ସ୍ପର୍ଶ

ଅନାବିଳ ସ୍ନେହ ବାତ୍ସଲ୍ୟ ମମତା

ମାଆର ସ୍ପର୍ଶ ଭରିଛି

ସନ୍ତାନ ପାଇଁ ରାତିଦିନ ସମାନ

ପଣତେ ମଧୁ ଝରୁଛି ।

ନାହିଁକି ହୃଦୟ ହୋଇଛି ନିର୍ଦୟ

କାଳର କରାଳ ଗତି

ନୁହେଁ ଦିନେ ଅଧେ କେଉଁ ଅପରାଧେ

ଭୁତାଣୁ ସ୍ପର୍ଶର ବ୍ୟାଧି ।

ପ୍ରଭୁ ଜଗନ୍ନାଥ ପାଳନ କରତା

ନୀଳାଚଳେ ତାଙ୍କ ଲୀଳା

ଅନନ୍ତ ଅବ୍ୟକ୍ତ ପରଶ ଆନନ୍ଦେ

ଉଦ୍ଧାରିବ ଚକାଡୋଳା ।

ନଦୀ ବହିଯାଏ ନିମ୍ନରୁ ନିମ୍ନକୁ

ବହୁଦୂର ଅତିକ୍ରମି 

ବନ୍ୟା ତରଙ୍ଗିଣୀ ସାଗର କାମିନୀ

ପ୍ରୀତି ସ୍ପର୍ଶ ପାଇଁ ଭ୍ରମି ।

ପହିଲି ବରଷା ସଜାଇ ଦେଇଛି

ପ୍ରକୃତି ରାଣୀକୁ ଛୁଇଁ

ଶସ୍ୟ ଶ୍ୟାମଳା ଧରଣୀର ବକ୍ଷ

ଲାଜେ ସବୁଜ ଓଢଣୀ ।

ନିଦାଘେ ତାପିତ ସନ୍ତାପିତ ପ୍ରାଣ

ବର୍ଷା ସ୍ପର୍ଶେ ପୁଲକିତ

ଘଡଘଡି ବାଣ ରୋଷଣୀ ସଜାଇ

ଆଷାଢ ବଧୂ ସିଏତ ।

ଆକାଶ ଗଙ୍ଗାର ଶୀତଳ ସ୍ପର୍ଶରେ

ପୂର୍ଣ୍ଣଗର୍ଭା ନଦୀଜଳ

ଜୋଛନା ଛୁଆଁରେ କୁମୁଦୁନୀ ହସେ

ଭାସ୍କର ସ୍ପର୍ଶ କମଳ ।

ସ୍ୱାତୀ ନକ୍ଷତ୍ରେ ବରଷା ସ୍ପର୍ଶରେ

ଶାମୁକାରୁ ମୁକ୍ତାପ୍ରାପ୍ତି 

ଦିବ୍ୟ ଚେତନାରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପରଶେ

ବହୁଜନ୍ମ ପାପୁ ମୁକ୍ତି ।

ଦେବ ଦ୍ୱାର ଠାରୁ ମାନବ ଦୁଆର

ସବୁଠି ପଡିଛି ତାଲା

ଆତଙ୍କ ଖେଳାଇ ଆସି ମହାମାରୀ

ସ୍ପର୍ଶ ମାତ୍ରେ ଜନ ମଲା ।

ପିତା ମାତା ,ଗୁରୁଜୀ, ଗୁରୁଜନଙ୍କୁ

ସ୍ପର୍ଶ ସେବା କରୁଥିଲେ

ସର୍ବଦା ଆଶୀର୍ବାଦ ଲଭଇ ଜନ

ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଆଶିଷ ଭଲେ ।

ପଞ୍ଚତତ୍ତ୍ବେ ଗଢ଼ା ଏହି ଯେ ଶରୀର

ପ୍ରତିତତ୍ତ୍ୱ ସ୍ପର୍ଶେ ରହି

ପଞ୍ଚମହାଭୂତେ ହେବ ଯେବେ ଲୀନ

ଶୂନ୍ୟ ସ୍ପର୍ଶେ ହୁଏ ପାରି ।