ସତରେ ଗତି, ଜନମ ହୁଏ ସାର୍ଥକ

କଞ୍ଚା ମିଛ ଘୋଳିଲେ

ଇତିହାସ ପୃଷ୍ଠାରେ

ବିକଟାଳ ଭାବନା

ହୁଏ ତ ଦାୟାଦ ମନରେ ।

ସତ୍ୟତା ସେଇଠି ବିଜୁଳି ପୋକ 

ପରି ହୁଏ ଅସାର

ନିଷ୍ଠୁରତା ଓ କଠୋରତା ସୃଷ୍ଟି 

ହୁଏ ହୃଦୟ ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଦେଶର ।

ହୁଏ ସେହି ମଣିଷ ମତାନ୍ଧ ସତ୍ୟତା

କୁ ନଜାଣିବାରେ

ତମସା ହଜାଇ ଦିଏ ଦିଗ୍‌ବଳୟ 

ପରି, ଶ୍ଵେତକୁରେ ।

ତମସା ଯେବେ ଶ୍ୱେତପଣ ଉପରେ 

ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ମାଡ଼ିଯିବ

ବିଷାକ୍ତଭରା ମଣିଷ କଣ ବା ପାପ

ନକରି ପାରିବ ।

ନିଜ ନିହିତ ସ୍ୱାର୍ଥ, ଦିଏ କ୍ଷଣିକ ସୁଖ 

ଜାଣିଛେ ସରବେ

ଦେହ ପାଇଯିବ ପାପୀର ପରିବର୍ତ୍ତନ 

ନହୁଏ ସ୍ବଭାବେ ।

ସ୍ନେହ ଶ୍ରଦ୍ଧା ପ୍ରେମ କଥା

ଯେତେ କୁହ ତାହାକୁ

ଯେତେ ସତର ଢୋଲ ବାଜିଲେ 

ବି ସେ ନିଏନି କାନକୁ ।

ମତାନ୍ଧତା, ମୁନ ହୋଇ ମନକୁ 

ତ ବିନ୍ଧେ ଅନୁକ୍ଷଣ

ବଡ ରନ୍ଧ୍ର କରି ମନକୁ ତତାଏ,

ଦୁଃଖେ ଯାଏ ସାରା ଦିନ ।

ମନରେ ବୁଝିଯା ଆରେ ବାଇମନ 

ସତ୍ୟକୁ କର ନିଜର

ମନଟି ଯାହାର କରେ ସତରେ ଗତି

ଜନମ ସାର୍ଥକ, ତାର ।