ସୃଷ୍ଟିର ସ୍ରଷ୍ଟା ମା

ମା ପାଇଁ ନ ଥାଏ କୌଣସି 

ଦିବସ , ତିଥି ଏବଂ ମାସ ,

ସୁନ୍ଦର ସୃଷ୍ଟିର ସ୍ରଷ୍ଟା ସେ

ତା ଠୁ ଆରମ୍ଭ ତା ଠୁ ଶେଷ ।

ତା ପାଇଁ ଶିଶୁଟି ଦୁନିଆ ଦେଖେ

ତା ପାଇଁ ପୁଣି ପାଏ ଶକତି ,

ସବୁ ପରିସ୍ଥିତିରେ ହାରେନା ସେ 

ତା ମା ପାଇଁ ତାକୁ ମିଳେ ଶାନ୍ତି ।

ରୂପ ଯେମିତି ହେଉନା କାହିଁକି

ମା ପାଇଁ ସନ୍ତାନ ସର୍ବଦା ସୁନ୍ଦର ,

କିଏ ବା ହୋଇ ପାରେ ତା ଠୁ ସୁନ୍ଦର

ସେ ଯେ ମନମୋହକ ଯାଦୁଗର ।

ଭୁଲ ହେଲେ ସମସ୍ତଙ୍କ ଆଗେ 

ସିନା ଗାଳି କରେ କି ବାଡ଼ାଏ ,

କିନ୍ତୁ ମନେ ମନେ ବହୁତ କାନ୍ଦେ

ଶରଧାରେ ପୁଣି ପିଠି ଆଉଁସି ଖୁଆଏ ।

ଶରୀର ଅସୁସ୍ଥ ସମୟେ ଯଦି କିଏ

ହୃଦୟରୁ କାନ୍ଦେ ସେ ହେଉଛି ମା ,

ତା ପାଇଁ ପିଲାର ସର୍ବାଙ୍ଗୀଣ ବିକାଶ 

ହୁଅଇ ତା ପାଇଁ ସୁନ୍ଦର ପୁଣି ଗାଁ ।

ସବୁ ଦୁଃଖ , ଚିନ୍ତାକୁ ନିଜେ ସାଉଁଟି 

ନିଜ ଆଶା ,ସପନକୁ ଅଧାରେ ରଖି ,

ଗରିବ ପଣିଆକୁ ଲୁଚାଇ ସେ

ପିଲାର ଭବିଷ୍ୟରେ ଦେଇଥାଏ ଆଖି ।

ଧନୀ ହେବାର ଅଭିନୟ ଦେଖାଇ

ନିଜ ଅଳଙ୍କାର ସବୁ ବନ୍ଧା ପକାଇ ,

ସମାଜରେ ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ କରାଇବା ପାଇଁ

ପିଲାଙ୍କୁ କରେ ଜ୍ଞାନୀ ଗୁଣି ପାଠୋଇ ।

ମା ଥିଲେ ପାଖେ ପିଲାର ବଳ

ବଢ଼େ ପୁଣି ମନେ ଆତ୍ମବିଶ୍ୱାସ ,

ସୁଝି ହେବ ନାହିଁ ତାର ଋଣ 

ଅନାଦର କର ନାହିଁ ଥିଲେ ନିଶ୍ୱାସ ।