ସୁନ୍ଦର ଏ ପ୍ରକୃତି

ଧନ୍ୟ ହେଲି ମୁଁ ପ୍ରକୃତିରାଣୀ ତୁମ 

       ଶୋଭାକୁ ଦେଖି,

ଯେତେ ବର୍ଣନା କଲେ ଉଣା ପଡ଼ି 

    ଯିବ କବିତାରେ ପାରେନି ଲେଖି ।

ନୀଳ ସାଗରରକୁଳ ମୋତେ ଟାଣି 

   ନିଏ ପାଖକୁ ତାର,

ଆସୁଥାଏ ଲହରି ତୁହାକୁ ତୁହା

   ଚାହିଁରହି ଥାଏ ନୟନ ମୋର ।

ଚନ୍ଦନକୁ ଯେବେ ମୁଁ ଘୋରି ଦିଏ,

   ତା ସବାସରେ ମନ ପବିତ୍ର ହୁଏ ।

ଭାବେ ବସି ବସି ଚନ୍ଦନ କେତେ 

    ପୁଣ୍ୟ କରି ଥିଲା,

ଈଶ୍ୱର ଙ୍କ ସେବାରେ ନୀତି ସେ ତ 

     ସମର୍ପିତ ହେଲା ।

ତୁଳସୀ ,ବେଲ, ଅଁଳା ବୃକ୍ଷ ନୀତି

    ପୂଜା ପାଇଲେ,

ଈଶ୍ୱର ସୃଷ୍ଟିରେ ଏଇ ଅମୁଲ୍ୟ ବୃକ୍ଷ

   ଔଷଧରୂପେରହିଲେ ।

ଝରଣାର କୂଳୁକୂଳୁ ଶବ୍ଦ ମୋତେ 

   ଭାବୁକ କରି ଦିଏ,

ଈଶ୍ୱର ଙ୍କ ସୃଷ୍ଟି କେତେ ମନଲୋଭା

   ମନେ ମନେ ଭାବୁ ଥାଏ ।

ଫୁଲର ସୁବାସ ସବୁ କଷ୍ଟକୁ 

   କରି ଦିଏ ଦୂର,

ହେଉ ସେ ଚମ୍ପା ହେଉ ସେ ମଲି 

   ନାହିଁ ତାର ପଟାନ୍ତର ।

ଗୋଲାପ ଫୁଲ ସବୁରି ପ୍ରିୟ,

   ଗୋଲାପକୁ ସଦା କରେ ମୁ ଲୟ ।

ଗୋଲାପ ଫୁଲକୁ ଛୁଁଇବାକୁ ହେଲେ

  କଣ୍ଟା ତ ହାତେ ବାଜିବ,

ଦୁନିଆରେ ସୁଖକୁ ଚାହିଁଲେ

   ଦୁଃଖ ବି ଜୀବନେ ଆସିବ ।

ମରୁଭୁମିରେ ପାଣି ପାଣି ହେଲେ

   ପାଣି ତ ମିଳିବ ନାହିଁ,

ମିଛ ମାୟା ପଛେ ଆମେ   

      ଗୋଡ଼ାଇଲେ

ସମୟ ଯିବ ଦିନେ ପଳାଇ ।

ପାହାଡ଼ ଦୂରକୁ କେତେ ସୁନ୍ଦର 

    ଦିସୁ ଥାଏ,

 ବନ୍ଧୁ ଯେତେ ଦୂରରହିବ

    ବେଶୀ ମନେ ପଡ଼ୁ ଥାଏ ।

ପାହାଡ଼ ହସି ହସି ସବୁ ସହି ଯାଏ,

   ଆସୁ ଯେତେ ଝଡ଼ ବତାସ

     ମନା କରେ ନାହିଁ ସିଏ ।

ମାଟି ମା ଆମ ସାଥେରହି ଥାଏ

  ଜନ୍ମରୁ ମୃତ୍ଯୁ ଯାଏ,

ମାଟିରୁ ତିଆରି ହୋଇଛି ଶରୀର

   ମାଟିରେ ତ ମିଶି ଯାଏ ।

ଅନନ୍ତ ଆକାଶେ ଘୁରି ବୁଲେ ବିହଙ୍ଗ

    ତାର ଡର ଭୟ ନାହିଁ,

ପଞ୍ଜୁରୀର ବନ୍ଧନ ଚାହେଁ ନାହିଁ କେବେ

   ଆନନ୍ଦ ହୁଏ ଗଛ ଡାଳକୁ ପାଇ ।

ଗଛ ଆମ ସୁଖ ଦୁଃଖରେ ସଦା   

     ରହି ଥାଏ,

ତାର ଫୁଲ ଫଳ ଶୀତଳ ଛାୟା ଦେଇ

   ସଦା ସେ ମାନବ ସେବା କରୁଥାଏ ।

ଆଜିର ସମାଜ ପ୍ରକୃତିରାଣୀକୁ ଭାରି କଷ୍ଟ ଦେଉଛି,

କରିବାକୁ କେତେ କାର ଖାନା ଗଛକୁ କାଟି ଦେଉଛି ।

ମିଳୁ ନାହିଁ ଆଉ ଶୁଦ୍ଧ ଅମ୍ଲଜାନ,

  ମଣିଷ କେତେ ଦୁଃଖ ଭୋଗୁଛି ।

ହଂସ୍ର ଜୀବ ଯନ୍ତୁ ଗାଁରେ ବୁଲୁଛି,

  ଜଙ୍ଗଲ ତ ଆଜି ନଷ୍ଟ ହୋଇଛି ।

ପକ୍ଷୀ ଟିଏ ବସା ବାନ୍ଧି ବାକୁ ଗଛ

 ଟିଏ ପାଉ ନାହିଁ,

କିଏ ବୁଝିଛ କି ପକ୍ଷୀର ବେଦନା

  କାନ୍ଦୁଛି ସେ କଇଁ କଇଁ ।

ପ୍ରକୃତିକୁ ତୁମେ ଭଲ ପାଅ ବନ୍ଧୁ 

ପ୍ରକୃତି ତୁମର ମାଆ,

ପ୍ରକୃତିକୁ ଆମେ ସୁରକ୍ଷା କରିଲେ

ବିପଦେ ହୋଇବ ସାହା ।