ପ୍ରାଣ

   ଲହୁ ଲୁହ ପଛେ ହେଉ ସେ ବୋଳି ।।