ଥରୁଟେ ପଢିବ

କାହିଁକି ହେ ପ୍ରଭୁ ଜନ୍ମ ଦେଇଅଛ

ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟ ବୋଝ କୁ ଲଦି,

କେତେଦିନ ଯାଏ ବୋହି ବୋହି ନେବି

ଦିଅ ହେ ଏ ଆଖି ମୁଦି ।

କେଉଁ ଜନମର କେଉଁ ଅଭିଶାପ

ଧରି ଅଛି ମୋତେ ଭିଡ଼ି,

ହସିବା ଆଗରୁ ମୋ ଓଠରୁ ଖୁସି

ପଡୁଛି ଅକାଳେ ଝଡ଼ି ।

ଆସିବା ଆଗରୁ ଖୁସି ମୋ ପାଖକୁ

ଦୁଃଖରେ ସେ ଜଡ଼ି ଯାଏ ,

କ୍ଷଣିକ ସୁଖ କି ସାରା ଜୀବନକୁ

ଜୀଇଁବାର ରାସ୍ତାଟିଏ ?

ଦୁଃଖ କହିବାକୁ ମୁଖ ମୁଁ ଖୋଲିଲେ

ମିଳେ ମୋତେ ପରିହାସ ,

ତୁଚ୍ଛ ହୋଇଯାଏ ଯିଇଁବା ମୋହର

ଜୀବନ ଲାଗଇ ବିଷ ।

କାକର ପରିମୁଁ ହଯାଏ ଅସ୍ତିତ୍ଵ

ସୂରୁଜ ଆସଇ ଯେବେ,

ଅଧାଗଢ଼ା ଗୋଟେ କଳସୀଟିଏ ମୁଁ

ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେବି ପ୍ରଭୁ କେବେ ?

ଅଧାଅଧୁରା ମୁଁ ଭଙ୍ଗା ଯାନଟିଏ

ଗଡ଼ି ଗଡ଼ି ଚାଲୁ ଥାଏ,

କେତେ ଖାଲ ଢିପ ଉଠାଣି ଗଡ଼ାଣି

 ଲୁହ ଢ଼ାଳି ପାରିହୁଏ ।

ଅଣ୍ଟା ଭାଙ୍ଗି ଯେବେ ତଳେ ପଡ଼ିଯାଏ

ଦୃଦୟ ବ୍ୟଥିତ ହୁଏ ,

ଆଖି ଖୋଜି ବୁଲେ ଏ ପାଖ ସେ ପାଖ

ସାହାଯ୍ୟର ହାତଟିଏ ।

ଆପଣାର ଲୋକେ ଦୂରେ ଯାନ୍ତି ଚାଲି

କରି ମୋତେ ଅସହାୟ,

ବୋଝ ସାଜିଜିବି କାହାପରେ କାଳେ

ଭାବି କରୁଥାନ୍ତି ଭୟ ।

ଏତେ ନିରୁପାୟ କାହିଁ କଲ ପ୍ରଭୁ

ଦେଇ ଏ ଅମୂଲ୍ୟ ପ୍ରାଣ ,

ସର୍ବଜ୍ଞାତା ତୁମେ ସର୍ବବିଦ୍ୟମାନ

ମୋର ଦୃଦ କଥା ଜାଣ ।

ମୋର ମନ କଥା କାଗଜେ ଭତ୍ତାରି

ତୁମ ପାଦେ ରଖୁଅଛି,

ପଢିବ ଥରୁଟେ ଦୁଃଖିନୀର ଦୁଃଖ

ଏ ମାଗୁଣି କରୁଅଛି ।