ଥୁଣ୍ଟା ଗଛ

ଦାନ୍ତ ନିକୁଟୁଛି ଥୁଣ୍ଟା ଗଛଟାତ

ଅତୀତକୁ ତାର ହେଉଛି ଝୁରି

ସବୁରି ମନକୁ ମୋହିନେଉଥିଲା

ଫୁଲ ଫଳେ ସଦା ହୋଇ ସେ ଭରି ।

ଫୁଲ ଫୁଟୁ ନାହିଁ ଫଳ ଫଳୁ ନାହିଁ

ପତ୍ର ନାହିଁ ବୋଲି ନାହିଁ ତା ଛାଇ

ବୁଢା ହେଲା ପରେ ଆଜିତ ତା ପାଇଁ

କାହାର ଟିକିଏ ସରାଗ ନାହିଁ ।

ଥୁଣ୍ଟା ଗଛ ପରି ଅସହାୟ ଭାରି

ନାହାକ ସାହିର ସପନା ବୁଢା

ପିଲାମାନଙ୍କୁ ତା ମଣିଷ କରିସେ

ଆଜି ନିଜ ଘରୁ ଖାଉଛି ତଡା ।

ତାଳୁରୁ ତଳିପା ଦଦରା ଖୋଳପା

ଜାତିଜତି ରୋଗ ଦେହରେ ବସା

କୁଆଡେ ଯିବ ସେ କେଉଁଠି ରହିବ

ବୁଢା ବୟସ ରେ ଭୋଗୁଛି ଦଶା ।

ପୁଅ ବୋହୁ ତାର ଅୟସ କରନ୍ତି

ଉପାସ ଭୋକରେ ମରୁଛି ବୁଢା

ବୁଢ଼ୀ ଗଲା ପରେ ଜୀଇ ଥାଉଥାଉ

ବୁଢା ଆଜି ପରା ପାଲଟେ "ମଡା" ।          

 ଯେଉଁ ପୁଅ ପାଇଁ ନଖାଇ ନପିଇ

ପେଟକାଟି ସିଏ ସଞ୍ଚିଲା ଧନ

ସେହି ପୁଅ ଆଜି ଚାହୁଁନାହିଁ ତାକୁ

ଯତନ ନେବାତ ସାତ ସପନ ।

ଥୁଣ୍ଟା ଗଛ ବୋଲି ବାପା ମାଆଙ୍କର

ଯେଉଁ ପୁଅ ବୋହୁ କରନ୍ତି ହେଳା

ସମୟ ତ ତାଙ୍କୁ ଦଣ୍ଡ ଦେଇଥାଏ

ଟଳମଳ କରି ଜୀବନ ଭେଳା ।