ସୁହାଗ ଟିକିଲି

ତୁମେ ମୋର ଅସ୍ତରାଗର ସୂର୍ଯ୍ୟ

ଦୂର ଦିଗବଳୟର ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ

ସାତ ରଙ୍ଗେ ସାତ ଘେରାରେ ଅଗ୍ନିସାକ୍ଷୀ ।

ସେ ବେଳେ ଫୁଟି ଉଠେ ପରସ୍ତ ପରସ୍ତ

ପ୍ରେମ ଫର୍ଦ୍ଦ, ତୃପ୍ତ ହୋଇ ଯାଏ ମୋର ଅସ୍ପୃଶ୍ୟ

ଦେହ ମନ ।

ମୋର ନିଶିର ଅନ୍ତିମ ପ୍ରହରକୁ ଅଗ୍ରାହ୍ୟ 

ହେଲେ କେମିତି କହିବି !

ତାହା ତ ଅପ୍ରକାଶ୍ୟ

ତୁମେ ଯେ ହଠାତ୍ ପ୍ରସ୍ତୁତିରେ ବ୍ୟସ୍ତ ,

ତୁମକୁ ଦେଖି ବିଚ୍ଛେଦ ଯନ୍ତ୍ରଣା ମୋତେ

ବ୍ୟତିବ୍ୟସ୍ତ କରି ଦେଉ ଥାଏ ।

ହେଲେ ମୁଁ କି ପାରିଛି ଭୂଲି ?

ମୁଁ ଯେ ତୁମର ସଖୀ ନୁହେଁ ଶାଖୀ ,

ତୁମରେ ମୋର ପ୍ରମ କଳ୍ପ ବଟ

ତୁମ ବିନା ମୋ ଜୀବନରେ କିଛି ନାହିଁ।

ମନ ପକ୍ଷୀ ଗଗନ ବୁକୁରେ ଖେଳ କୁଦ 

କରି ବାହୁଡେ ।

ତୁମେ ମୋର ସେଇ ନୀଳ ଆକାଶ

ମୁଁ ଯେ ଟିକି ଚଢ଼େଇ ।

ମୁଁ ପଡ଼ି ଥିବି ଗୋ 

ପୋଖରୀ ତୁଠର ଶିଉଳି ପାଷାଣ ପରି ,

ବୃଦ୍ଧା ଅବସ୍ଥାରେ ତୁମର ଏଇ ବିଦେଶ

ଯାତ୍ରା ବଡ଼ କଷ୍ଟ ଦାୟକ !

ଭର ପୁର ପରିବାର ଭିତରେ ଶୁନ୍ୟତା

କାହିଁକି କହି ପାରିବ?

ଯିବା ସମୟରେ ଦେଖି ଯାଅ

ମୋ ବଦନରେ ଅନୁରାଗ ଚନ୍ଦ୍ରମା ,

ତୁମେ ମୋର ଗୋଧୂଳି ବେଳର 

ମଥାର ଟିକିଲି

ସାରା ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ବୁଲିଲେ ବି ଉଇଁ 

ଆସିବ ମୋ ସୁହାଗ କପାଳରେ ।