ସତ୍ୟର ପଥ ଅପୂର୍ବ ପୁଲକ ଦିଏ

ସଂସାର ପରା ଏକ ଉଛୁଳା ନଈ,

ତୀ ସ୍ରୋତରେ ଯାଏ ସେ ତ ବହି ।

     

ଜୀବନଟା ଅଟଇ ଶୁଖିଲା ପତର,

ଭାସିଥାଏ ସାଥୀ ହୋଇ ସମୟର ।

ନର ବା ବାନର ତାହା ଭୋଗିଥାନ୍ତି,

ଆତ୍ମା ଶରୀରକୁ ଛାଡ଼ି ଚାଲିଯାନ୍ତି ।

ତରୁ, ତୃଣ, କୀଟ, ପତଙ୍ଗ ସମସ୍ତ,

ଜୀବ ଅଛି ଅର୍ଥ, ମୃତ୍ୟୁ ସୁନିଶ୍ଚିତ ।

ଏହା ଅଟେ ତ ଧରମର ବ୍ୟବସ୍ଥା,

ଜୀବନରେ ଆସଇ ଶେଷାବସ୍ଥା ।

ଜଣା ଏହି ମର୍ତ୍ତ୍ୟର ମଣ୍ଡଳରେ,

ପ୍ରାଣ ରହିଛି ମଣିଷ ଦେହରେ ।

ସପନ ସବୁ ମନରେ ଆସୁଥିବ,

ମନେ ବସା ବାନ୍ଧି ହୋଇ ବସିବ ।

ମନ ସପନ ଆଙ୍କେ କେତେ ଛବି,

ଫଳିବା ଆଶାରେ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଭୋଗିବି ।

ଭୁଲୁଛେ ମଣିଷ ମାତ୍ରକେ ମରଇ,

ଏହି ଧ୍ରୁବ ସତ୍ୟ କେହି ଟାଳି ନପାରଇ ।

କର୍ମ କରିଲେ ସମାଜ ମଙ୍ଗଳ ପାଇଁ,

ମରି ଅମର ରହନ୍ତି, ସନ୍ଦେହ ତ ନାହିଁ ।

ତେଣୁ ନୀତି ନିଷ୍ଠାରେ କରମ କରିବ,

ପର ଦ୍ରବ୍ଯ ଓ ଶ୍ରମ ଚୋରି ନକରିବ ।

ହେ ପିଲାମାନେ ସର୍ବଦା ମନେ ରଖିବ,

ନ୍ୟାୟବନ୍ତ ହୋଇ ସମୟ କାଟୁ ଥିବ ।

ଗୌରବ ରହିଥାଏ ନିର୍ମଳ ହୃଦୟରେ,

ଭାରି ସିଧା ସାଦା ବେଶ ପୋଷାକରେ ।

ମନୁଷ୍ୟ ହୋଇଛ ଗରବ କେବେ ନକରିବ,

ଅଛୁଆଁ ଅଲୋଡା ବୋଲି କାହାକୁ ନଭାବିବ ।

କାମିନୀ କାଞ୍ଚନ ଲୋଭେ ବିଚଳିତ ନହେବ,

କାନ୍ତା କଥା ମାନି ଜନ୍ମଦାତାଙ୍କୁ କେବେ ନଭୁଲିବ ।

 

ସତ୍ୟର ପଥ, ମିଠାର ମହକ ବିଞ୍ଚି ଦେଇଥାଏ,

ତା ପରଶ ଅମୃତ ପିୟୁଷ, ଅପୂର୍ବ ପୁଲକ ଦିଏ ।