ସପନେ ଯୌବନ

ରାତ୍ରି ର ପୁଲୀନେ ,ଯୈାବନ ପୁର୍ଣ୍ଣ ,

ସପନେ ଆସିବାପରେ,

ମୁଁ କହିଚାଲେ

"ମିଛ କିଛି ଦୁନିଆରେ,

 ଲୁଚି ରହେନି

କେମିତି ଭାବୁଛ ତୁମେ,

ମୁଁ ତୁମକୁ ଅଦୈା ସତ କହୁନି ।

ସେ ଦିନ ହେ ,ଯାହା ତୁମ କୁଂଜେ

ବାସର ରଚିଲ

ବାସନ୍ତୀର ମଧୁଲଗ୍ନେ,

ହୃଦୟର ଅର୍ଘ୍ୟ ଭରି

ତୁମ ପୁରେ ତୁମେ,

ଦୀପକ ଜାଳିଲ ।

ପୁଷ୍ପ ତଳ୍ପେ,ଜ୍ୟୋସ୍ନା ରାସେ,

ମଳୟର ମୃଦୁଳ ହିଲ୍ଲୋଳେ

ମୋ "ସ୍ମୃତି ଶଂଖାଳି"

କଲ ମୋତେ ଅଂଗୀକାର,

ରଜନୀର ନିଘଂଚ ନିରୋଳେ,

ପ୍ରେମ କବିତା ମୁ 

କେତେ ରଚିଲି ।

ସେଦିନ ମୁ ଆଂକିଥିଲି

ସତରେ ତୁମ ନାମ "ଅନାମିକା"

ଅଳସି ନାୟିକା ତ ତମେ,

କେବେ ସ୍ବଚକ୍ଷୁରେ ପାଇନି ଦେଖା ।

ଯୈାବନର ତାଡନାରେ ଉଠେ

ମ ମ ହୃଦେ ତୀବ୍ର ବିଦହନ

ତବ ହୃଦେ କିଆଁ ବ୍ୟଥା ତ ଲାଗୁନି

ଖରାପ ଅଛିକି ତୁମ୍ଭ କର୍ଣ ।

ଏ ଶରୀର ର ଅଧିକାରି ମୁହିଁ

ପୁଣି ତାର ଅନୁଗତ,

ଚାଲେନି ଶତ ତ ତୁମ ବିନା ।

 ଏ ଦେହରେ

ସବୁ କ୍ଷୁଧା,ସବୁତୃଷ୍ଣା 

ମୋ ପାଶେ ଜୀବନ୍ତ ସତ

ତୁମର ଅଶାନ୍ତ ଚିତ୍ତ 

ଜଣା ପଡେନି ସିନା ।

ନିଷ୍ଠୁର ଲାଂଛନା,

ଦୁନିୟାରନିର୍ଯାତନା ,

ପ୍ରାଣେତରଂଗ ଉଠଇ ।

ଜୀବନର ରିକ୍ତ ବ୍ୟଥା

ଆଜି ହୁଏ ଛଟ ପଟ

ପ୍ରଣୟ କାତର ବ୍ୟଥା

ମୋତେ ଆକର୍ଶଇ ।

ଜୀବନର ଯୈାବନପ୍ରାରମ୍ଭରୁ

ସପନେ କାଟୁଅଛି ତମ ସାଥେ

କାହୁଁ କେତେଦିନ ।

ରାତି ପାହିଲେ,

ସକାଳ ହେଲେ 

ନିଷ୍ପ୍ରଭତା,ପରାଜୟେ

ନିଅତ ମେଲାଣି

ଅବସାଦେ ଭରିଯାଏ

ମୋ ଜୀବନ ଯୈାବନ ।

ନିଶ୍ଚଳତାରୁ ତୀବ୍ର ଅସ୍ଥିରତା

ସୃଷ୍ଟିହୁଏ

ଜିହ୍ବା ମ ମ ପରୁନାହିଁ କହି

ପାଷାଣକୁ ବକ୍ଷେ ଚାପି

କେତେକ୍ଷଣ ପାରିବି ବା ରହି

ହୃଦ ତାପିତରେ ହୁଏ ଦହି ।

ବୁକୁ ତଳେଥିବା 

ଦୀପ୍ତଶତ ଆଶା

ଦୀର୍ଘଶ୍ବାସ ହୋଇ ମିଳାଇ ଯାଏ ।

ତରଳି ଯାଉଛି ତ

ଦରଦୀହୃଦୟ ତବ

ଯୁବତି ଯୁତ ଯୈାବନ

ଆନଂଦ ଦିଏ ।

ଯୈାବନର ଦଗ୍ଧ ଅଣଚାଶ

ଯେବେ ହୁଏ ବାତ୍ୟାଠୁ

ଅତିବ ପ୍ରଖର ।

ଜଳ ବିହୁନେ ମିନ

ଯେମନ୍ତ କାଟଇ ପ୍ରାଣ

ଯୈାବନର ଝଂଜାଟା

କେତେବେଳେ ନୁହେଁ କାହାର।

ଯୈାବନ ଟା ନୁହେଁ ସ୍ବପ୍ନ

ନିଦ୍ରାପରେ ଆସେ ,ହୋଇ ଉତ୍ଫୁଲ୍ଲନ

ଠିକ୍ ସମୟରେ,

ଜୀବନ କୁ କରେ ,ବାରମ୍ବାର -ଅସ୍ଥିର ।

ଦୃଶ୍ୟବତ୍ ସପନର ଯୁବତୀ,

ଆସଇ ନକରି ଆଶଂକା

ନିତି ଅନିତି ଧର୍ମ ଅଧର୍ମ ସବୁତ ଜାଣିଛି

ସ୍ବପ୍ନେ ଅନନ୍ଦୋଛ୍ବାସରେ

ଭରା ତୃପ୍ତିର ।