ସତ୍ୟମେବ ଜୟତେ

ସୃଷ୍ଟି ରହସ୍ୟର ବିଶିଷ୍ଟ ତତ୍ତ୍ବଟି 

ଜଗତରେ ଅଟେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ । 

ପୁରାଣ ବର୍ଣ୍ଣିତ ଚାରି ଯୁଗେ ମଧ୍ଯେ

ଯୁଗାଦ୍ୟ ନାମଟି ସତ୍ୟ | 

ବେଦର ଉକ୍ତିଟି ଅଟଇ ଯଥାର୍ଥ

 “ସତ୍ୟମ୍ ଏବ ଜୟତେ” | 

ତା'ର ବ୍ୟତିରେକ ନାହିଁଟି ବିକଳ୍ପ 

ଏହା ଜାଣନ୍ତି ସମସ୍ତେ | | 

ଗୋଟିଏ ମୁଦ୍ରାର ଦୁଇଗୋଟି ପାର୍ଶ୍ଵ,

ଦୁଇଭାଇ ମିଥ୍ୟା-ସତ୍ୟ ।

ଯୁଗ୍ମ ଅକ୍ଷରର ସମନ୍ବୟେ ସୃଷ୍ଟି 

ଉଭୟଙ୍କ ଭିନ୍ନ ତଥ୍ୟ ।।

ସହଜାତ ଗୁଣେ ଦୁହେଁ ଦୁହିଁଙ୍କର, 

ହୋଇଥାନ୍ତି ମହାଅରି । 

ସଂସାର ରଥଟି ଚାଲୁଥାଏ ନିତ୍ୟ ,

ଦୁଇ ଚକ୍ରେ ଆଶ୍ରା କରି ।।

ଯଦ୍ୟପି ସଂସାରେ ସତ୍ଯ ହିଁ ଶାଶ୍ୱତ, 

ସତ୍ଯର ହିଁ ସଦା ଜୟ ।

ତଥାପି ମିଥ୍ୟା ବ୍ଯତିରେକେ ସତ୍ୟ, 

ନ ହୁଏ କଦାପି ଦୃଶ୍ୟ ।।

ପ୍ରିୟାପ୍ରିୟ ସତ୍ୟ ଅଟଇ ଦ୍ଵିବିଧ , 

ପ୍ରିୟ ସତ୍ୟ ଆପଣାର ।

ଅପ୍ରିୟ ସତ୍ୟ ଯେ ଅତି ଭୟଙ୍କର,

ଆପଣା ଵି ହୁଏ ପର ।।

ସତ୍ଯର ପଥଟି ଅଟେ କଣ୍ଟକିତ,

ଚାଲିବା ବଡ କଠିନ ।

ଦୁଃସାଧ୍ୟ ପଥକୁ ନେଲେ ଆପଣେଇ,

ସାର୍ଥକ ହୁଏ ଜୀବନ ।।

ସାମୟିକ ସୁଖ ମିଳଇ ମିଥ୍ଯାରେ,

ନ ଥାଏ ଆତ୍ମସନ୍ତୋଷ ।

ଆତ୍ମନିଷ୍ଠା ପୁଣି ଧୈର୍ଯ୍ଯଗୁଣ ବଳେ,

ମିଳେ ଆନନ୍ଦ ଅଶେଷ ।।

ରାମ-ବୁଦ୍ଧ-ଯୀଶୁ-ଗାନ୍ଧୀ-ସକ୍ରେଟିସ,

ଥିଲେ ସତ୍ଯର ପୂଜକ ।

ସତ୍ଯରକ୍ଷା ପାଇଁ ଘାତପ୍ରତିଘାତ,

ସହିଥିଲେ ତ ଅନେକ ।।

ପିତୃସତ୍ଯ ରକ୍ଷା କରି ରାମଚନ୍ଦ୍ର, 

ଯାଇଥିଲେ ବନବାସ ।

ଚତୁର୍ଦ୍ଦଶ ବର୍ଷ ଅରଣ୍ୟରେ ଭ୍ରମି, 

ପାଇଲେ ଦୁଃଖ ଅଶେଷ ।।

ରାଜା ହରିଶ୍ଚନ୍ଦ୍ର ସତ୍ୟବ୍ରତନିଷ୍ଠ

କରି ସ୍ବଧର୍ମ ପାଳନ ।

ସତ୍ୟବଳେ ସେ ଯେ ହେଲେ ସ୍ବର୍ଗପ୍ରାପ୍ତି 

ଲଭି ଦୁଃଖ- କ୍ଳିଷ୍ଟମାନ । 

ସତ୍ଯପଥେ ଚାଲି ପ୍ରଭୁ ଯୀଶୁଖ୍ରୀଷ୍ଟ ,

ହୋଇଥିଲେ କ୍ରୁଶବିଧ ।

ପାଷାଣ୍ଡ-ବର୍ବର-ଦୁଷ୍ଟମାନେ ତାଙ୍କୁ, 

ଦେଇଥିଲେ ମୃତ୍ଯୁଦଣ୍ଡ ।।

ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଦାର୍ଶନିକ ଥିଲେ ସକ୍ରେଟିସ ,

ପିଇଲେ ଉତ୍କଟ ବିଷ ।

ରାଷ୍ଟ୍ରହିତ ପାଇଁ ସତ୍ଯ-ଅନୁସରି,

ଛାଡିଲେ ଶେଷ ନିଃଶ୍ବାସ ।।

ଯେତେ ଲୁଚାଇଲେ ସତ୍ୟ କେବେବି

ଲୁଚେନାହିଁ ଏହି ସଂସାରେ ।