ସ୍ପର୍ଶ

ଦିଗବଳୟଠାରୁ ଏ ସଚରାଚର

ପ୍ରଭାତ ସ୍ପର୍ଶ ପାଇଣ,

ବିଭାବରୀ କୋଳ ପରିତ୍ୟାଗେ ସର୍ବ

ଗୁଞ୍ଜରି ଉଠଇ ପ୍ରାଣ,

ପ୍ରାଚୀ ତପନ ସ୍ପର୍ଶେ,

ସ୍ବର୍ଣ୍ଣାଭ କିରଣ ବିଞ୍ଚିଣ ଧରାରେ

ମୁରୁକି ମୁରୁକି ହସେ,

ଭୂପ୍ରକୃତି ଶୋଭାମୟୀ ଦିଶେ ।

ସନ୍ଧ୍ୟାର ପରଶେ ପଶ୍ଚିମ ଆକାଶେ

ଅରୁଣିମା ବିଛୁରିତ,

ପକ୍ଷୀର କାକଳି ଗୋରୁ ହମ୍ବାରଡି

ମନ କରେ ବିମୋହିତ,

ଦେବାଳୟେ, ଗୃହରେ,

ଶଙ୍ଖ, ଘଣ୍ଟ ନାଦେ ସନ୍ଧ୍ୟାର ଆଳତୀ

ଭକତି ଜାଗ୍ରତ କରେ,

ସନ୍ଧ୍ୟା ବନ୍ଦନା ତୁଣ୍ଡ ସ୍ପର୍ଶରେ ।

ବରଷା ପରଶେ ଶୁଷ୍କ ମରୁଭୂମି

ହୋଇଉଠେ ଆତ୍ମହରା,

ପିଆସୀ ପ୍ରାଣରେ ତା' ସ୍ପର୍ଶ ଭରଇ

ପୂତ ମନ୍ଦାକିନୀ ଧାରା,

ତା' ସ୍ପର୍ଶେ ଧରାରାଣୀ,

ମଧୁର ମହକେ ବାସ୍ନାୟିତ ପ୍ରାଣେ

ସାଜେ ବିଭବର ରାଣୀ,

ବୃକ୍ଷପଲ୍ଲବରେ ବାନ୍ଧି ବେଣୀ । 

ସୁଖଦୁଃଖ ସ୍ପର୍ଶ ଜୀବନ ରଜ୍ଜୁରେ

ଖେଳୁଥାଏ ସଦା ଦୋଳି,

ଦୁଃଖର ପରଶ ଜଣେ ନପାଇଲେ

ସୁଖକୁ ପାରେନି କୋଳି,

ଏହା ସୃଷ୍ଟି ନିୟମ,

ସବୁ ଅନୁଭବ କରଇ ମାନବ

ପାଳନେ ନିଜର ଧର୍ମ,

ଫଳ ଦେଇଥାଏ ନିଜ କର୍ମ ।

ହୃଦୟକୁ ଭରି ଶାନ୍ତି, ମୈତ୍ରୀ ସ୍ପର୍ଶେ

ଯେତେଛନ୍ତି ଧରା ଭୂମେ,

ମମତାର ସ୍ପର୍ଶ ପରସ୍ପରେ ଯଦି

ବାଣ୍ଟି ଦେଉଥିବା ଆମେ,

ନରଖି ଭେଦଭାବ,

ତେବେ ସମଗ୍ର ବସୁଧାକୁ ବାନ୍ଧିବା

ରଖିଣ ସମତା ଭାବ,

ଯାହା ମାନବିକତା ବିଭବ ।